Alle inzendingen over maatschappij

het leven is niet meer dan af en toe wat rook op straat, zo snel vervlogen dat het al niet meer bestaat bij de volgende ademtocht een fluitje van een cent nog minder dan de prijs van een winkelwagentje voor de doortocht te betalen met een stukje rond metaal de jaren die nodig waren alle liefde en elke ruzie tevergeefs, je kind is soms…

Een troosteloze sloppenwijk, de mensen vang ik op papier; ik ben beschaamd, wat doe ik hier, en staan zij niet als vee te kijk? Hoe goor kan ook het leven zijn, hoe bitter wat zij hier ontberen, maar toch zijn zij aan mij gelijk en kunnen mij hun vreugde leren. Er is nog hoop, al zal het duren en moet je strijden voor hun recht; dit zijn…

heb me lief, smekend bijna een kamer gevuld met wensen voor mensen en hun aandacht een aanklacht tegen alles dat niet voor wil zijn ze schuilen achter maskers waar nog net geademd iedereen bekeken kan gekeurd, die wel, die ook en wat dan nog met oprecht of moest dat ooit eens opzouten oog in oog, tand op tand jouw hand zal ik nooit…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

peking 4 juni 1989 het plein der hemelse vrede is geen plaats voor vrijheid duizenden schreeuwen hun onmacht ten hemel tonnen staal rollen in beeld om het woord te vermorzelen een chinees blijft pal staan en de moordmachines stoppen zijn schreeuw om vrijheid wordt overal nog gehoord de onsterflijke stem van het geweten…

Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen. Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag wil ik eigenhandig zijn huis bouwen of het hunne afbreken, koraalrif langs de Noordzee, met veel lucht, licht, prachtig uitzicht en weinig inhoud. Ik knokkel mijn conventies in elkaar, wars van…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand…

een één, wat nieuw en ongewennig ook dag vol verwondering van weer een jaar erbij bloedt het nog soldaten in het berechte land? het antwoord zijn kruisen met kogelgaten versierd de mens is gebleven als vriend of vijand maar nooit te gast een twee lonkt doch nimmer zo grauw als vandaag onvermoed een zacht einde neemt de wanhoop een…

‘k ben in de hongerput geboren van zwart Nazareth met niets dan armoe aan me donder en dode dromen aan mijn bed onder het kruien van de molen in die gemene kolenlucht werd het grove mout vermalen voor mijn vaders drankzucht wie bezong de blanke top der duinen in het vuil van de achtersteeg wie rook de lente van ommuurde tuinen in een stad waar…

De waarheid is een zeilboot die zich laat leiden door de wind Het is die ruk of windstoot die voor jou het gezochte vindt…

Sigaret, oraal bevredigend vingerding stoorde mensen van `t antikamp 'der gezonden' heengezonden in het rokende buitenkamp stonden rillende mensen, kou en nicotine gemis en mistkijkend uit hun ogen rokende, verstikkende, vuurspuwende blikken taxidiesels, zonder waarschuwingsstikkers, pas op! auto`s zijn dodelijk spuwen gevaarlijk rook…

Ze hebben hun moskee gebouwd om onze gulden van god. Ze zijn gekomen als soldaten maar zonder geweer. Hun wapen is honger. Ze zijn hier als veroveraars van recht op leven. ------------------------------ uit: 'Verzameld werk', 1990.…

hoe vaak nog, beste mens en waarom antwoord je niet uit de plooien onder je ogen lees ik dat je een bed mist een dak, wat warmte op je schouders rust de last van wel de hele wereld weet je dan niet dat vandaag overal bijna, ja globaal er feest zal zijn? en waarom wijs je me af als ik jou te drinken vraag ontken je de droge lippen die…

Overvolle karren hebberig in een rij de één nog meer dan de ander te dringen zij aan zij alsof er oorlog op komst is er voorraad moet zijn in huis tegenstrijdige beelden veel mensen hebben niet eens een thuis verlichting knippert fel langs ramen als compensatie wat ze zelf zo missen steeds meer pracht en praal maar wat de ander beweegt…

Ruim tweeduizend jaar geleden scheen een ster die de weg wees naar het Goddelijk kind een tijd van hoop verwachting naar anders nu ruim tweeduizend jaar later leeft nog steeds die hoop en de verwachting dat alles anders word maar hoe kan dit als mensen nog altijd aan zichzelf denken het licht niet uitdragen van die ster zo lang…

