Alle inzendingen over verdriet

Druppel uit mijn oog Over mijn wang Langs mijn lippen die toch maar weer zwijgen Langs mijn kin Naar mijn nek en keel waar de ingeslikte woorden zich tot een brok vormen en aanleiding tot een nieuwe traan...…

* Vier mei (ik zag twee gezonde snuitjes en herdacht hoe ooit gebrek -zo anders- langs zovele wangen zuchtte) daar ergens tussen het publiek -stond jij gemeten uit een mens die voortgaat na een tijd waar angst regeerde rond een wereld waar geloof en hoop niet langer heilzaam waren, maar de diepte van terreur zijn…

Waarom zou ik je vertrouwen? als ik toch niet op je kan bouwen. Ik dacht dan we vrienden waren, het was bedrog al die jaren. Je wilde mijn verdriet niet delen, maar vond het leuk om er mee te spelen. Je tranen om mij waren niet echt, waarom heb je dat niet eerder gezegd? Ik stond voor je open, ben niet voor één probleem weggelopen. Had voor…

Ik ben me terdege bewust van je aanwezigheid ik ruik je parfum toch ben je niet tastbaar waardoor ben je zo onbereikbaar? zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

een vreemd gevoel overvalt me een soort kalmte maar dan één tussen twee vlagen van storm mijn adem zoekt zijn kracht bijeen maar ik besluit te zwijgen 't is beter voor elkeen ieder ziet zijn eigen grieven en niet een anders pijn van wie weegt het zwaarder of is de maat gelijk? verschil maakt het niet echt misschien alleen…

De leegte voelt eenzaam zonder jouw droomwereld de liefde van jouw tranen maar ik hou mijn smart vast als er een ander komt en ik jou niet wil vergeten misschien is het verstandig het moedigste voor mijn hart om stilte te blijven koesteren nu het zwart op wit vast staat dat je echt dood bent, en gestorven in het diepst van mijn verlangen…

Je hebt nu alles wat je wil een mooi ingericht huis Jouw auto staat voor je deur maar voor mij ben je niet thuis Je hebt nu alles wat je wil met liefde voor je gedaan Regelen verven geldverstrekker en daarna kon ik weggaan Je hebt nu alles wat je wil en ik ben nu opeens teveel Kijk om je heen ..kom me tegen van alles ben ik een deel…

Jouw hand in die van mij... Mijn hand in die van jou... Een lieve kus... Een dikke knuffel... Ik kan 't nog precies voelen.... Alsof het gister zou zijn... Maar 't is maar een gevoel van alweer een jaar geleden... Want op 29 mei 2009 ben je overleden... Ik houd nog steeds evenveel van jou als toen.... En stuur je met de wind een…

als verdriet verdroogt verdampt een zee vol tranen tot een zoutwoestijn senryu…

Alleen in mijn kamer Alleen in dit huis Lid van een familie Maar eigenlijk nooit "thuis" Wonend bij elkaar Leven apart Mijn leven nu Doet pijn in mijn hart Eigenlijk niet vrolijk Somber gestemd Het masker blijft op Zodat niemand mij herkent Dit leven voelt zwaar Een steen in mijn maag Ik val mensen lastig Als ík een keer klaag…

Karrenwielen door het zand twee zwarte paarden voor de wagen bovenop een houten koffer die hij meenam naar de zee met iets er in van bladmuziek en olielampjes om te staren naar de muggen rondom glas het stille ebben van het water en dan was er nog die deken waar zij samen zo op lagen in nabijheid van hun adem en een eindeloos verschiet…

de tijd de werkelijkheid breekt nu aan ruist langs in de lucht waait vlinders in je haren vol gevoelens die te lang vergeten waren een diepe zucht en het is gedaan met beleefde wonden en geleefde zonden nu is het tijd de hoogste tijd voor de waarheid laten we maar gaan mijn lief, lief kind van de maan…

Ik heb liever niet dat je nog doorvraagt Liever niet dat je het weet Weet wel, dat als je doorzaagt Dan berokken jij mij leed Ik smeek je, laat het rusten Wroet niets open, roer niets door Wat ik weet zal niemand lusten Wat koop je daar nu voor? Ik probeer het weg te stoppen Heel erg diep en heel ver weg Probeer het het begrijpen Te respecteren…

de mussen komen weer er liggen altijd wel wat kruimels tussen kieren van het huis en de boom draagt vertrouwen in zijn kroon zo schoon, zelfs als er winter valt rond oude takken binnen, achter zichtbaar glas, verschijnt de dag rond leven, doorgaans warm veredeld door de thermostaat dan gaat geen uur voorbij in vinden willen meer nog…

