Alle inzendingen over tijd

Soms krijg je zomaar in het heden een stukje van weleer te zien. Iets wat je lief was ooit, misschien of wat je liever had vermeden. De tijd lijkt omgekeerd vergleden. Al duurt het maar een tel of tien, het eens geziene weer te zien, is als herdoen wat wij al deden. Of is wat toen zich openbaarde niets meer dan slechts de tirannie, de…

tik tik tik onverdroten graf tik tik tik het lijkt langzaam maar de wijzers lopen in een draf naar de tijd in vergetelheid en dan val ik in slaap aan de tafel waar mijn moeder eens zat tik tik tik mijn moeder en ik…

Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat: iedre minuut zet zich in toekomst om. Ik ben een oceaan van wachten, waterdun omhuld door 't ogenblik. Zuigende eb van het gemoed, dat de minuten trekt en dat de vloed diep in zijn duisternis bereidt. Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd? -------------------------…

Nostalgie is schuilen onder de paraplu van het verleden…

Zacht paars randt de ijlblauwe avondlucht, waar al het eerste twinkellichtje draalt, geeft het bos koele huivering, die verhaalt van het pas ontwaakte bomengerucht. Schimmige armen zwaaien met lichte zucht; verlangen ruist voort, tot het vredig daalt. Lang verdwenen tijd wordt teruggehaald door het duister, dat schuchter hierheen vlucht.…

Het is niet meer dan bijzaak, ofschoon onlosmakelijk in gedurigheid verbonden. Wegstervende woorden van alle mensen wiens stem we horen konden. Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…

gekregen in '86 dop vervangen in '91 houder vervangen in '93 clip vervangen in '98 dop opnieuw vervangen in '02 gouden pen vervangen in '07 met deze pen geschreven in '09 alles anders alles hetzelfde ------------------------------ uit 'tellen en wegen', 2011…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

Schrijf mij een boek vol jeugdige herinneringen de rode step vooraan noem geen namen of plaatsen ik zal ze niet herkennen leg linoleum vast in mooie marmerwoorden rieten tegels in huiskamergesprekken de suitedeuren glas-in-lood geef pagina’s de ruimte voor af te zetten voeten in putdeksel slalom laat knerpend grind, de sloppen…

Meer dan twintig jaar geleden zat ze daar al twintig jaar misschien liet ze een stoel bekleden of verplaatste er een kandelaar nee ze was niet erg gesleten al was ze verder uitgedijd want naast zitten wou ze eten altijd was het etenstijd ze heeft me daar voorbij zien lopen een doos gebakjes en een vent ze groette niet, hoe kon ik hopen…

Men zit met zijn schimmen in de tuin, licht bladert schemer, er ademen oude nalatige vragen men zwijgt zich tezamen, is sprekend zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

De klok verzet, geeft weer dikke pret, kinderen denken, mama stuurt me te vroeg naar bed, want het is nog licht! De klok vooruit, een uurtje maar en toch, da’s zeker en zonneklaar zijn de verslapers onder ons, ook een keer weer daar, want: De klok een uur verzet, is niet alleen dikke pret, maar geeft een ander gevoel aan je lijf…

Gebeurtenissen in het nu worden de herinneringen van de toekomst…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

Hij die door stoffig zand, terwijl hij heeft geleefd, ‘t Verloop van ieder uur in 't glas gewezen heeft, Wijst in zijn eigen stof, aan d'ogen daar toe open, Nu 't aller uren uur, dat niemand kan ontlopen.…

Nu de winter weer is ondergedoken De zomertijd zo meteen weer aangebroken Moet de klok straks weer vooruit met de geit En ben je weer een uur op een dag kwijt Dat is al een hele poos een sigaar uit eigen doos Een zomer lang,terwijl men het donker zo nodig is Omdat men anders slecht slapen kan…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

Verborgen in vergetelheid Gekleurd door tijd Ligt het schrift tientallen jaren Stof en vuiligheid te vergaren Het kind ooit vol enthousiasme Krijgt nooit meer een schrijvers orgasme…

De tijd glijdt mij, met hoge snelheid, ongemerkt voorbij. Maar ik wil hem kunnen sturen; mijn momenten van geluk oneindig laten zijn of hem versnellen om de narigheid en pijn, precies zoals ik wil, heel kort te laten duren. Ook wil ik vaak wat tijd terug, wat maanden, ook wel jaren om, wat ik ooit heb meegemaakt bewuster te ervaren.…

gisteren zag ik de groene ogen van mijn moeder weer, nog altijd onbewogen achter glas dat elk moment kon barsten ze rook naar gekookte was het moet maandag zijn geweest vader keek naar haar gezicht, strak als de lijnen op het bleekveld moeder zei dat hij op moest schieten werk gaat voor, kom, was uitwringen haar wijzende vinger blind…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

Later als ik groot ben Later als ik oud ben Later als ik de wereld heb veroverd Later ben ik sterker dan jij Later ben ik groter als jij Later ben ik de held van iedereen Later is een droom Later is een wens Later is een hoop voor iedereen Later wat gebeurt er als jij de wereld niet aan kan Later wat gebeurt er als ik de wereld niet…

Daar op de rand van de tijd Waar de muur doorbroken is En langzaam zichtbaar wordt Dat de tijd gebroken is Op de rand van de muur Staat de laatste van de tijd De enige die nog over is Een laatste tel en dan de stilte Een kostbaar moment Waarop de tijd weg tikt Op de rand van de tijd Ligt de bevrijding te wachten Totdat het licht gaat schijnen…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Ik heb eens mijn leven bekeken Door de bril van een ander persoon Ik zag o zo vele gebreken Vol gelach en onwaardig gehoon De nacht die ooit is begonnen Is nooit meer veranderd in dag Dus vecht ik hard maar onbezonnen En luister ik naar dat gelach Altijd zal ik nu blijven kijken Naar de lachende mens om me heen Omdat het mij zo mooi zou…

Gewoon wat aan het leven, onwetend hoe dat moet. Wanneer doe je het goed? Gewoon wat aan het leven... De dood volgt op de voet. Geen aandacht eraan geven? Onwetend hoe dat moet, gewoon wat aan het leven.…

Het wit van oude strenge vorsten uit die jaren van lang gelee. Oh, wat kan ik daar naar dorsten, houten schaatsen en een arreslee. Het krakend riet rondom de plas draagt z'n dik berijpte kragen. De lucht gevuld met ijl gekras. ‘k Hoor de ijzers ritmisch klagen. Oude vrouwen sprokkelen hout. Takkenbossen krommen hun rug en baaien rokken…