Netgedichten

netgedicht (nr. 44.184):

bij terugkeer aan het meer

bij terugkeer aan het meer graast onrust
ben ik wankel
onbewoonbaar en verjaag een vlinder

wie mij zich herinnert liegt of is gebrandmerkt
lacht de wind
ik haal mijn schouders op
en kerf hun namen in de banken aan het meer

eerder je gezicht
warm je huid
niemand die ons herkent
als de stad wakker wordt
en licht gelooft

wandel ik als hart
onzeker en bonkend

bij terugkeer aan het meer

Schrijver: kornelis, 9 juli 2012

boukeholwerda

gmail.com

Geplaatst in de categorie: tijd

terugkeer

wankel

neimand

4.0 met 5 stemmen

169

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: Almaresáre
Datum:: 18 juli 2012
Email:: almaresarehotmail.com; Woorden werden geboren en lieten jou terug keren naar het meer.
Weemoedig, maar toch worden schouders opgehaald als bokend hart verder gaat.
Prachtig gedicht, inspirerend voor mij, zeer graag gelezen.

Naam:: Marije Hendrikx
Datum:: 13 juli 2012; Een prachtig gedicht dat eindigt in t kloppende hart waarin je bent opgelost.

Geef je reactie op deze inzending: