Alle inzendingen over ziekte

Je schrijft me ongewenst over wat ik niet wil zeggen maar jij wel horen wilt. Je geeft steeds minder ruimte voor mijn eigen wereld en wat ik daarin voel. Je hebt denk ik geen idee hoe het nu toch wel voelt begluurt en zonder vrij zijn. Je maakt mij het leven zuur waar is dat aan te danken of geeft het jou plezier? Je bent niet meer…

Jaren ben ik donor van bloed de rode vloed door meters vaten getapt terecht de bloedzak in Het apparaat links van mij tapt het rode vocht, want bloed geven moet, is goed Zoals gezegd: ik doe het jaren mijn leven destijds met bloed gered terwijl mijn wereld observeerde Jaren was ik donor van bloed nieuwe veiligheidsmaatregel, per direct…

Een ziekte met een naam maar zonder een gezicht. Van buiten is niet te zien wat het in mij heeft aangericht. De vermoeidheid, de wanhoop, het verdriet, de pijn. Worden niet begrepen in een wereld waar alles te zien moet zijn. Ik lach, ik doe vrolijk, niet altijd even oprecht. Het sloopte me van binnen, het is een lang en eenzaam gevecht…

Door haar geschreven Prachtig handschrift Mooie woorden Een gelaten traan Verlopen inkt Gevlekte woorden Woorden van medeleven Van ervaren pijn Emotionele woorden Een diepe zucht Verbeten gezicht Verdrietige woorden Ooit weer samen 't Liefst zelfs nu Woorden van hoop Door haar geschreven Oprecht. Welgemeend Serieuze woorden…

Mijn lichaam gedraagt zich ongehoord, al klinkt dat eigenlijk tegenstrijdig. De ruften verlaten oorverdovend mijn anus, als zijn het schoten aan boord van Hare Majesteits m.s. “Zus of Zo”. Het snotteren is evenzeer frustrerend. Menig zakdoek kan daarvan getuigen, alsmede de lege pot kamille en Dampo. Het rochelende hoesten doet het ergste…

Bedremmeld loopt zij Geslagen uit het lood Onvoldoende spieren die Goed werken Een mooie toekomst die Zij koesterde Gelaten schoonheid Donkere zwerken Kritisch, maar Monddood Gemaakt door haar lichaam Dat voorheen als een otter zwom Inwendig werd zijn ritme Verstoord De mooie toekomst die Hij koesterde Verdreven verleden…

de winter kan zijn broze leven geen zomergloed meer geven enkel een sluimerend bestaan in vroeger verdwaald, zo verloren voelt de wereld stilaan bevroren draagt niemand meer een naam dichter bij de stilte gedreven is alleen zijn lijf nog gebleven schijnbaar door niets meer geraakt…

Het Hart is vaak vol van liefde, maar soms ook vol verdriet, Het klopt bij alle mensen, maar je ziet het niet. Het kan haten en beminnen, en is soms vol van pijn, Maar kan in liefde tussen mensen, ook van die ander zijn. Het is soms open of gesloten, en bij sommigen heel groot. Het mijne moest men repareren, want anders ging ik dood.…

Pijnscheuten schieten als zaagvissen door het zieke, geteisterde lichaam dat desondanks aan de fragiele buitenkant optimaal gedogend oogt. Openheid kenmerkt de blikken richting bezoek dat pas na enige aandrang kan beslissen de jas uit te doen, een stoel te pakken. Gesprekken vinden plaats op clichépaden met beveiligde onderwerpovergangen…

Die zondagmiddag zat ik naast hem aan het bed. Hij lag in 't grauwe winterlicht glimlachend te kijken. Of 't ernstig was, zei hij, zou nu wel heel gauw blijken... Hij aarzelde en trok het stugge beddelaken net. Wat later vroeg ik bij de hoofdzuster belet. Ze zei wel, dat ze het niet hopeloos vond lijken, maar bleef mijn zwijgend vragen glad…

Haar wereld was niet meer dan een illusie Ver weg van onze werkelijkheid Haar moederschap uit het verleden naar vandaag Was zij al jaren kwijt Dat alles zonder haar weten Dat alles tot onze spijt Haar wereld was zo donker Zo zonder zon of licht Zo nutteloos en weg van liefde Het leven om te leven alleen nog maar als plicht Zo onvolkomen…

Miraculeus geminacht Zweefde zij met Aangeboren vleugels richting 't Gevaar van schoonheid Dat zich vanaf Geboorte aanwezig Achtte en dacht te Moeten zijn Spelbreker Van leven dat zich Schaarde achter en Dompelde in Iemands zijn Zonder stil te staan bij De gevolgen. Die, Tot het einde, echt Altijd Aanwezig blijft…

er huilt iets op de gang treden kraken gisteren geritsel achter het behang in hoeken hoor ik knisperen ik ben niet bang en sluit mijn ogen, wat hoorbaar is moet stilte gaan beloven want ze wonen hier allang ik ken mijn vrienden al een tijd soms zijn ze stil daarboven af en toe komt haat en nijd is er weer ruzie uitgebroken dan schreeuwt…

