Alle inzendingen over tijd

Hij die door stoffig zand, terwijl hij heeft geleefd, ‘t Verloop van ieder uur in 't glas gewezen heeft, Wijst in zijn eigen stof, aan d'ogen daar toe open, Nu 't aller uren uur, dat niemand kan ontlopen.…

Nu de winter weer is ondergedoken De zomertijd zo meteen weer aangebroken Moet de klok straks weer vooruit met de geit En ben je weer een uur op een dag kwijt Dat is al een hele poos een sigaar uit eigen doos Een zomer lang,terwijl men het donker zo nodig is Omdat men anders slecht slapen kan…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

Verborgen in vergetelheid Gekleurd door tijd Ligt het schrift tientallen jaren Stof en vuiligheid te vergaren Het kind ooit vol enthousiasme Krijgt nooit meer een schrijvers orgasme…

De tijd glijdt mij, met hoge snelheid, ongemerkt voorbij. Maar ik wil hem kunnen sturen; mijn momenten van geluk oneindig laten zijn of hem versnellen om de narigheid en pijn, precies zoals ik wil, heel kort te laten duren. Ook wil ik vaak wat tijd terug, wat maanden, ook wel jaren om, wat ik ooit heb meegemaakt bewuster te ervaren.…

gisteren zag ik de groene ogen van mijn moeder weer, nog altijd onbewogen achter glas dat elk moment kon barsten ze rook naar gekookte was het moet maandag zijn geweest vader keek naar haar gezicht, strak als de lijnen op het bleekveld moeder zei dat hij op moest schieten werk gaat voor, kom, was uitwringen haar wijzende vinger blind…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

Later als ik groot ben Later als ik oud ben Later als ik de wereld heb veroverd Later ben ik sterker dan jij Later ben ik groter als jij Later ben ik de held van iedereen Later is een droom Later is een wens Later is een hoop voor iedereen Later wat gebeurt er als jij de wereld niet aan kan Later wat gebeurt er als ik de wereld niet…

Daar op de rand van de tijd Waar de muur doorbroken is En langzaam zichtbaar wordt Dat de tijd gebroken is Op de rand van de muur Staat de laatste van de tijd De enige die nog over is Een laatste tel en dan de stilte Een kostbaar moment Waarop de tijd weg tikt Op de rand van de tijd Ligt de bevrijding te wachten Totdat het licht gaat schijnen…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Ik heb eens mijn leven bekeken Door de bril van een ander persoon Ik zag o zo vele gebreken Vol gelach en onwaardig gehoon De nacht die ooit is begonnen Is nooit meer veranderd in dag Dus vecht ik hard maar onbezonnen En luister ik naar dat gelach Altijd zal ik nu blijven kijken Naar de lachende mens om me heen Omdat het mij zo mooi zou…

Gewoon wat aan het leven, onwetend hoe dat moet. Wanneer doe je het goed? Gewoon wat aan het leven... De dood volgt op de voet. Geen aandacht eraan geven? Onwetend hoe dat moet, gewoon wat aan het leven.…

Het wit van oude strenge vorsten uit die jaren van lang gelee. Oh, wat kan ik daar naar dorsten, houten schaatsen en een arreslee. Het krakend riet rondom de plas draagt z'n dik berijpte kragen. De lucht gevuld met ijl gekras. ‘k Hoor de ijzers ritmisch klagen. Oude vrouwen sprokkelen hout. Takkenbossen krommen hun rug en baaien rokken…

met de haast van hen die de trein nog willen halen met de vermoeidheid van oude gedichten-schrijvers met een naar coma riekende slaap van iemand die zich tegoed deed aan alcoholische versnaperingen met de berusting van hen die op hoge leeftijd eindelijk de eeuwige rust vinden zo zal het gaan je betrapt jezelf op onrust en weet maar…

enkel de winterzon die naar binnen sijpelt de tafel en kast met ‘n zijden glans bekleedt louter ‘t huiselijk getik van de oude pendule die de tijd meer ruimte geeft, de uren lichter en wat langer duren laat alsof er niets meer bestaat noch telt dan dit ene verstillend moment dat ook mij omhult zo roerloos omvat terwijl mijn pen op…

De boer van vroeger hoorde in aardkluiten zachte stemmen zingen vol geheime raad: "Moge ons kleine volk elke dageraad opnieuw vriendschap met jouw arbeid sluiten." Toen avondnevel de dag kwam besluiten, dacht de landman: "De einder vergaat, krijgt langzaamaan een dreigend tovergelaat... Naar vertrouwde gloed achter keukenruiten!" Haardvuurgeknetter…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

