Alle inzendingen over individu

Als druppel van een regenbui wist ik mij te herpakken voordat wij allen op een geduldig tegelbed te pletter sloegen. Had ik dat niet gekund, dan had ik nooit kunnen verhalen van hoe te pletter slaan voelt. Was ik te licht bevonden voor de zwaartekracht, dan was ik verdampt of verwaaid, nog voordat de aarde ooit mijn deel zou zijn.…

Ik mis mijn vader En mijn hond Soms mijn ex En soms ook niet Ik mis de dagen Die ik had Los van depressie Of verdriet Ik mis de zachte handen In mijn haar Al het gevoel Dat er toen was Ik mis mijn jeugd Zo ook mijn buurt Mijn oude school Mijn leuke klas Dat besef ik nu pas En het werd nog erger Al dat gemis Toen ik dit gedicht Wat…

Alle seizoenen waren harde winters. Zou ze zich verborgen hebben in dit bontjasje dat hij ooit met liefde gewatteerd om haar smalle schouders had gelegd? Zou zij zo de kou hebben kunnen weren van al die landverhuizingen en andere doden, van de angst en de grimmige wortels zodat ze zacht zou vallen als ze zou vallen? Zou ze op een…

Als ik gisteren dood zou zijn gegaan zou ik gelachen hebben, want gisteren wilde ik sterven. Als ik morgen dood zal gaan, zal ik huilen, want morgen wil ik leven.…

Het moet gezegd. Hier, met al mijn plichtsgevoel, mijn achterste Vastgeroest in een versleten keukenstoel, Hier laat ik mijn gezichtsverlies geruisloos Als een zwarte keisteen door je handen rollen Ginder. Ik krijg ons niet uit mijn bek. Gooi mij niet weg. Bewaar me. Stuur me mijn adres. Gooi me terug. En kom ik niet als vroeger…

Ik ben een mens van vlees en bloed met emoties en gevoelens. En al gaat niet alles goed, ik geniet van alles heel intens. Ik sta nergens meer van te kijken van wat er om me heen gebeurt. Ik wil een ieder graag bereiken, lukt me dat niet, dan niet getreurd. Ik ben ik - zo wil ik wezen, een mens van vlees en bloed; van mij heeft niemand wat…

uit mijn catacomben drommen driften zich een uitweg langs mijn offers die zwak de laatste adem kuchen…

Wat doe je als je de laatste bent? De laatste die er nog is, De laatste, tot de morgen je weer kent? Zou je slapen, wachten, wat zou je doen? wat zou je doen? Iedereen kiest om te slapen, maar waarom ik niet? Voor mij is het ook een raadsel. Heb ik nou gewoon last van voormalig verdriet? Die herinneringen die terugkomen voelen aan als pijn…

Herinneringen aan mijn jeugd lijken soms in mijn geest vervreemd alsof ik toen een ander kind was dan ik nu zou willen zijn en ik herhaal soms de vraag die ik mij als kind zo vaak stelde wat heeft het allemaal voor zin als er echt niemand van mij houdt dan draai ik het geluid van de radio wat zachter richting regenwoud en beweer dat…

Vannacht lag ik iedereen brieven te schrijven op luchtpostpapier. Het ging over rozen, trombones, de maan. Beter bewijs dat ik droomde bestaat niet: ze zweefden als vliegtuigjes weg door de kamer en kwamen in dromen van anderen aan. ----------------------------------------------- Uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

Het is een flinke stap, niet meer dan dat. Er ligt een sloot met donker water tussen waar ze is en waar ze wil zijn. Ze zou kunnen stappen, dan is ze waar ze wilde zijn en niet meer waar ze was. Maar zou ze stappen als ze wist dat ze niet meer terug kan? Zou ze dan nog willen, ook als Ruby kon?…

Ik dwaal in ’t donker, het zwart van de nacht. Als ’t ochtendgloren zich aandient, dwaal ik nog steeds, met al het licht, dwaal ik.…

net even anders dan de gemiddelde mens is zo gek nog niet [senryu] foto: Martien Montanus…