Het leven trekt aan mij voorbij als de stroming van het getij kijk ik door beslagen ruiten van binnen uit naar buiten Er hangt een schaduwzijde over mijn bestaan ik zit gevangen in een aflatend lichaam Wie van binnen naar buiten ziet kan soms zien mijn stil verdriet Ik probeer ook de zonzijde te zien door te hopen dat eens misschien een…

zittend zit ze zwijgend zijn zonder zeven zeeën hij houdt zich goed zoekt zoveel zwangere zinnen voor die ene z van ziek hij wil ze op papier bezworen anders zijn ze eeuwig weg al die wilde wonderen van haar woeste wereld hier zal ze ze zachter zien en dichterbij dan ooit geweest hij voelt zich oud dan jong met deze vrouw vol niets…

Hij was maar een clown.. Speelt door mijn hoofd als ik te horen krijg dat hij een ongelukje kreeg. Hij is nog steeds clown weliswaar met krukken het wordt hem wat moeilijk nu om bijvoorbeeld te bukken. Hij zit in een spalk van enkel tot lies kan bijna niets zelf. Hij oefende zijn act alvorens hij optrad zijn schoen zat in de weg kwam…

In vreemde ogen zie je meer Dan dat je altijd hoopte De ziekte die je sloopte De blikken doen zo zeer ’t is niet het afscheid dat zo’n pijn doet maar het besef al van tevoren dat je hen in de toekomst niet zult horen en niet hun dagelijkse groet hoe kun je nu dan nog genieten die wetenschap vast in je hoofd lamgeslagen en verdoofd van…

je voeten schuifelen naar goede steun handen zijn onrustig je kijkt angstig om je heen toch klinkt je stem strijdlustig vertelt me hoe je leven is te midden van die mensen de hemel die je was beloofd de stilte in je hoofd voldoet niet aan je wensen je grijpt me hand om weer jezelf te voelen je doet je pijn omdat je geest niet weet…

...en hij blijft zijn vriend gaat terug schrijft een brief aan zijn vriendin die is nurse maar eigenlijk arts negeert de brief die wel wordt in- gezien door verplegend personeel en hoofdarts houdt vinger op slag- aderlijke bloeding met een vaart door het ziekenhuis fat coole dag voor assistenten die fout maakten malaria slachtoffert in…

Het krasse woord wordt net als veel mensen vermoord, het woord mag worden gehoord,wie moordt is echter gestoord!…

Een jaar moest ik wachten, en wachten duurt zo lang. Soms huilend op mijn knieen, help me Heer, ik ben zo bang. 's Nachts badend in het angstzweet, in gebed, Heer sta me bij. Dit kruis kan ik niet dragen, het is echt te zwaar voor mij. 4 mei, toch was die dag gekomen, mijn bange hart werd stilgezet, Even weg van deze wereld, onwetend…

Wanneer ik hunker naar het leven dat niemand mij nog kan geven, wanneer het heimwee naar gelukkige dagen mij naar de zin van het leven doet vragen, laat me dan niet alleen Wanneer mijn lach geen echte lach meer is en ik met mijn vingers steeds je handen mis, wanneer mijn geest geen rede meer verstaat en mijn verstand mij in de steek laat,…

[senryu] stof en hondenhaar de stofzuiger hanteer ik artrosegeremd…

de logen van het ziekenhuis zijn prominent aanwezig het maakt principieel niet uit of je broodmager bent of vlezig bij uro kom ik voor het eerst vergis me bijna bij traumata ervaring slechts bij röntgen chirurgie interne en derma de sfeer in het hospitaal is uiteraard bijzonder positief met welke kwaal je ook komt alle medewerkers zijn…

Pijn, hete kwelling, brak het bloedrode verzet. Mijn pijn werd een vriend. Een groene ruimte. Ongevoelig klonk steriel Verdi's requiem. Schouderklophanden, volmaakte instrumenten, openden, sloten. Wit isolement, ingelijfd bij wie liggen, medisch geketend. Jij lag vlak naast mij: warme slaapstem aan mijn oor. Te ver klonk als hier…

In een vreemde stad Deels bekend Deels niet Zit iemand te schrijven over Waarom hij daar zit Tussen mensen, ertussen Tussen bezoektijden 15– 17u / 19-21u Het is nu zes uur precies Tussen winkeltijden Ze zijn net gesloten Was het maar donderdag Tussen filmtijden 14.00u 18.45u en 19.30u Maar die is verder lopen Tussen Gezond…

waterig kijken je oogjes me aan waterig soms met een traan je hoofdje scheef in het kussen gezakt een knuffel nauwelijks beetgepakt te zwak om te lachen te praten te spelen je energie met anderen te delen maar ik beloof je mijn kleine man er komt een dag waarop jij alles kan…

mijn wreef ligt open de huid is stuk vocht loopt eruit ik kan slechts hopen op betere tijden gebruik nu een doekje voor het bloeden laat er niet in snijden smeer regelmatig zalf leg een gaaskompres knip stukjes leukoplast geloof half en half dat Balkenendes voet tegen wil en geweten mistroostig doeltreffend mijn wreef beïnvloedt…

De stank van ochtendpis staat altijd tegen. Incontinentie heet zo fraai haar kwaal. Ik kan de vel geworden kont niet vegen. De zuster doet het als ik koffie haal. Wat vlekken op haar borsten vastgezogen veeg ik vlug weg zij het met harde hand. In geen gebaar toon ik haar mededogen. Verbroken is de ooit zo hechte band. Intussen kijkt mijn…

zachte zinnen verbrokkeld tot kruimels woorden dwalend in lege rusteloze dagen het licht gedoofd in vroege jaren weer ontstoken het broze lichaam uitgewoond, zijn oude ziel verstild nog een schim van wie hij was op weg naar huis vanwaar hij kwam zijn doolhof al geruisloos verlaten…