Ik heb de dag van heden doorgebracht zoals hij voor een oude vrouw kan wezen: wat gewerkt, wat gewandeld, wat gelezen, en over vele dingen nagedacht. En verder heb ik met schaamte erkend dat ik te snel naar de pen heb gegrepen: had ik mijn oordeel wat fijner geslepen, ik had mijn medemensen niet gekrenkt. Nu is na de avond de nacht gekomen…

We leven langs de kalender waarop de jongste dag ontbreekt we koesteren de graven waarin dromen en innige liefdes rusten marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend…

Langs het snijvlak van naamloos land en een onbegrensde zee, loop ik over korrelig zand met het ritme van de golven mee. Waterrijke ruigte, weelderig behept, tijdloos doch tijdig van aard. Mijn weemoed, zoals de zee die schept is hier een terloopse gedachte waard. Eeuwig gedurig lijkt de bekoring van verleden en vooruitgeschoven tijd.…

dit jaar begint met overbekende én onnaspeurbare vragen heeft één grote terugblik een eeuw geleden was de reus der zeeschepen schitterend voltooid gereed voor zijn vertrek pracht en weelde daarbinnen riep rijke mensen voor een geweldige reis vol sprookjesgedachten de trots van de oceaan wachtte op groots beleven oogstte bewondering…

Inktdruppels vloeien uit op papier tierend, vloekend en verketteren maar laten ook met veel bravoure, pennen juichen en triomferen, of dat uur morgen komen zal? Ze kunnen ook een stil verdriet genezen, het verlies met woorden wat je niet wilt accepteren, wat je zo nu en dan telkens weer moet herlezen, of dat uur morgen komen zal?…

De oude tijd verglijdt in nieuwe tijden en zal deze naam slechts tot in vergetelheid dragen Oude, gemiste kansen verdwijnen in een mist van jaren Nieuwe idealen en hoopvolle gedachten dienen zich aan: maar heeft straks iemand nog iets van ze gehoord? Of werden zij reeds in de kiem gesmoord? Nieuw wordt ook weer oud, je zult het…

Vraag niet naar de naam van de dag als het grijze jaar de ogen sluit zie niet om naar de rijk gedekte tafels waarop geen ander voedsel dan verdriet vergeet het spreken met de stenen achter de ontwrichte poorten baad je in het wervelende wonder van de onbestaanbare kleurschikkingen laat je in laagjes water weven tot een spinsel op de…

(haiku) Verpulverd karton in de straat: dat oude jaar is nu heus verknald.…

Tijdloos ben je, genadeloos in alles wat je raakt. Alles gaat aan jou voorbij, ongrijpbaar voor wat bestaat. Toch krijg ik je door, niet eeuwig is jou bestaan. Maar de wijzers van de klok, ontdekken mij aan mijn gaan. Je gezicht lijkt op een lach, boordevol met leven. Op wie lijk je toch, dat is mij niet om het even. Licht overwint…

Zoek de stilte tussen gedachten Laat de wereld even wachten Ervaar de verandering in het beeld van de tijd Voel dat je door het "nu" wordt geleid…

- Zie mij niet aan, ik ben zó oud geworden! - 't Is heimwee, heimwee dat u kwelt, 't Is heimwee naar uw jeugd en ge snelt De drempel over om uw verdriet Te vergeten, maar 't leed vergeet u niet. Het volgt u, volgt u op ál uw schreden En het klaagt met de stem van een arrem kind En ge ziet uzelv' weer, als lang geleden, Met bloemen drie…

Tijd, een illusie in ons bestaan, door mensheid nodig bevonden, om gebeurtenissen af te wegen, van een komen en ook een gaan. In dromen, kan de ziel vrij zijn, los van die blokkerende tijd, reizen naar de vele gebieden, verborgen in 't onderbewustzijn. Wensen komen feilloos in beeld, in hoe kleurrijk het leven wel is, tot de grauw, grijze…

Zoals veel dagen in December schraal en verbleekt metalen geluid door de kruinen opeen gedreven koperen staken gekraste karakters in de ogen van blinde passanten door dit gestaalde woud waagt geen wind zich kilte klimt langzaam in mijn winterkraag ik slaap in huiveringen wacht op de mist van het vergeten ik scheur mijn mantel in niet…