Soms, die zielssnikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

het zijn de zielige zielenpoten die altijd zeiken en alsmaar door blijven gaan met zielig huilen en zuigen deze wereld leeg van het lieve liefste woord alleen geschreven woorden niks waard staar richting de muur van gestorven poëzie gelikt gif en sterf zachtjes langzaam aan vergeten doet men nooit haat is altijd voltooit verleden zinsontleding…

al wandelend door de uithoeken in m’ n hoofd verbaas ik mij steeds weer over al die bekenden die ik er tegen kom spiegels vol…

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…

Het leek een peulenschil, ‘t was een noot om te kraken, het stelde niks voor maar toch moest ik ‘t maken. Het was een niemendalletje het stelde niks voor die noot om te kraken Daar deed ik ’t voor. Het was een niksnut van de bovenste plank maar toch won ik tegen wil en dank Het leek een peulenschil maar was ’t allengs niet en…

Hij was maar een clown, Maar nu is zijn breakdown. Alle andere clowns zijn gekomen, En hebben van hem afscheid genomen. Hun aantal is weer afgenomen. Het is het uiterlijk dat hier misleidt, Want een clown, blijft dat altijd.…

toen nog geen benul van de complexe wereld heden ten dage [senryu] foto: Martien Montanus…

Het droom zwerven van mijn deels vergeten jeugd herinner ik met volle teugen door een natuur die in mij is een gevoel van ziel bevrijden en in de echo van de droomschaduw slapen er vlinders op paddenstoelen in het donkerste duister van het bos heb ik mijn buik vol van herinneringen.…

Van een fluisterdwaas liggen verwarde gegevens grijpklaar maar geen mening. In een suikerweb weet hij raad over dingen zegt stildingen maar laat de paarse asters spelen door het herfstlicht van zijn woonwijksupplement. De tuinen met merels (als middeleeuwse valken) smeuïg en zoet blijken in zijn vensterbanklach aanwezig. Ja fluisterdwaas zweert…

De onderste tree van de trap een spatiebalk, spring erop en de hall verzuimt zichzelf tot open vlak, dimensieloos wordt glimlach spiertrekking van leegte. Leemans-Kuypers stemmen dwarrelend op de visgraat van gelijk vloers zwart/wit/zwart nadert dag met regelmaat van rood/wit/rood radijzen duizend in een bad en aan het oppervlak onvindbaar…

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk anderen denken dat wat kapot is, is vooral toch stuk bij pech snijdt zo'n scherf je zelfs…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

Ik heb niet geleerd om te communiceren met mensen, mijn ouders weerden vreemden uit smetvrees en god mag weten wat voor bekrompen angsten. Ik kom daarom niet verder dan 'hallo' en soms een snedige opmerking, er gaat heel wat liefde en vriendschap aan mijn dichte deur voorbij. Natuurlijk, Dagobert Duck is mijn vriend, maar die vindt me geen…

Dankzij het droombestaan van mijn jeugd ben ik uiteindelijk tot het leven bekeerd ik geloofde eerst de woorden niet zo tegengesteld als ze waren in uitersten was de ooievaar waarschijnlijk blind en de boerenkool weer vol met rupsen in zichzelf gekeerd in automatisme droomde ik bewegingen, beweringen veranderingen die niet voorgesteld werden…

Bij de eerste indruk een twijfelgevoel zegt in feite een heleboel en volgt daarna een ergernis dan weet je dat 't snel weg wezen is…

Ja kan alles aan jezelf veranderen, maar niets aan wie je werkelijk bent…

Sommige stiltes zijn niet mooi, je valt aan een paniek ten prooi Je hersens werken op volle toeren om 't gesprek verder te kunnen voeren Welk onderwerp snijd ik nu weer aan, oh help, ik wou dat ik weg kon gaan zodat die ander mij niet meer kan kwellen door geen enkele vraag aan mij te stellen…