We dragen in ons, zonder glorie, nog altijd onze dromen, een weg bewandelend bewaakt door berken, blanke zwaarden. Konden we ontsnappen aan de dreiging van de rede, het pad verlaten en de zilveren stem van de sprinkhaan volgen: op naar de purperen heuvels, drinken van het volle zonlicht, perziken eten in het gras, slapen op rode herfstbladeren…

Albona, schone meid waar ben je gebleven op welke webstek verborgen in welk land ondergedoken of woon je nog steeds daar aan het einde van de busrit? we moeten nog wat praten jij en ik, over de gaten die gapen tussen onze culturen we moeten nog wat proeven van wat ongeproefd is gebleven wij samen, zoals die ene keer naast elkaar op de…

Boeren wonen hier nu nog Terwijl de bouw maar verder gaat Het wordt levendiger doch Gelukkiger is niet 't resultaat Een boer kijkt moedeloos toe Het sneeuwt nieuwe gezichten De wereld wordt nooit moe Van andere gedichten…

U leest een woord En denkt aan wat u dacht Welke betekenis het woord kreeg U leest een woord En denkt dat wat u wacht Meer is dan dit. Niet zo enorm leeg U leest een woord: een woord…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

in het station, voorbij het perron, in de zaal waar soms een vreemde wacht onverwachts naar je lacht kan je even zitten kijken naar hoe de tijd wordt gedood daar zie je al dan niet gewild vreemde kunst op het plafond waar enkel de bloemen rond zijn en de swastika's zich verschuilen in een labyrint van rechte kronkels de artiest heeft…

Over een grindplein naar de binnenstad Langs fietsers, winkels, stoplichten Het was maar even dat ik vergat Langs grachten, gebouwen, toeristen Hoe afhankelijk we zijn, we zwichten Langs kleine huizen, panden, tegels Ik wandel van bovenaf De metroroute…

rien ne va plus in deze tempelsamenleving waar de woekeraars en wisselaars het leeuwendeel beloven rien ne va plus in deze casinocratie waar wij blijven spelen inzetten verhogen op de minste kans rien ne va plus waar vele kleinste de weinige grotere dragend dankbaar moeten zijn waar het economische belang honger waard blijkt…

geef er één en neem er dan twee de aard dient herdacht de droom verkracht hier zijn geen wezens slechts mensen met zichzelf te koop hier loop ik immers met al mijn vragen zonder antwoorden of herinneringen aan wat ik vermoed te weten ik ben mens meer weet ik niet en minder al evenmin dus blijf ik grijpen in die grote grabbelton…

hij ziet er gehavend uit met de rafels aan wat heet een broek te moeten zijn waar de naden niet langer overlopen in een rudimentair stukje kleding zijn opgestoken hand lang geleden zwaar verbrand onderstreept verwoest zijn blik de ogen grillig onderwald dat hij genoeg geleden heeft hij ploetert door het onwelkome land van nee, geen tijd…

Die winter was het koud in Amsterdam Ik zag onduidelijke vormen zich oplossen in de mist vage lichtschijnsels de schoonheid van de dingen overstromen de regen de rest wegvagen De eenzaamheid heeft smaak de smaak van de kou die in je lichaam binnendringt een trieste smaak als van de dag na een feest Hoe kan ik nog denken het water bevriest…

voor de hoofse trappen van een nieuw paleis waar Vrouwe Justitia huist en grijsgewolkte beelden over zijn koegedachten dwalen staart een man verslagen naar het einde van de rit een leven vol van nemen graaien en begaaien van slachtoffer na geslacht offer aan zijn handen kleeft meer bloed dan zijn vrekkige aderen kunnen vatten zelfs de…

Het begin van alles is Een eind van alles. Een spoor Eindigt niet in het midden Maar ongeveer bij Het eind van alles en Het begin van alles…

al zijn alle mensen gelijk de wereld vertelt iets anders op basis van de kleur van een stel ongekleurde cellen leert iedereen zijn plek wel kennen rood staat gelijk aan dood voor moord en zelf vermoord het volk verstond geen woord van goud en koorts ernaar en geel, geel is geheel geheid het meest heidens in de rij voor wij doch uniek…

net als een kat maakt de mens vreemde sprongen strak en resoluut of sierlijk maar onbezonnen geplaatst in een hokje doet vaak zo’n zeer ieder zijn eigenwaarde daar komt het op neer…