Ik ontkom er niet aan… Wat ooit is geweest, is overkomen Of aangedaan Moet ooit in het nu Worden gevoeld Kan ik kiezen Het soort pijn Wat er gewoon moet zijn? Is het oordeel Los te laten En daarmee de vrijheid Om te voelen Ontstaan? Wat moet ik Met een traan Als die valt In niets Dan een volgend lijden Of… Kan ik dan In liefde…

o Gij, in weedom neergebogen, Weerhoud geen tranen in hun loop: Zij drenken 't bloemetje der Hoop, En moest hun bron bij u verdrogen, Bid God, dat Hij uw leven sloop'. Het water, in 't metaal bevroren, Splijt wel het zwaarst kanon vaneen, Waar 't vloeien kon, is niets geleên: Zo breekt hem, die zijn leed wou smoren, Het hart…

De regen weent mee het verdriet. De wolken-breuk was bulderend, zijn grootsheid die het leed verried. Kletterend elke druppel tegen de ruit: roepend, huilend kwamen de pijnbrokken eruit. Eenzaam en klein ineengedoken, keel dichtgesnoerd van niet mogen, rochelend van heel diep kwam het geluid: zo lang gekooid, geketende buit. Klauwend…

Watervaste vuren trotseer ik voor jou aanhoudend, verschroeiend, hete vuren Ik vertrap ze met blote voeten en mijn handen op mijn rug Niet te blussen, niet te vertrappen Brandend verschroeien ze, elke regel die, ik ooit ook had Deze watervaste vuren Van waarheid, voorzien, durven ze de leugens niet verder te trotseren dan…

Waar ben ik nu mijn leven stuurloos is nergens een boei of haven zelfs geen hand in zicht om te bereiken het land waarop ik ging verzonk de richting van het spoor wist ik waar en ik zou gaan tot morgen maar de nacht drijft me verloren…

in haar fantasie is hij een man van karakter een kameraad bemiddeld een minnaar van de bovenste plank en bovenal de ideale vader van haar kind helaas zij heeft - het - mis wát moet er van haar terecht komen…

gevoelloos zie ik haar staan doelloos verdriet raak me niet meer aan laat het gaan om haar gevoelig doelloos lief oneindig lief te hebben ik kijk je aan en laat laat haar traan gaan...…

iedereen heeft in zich een klein dorp. dat dorp wordt aangevallen. dus je bouwt een muurtje. het wordt opnieuw aangevallen. je bouwt een muur. het wordt weer aangevallen. je bouwt een muur en maakt een leger. totdat bij een nieuwe aanval je niets meer er van merkt omdat je al heel wat ben gewend. mensen die heel de tijd een mooi…

Elke keer als je weg gaat ben ik bang, bang dat het een afscheid is. Bang dat het voor de laatste keer is. Je bent me alles, Ik wil je niet kwijt, wil bij je zijn, veilig in jouw armen waar ik het liefste ben. Je bent het belangrijkste voor mij. Je bent alles wat ik wil en nodig heb. Daarom wil ik je niet kwijt en zit je…

het laatste radeloze licht verzinkt in een brandende schemer het grijs te moe een opgemaakte opalen glimlach uitdrukkingsloze ogen sponzige wolken in rukwinden verdriet je voelt weinig tijdens de vloedgolf van omhelzingen je doorstaat het gewoon straks wend je je wel tot een huilende maan…

men heeft het over vrije keuze terwijl men niets te kiezen heeft laten leven is de leuze ook als het leven niets meer geeft...…

Je ligt daar verlamd door angst. Je ogen verward, iets fluistert het is gebeurd. Loop weg. Een blik wordt gewisseld, het is gedaan. Hij blaast zijn laatste adem uit en snikkend loop ik weg. Besef nu pas dat het klaar is.…

Haar ogen stralen maar niemand ziet haar pijn achter het masker van de lach. Ze is gegrepen door verdriet maar er is niemand om haar heen die het ziet. Bang voor het leven om zichzelf bloot te geven hoe lang kan ze dat verdragen. Je hoort haar nooit klagen toch zal ze vechten want ze wil zo graag weer gelukkig zijn.…

Zin in de dag van morgen Zin in alles wat komen gaat Dit alles is waar het mij aan ontbreekt Het enige wat nu speelt, is mijn constante leed Elke dag weer een gevecht Elke dag weer de pijn Waarom ik? Waarom overkomt mij dit Wanneer komt de dag dat dit allemaal verdwijnt Wanneer komt er een dag dat iemand mij begrijpt…

veilig weggekropen, tegen de verwarming maak je je klein. opdat de wereld jou niet ziet mocht je eindelijk wenen vol heimelijk zielenleed dat je altijd stevig wegpoetste alsof het dan verdwijnen zou…

Zij striemden met hun woorden, de wond doet soms nog pijn. 'k Probeer het te vergeven, vergeten blijkt nog moeilijker te zijn. Zij striemden door te zwijgen, een klankbord zo gemist. 'k Probeer het te vergeven, Ik wou dat ik het niet meer wist. Zij striemden in onwetendheid, een oordeel snel geveld. 'k Probeer het te vergeven. Vergeten…