Alle inzendingen over verdriet

Hey! meisje waarom draai je zo snel om wil je verdriet verbergen al weet je niet waarom Hey! meisje waarom duik je in elkaar je verlegenheid weet beter als ik je angsten evenaar Wil je dat ik je zo niet zie? wil je liever even niets maar meisje, ik weet het er is iets…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

Vroeger was mijn leven compleet. Een vader een moeder, wat wens je als kind nog meer. Ik voel me waardeloos, een meisje dat in de steek wordt gelaten door haar vader. NATUURLIJK doet het me wat. Maar voor je gevoelens uitkomen, nee dat kan ik niet, bang om in tranen uit te barsten, nee dat wil ik niet. Ik laat het rusten. Ik kom…

Zomaar… onverwacht, Iets kleins in mijn buikje zo zacht. Geschrokken… in paniek, Zorgend voor een hoop hectiek. Moeheid… verdriet, Nee, we willen dit niet! Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg…

Het is zo stil zonder jou, het huis zo....leeg. Ik mis je, nog elke dag. Soms nog, hoor ik je stem, voel jouw warmte om me heen. Ruik de geur van je lijf, die ik zo goed ken. Zie de glimlach van jouw gezicht, je hand die heel even... op mijn schouder ligt. Momenten als deze doen jou weer herleven alsof jij nog bij me bent.…

de hartmonitor piept piept piept om je in leven te houden vandaag- je ogen staan bang de hartmonitor piept piept piept. tot het stopt midden in de nacht gestopt- met leven.…

waarom heb je het gedaan waar zijn die mooie woorden je weet wat het is om weggegooid te worden ik durfde met jou om te gaan ik waagde het ging die vriendschap met jou aan je zou niet doen wat je nu toch deed het doet zo'n pijn om weer weggegooid te zijn…

Het doet pijn. Heel veel pijn. Als je zoveel wilt zeggen, Maar ze je niet willen horen. Als je zoveel wilt vertellen, Maar ze je niet begrijpen. Als je ze zo dichtbij wilt laten komen, Maar zij dat tegenhouden! Het doet pijn, Zoveel pijn. Als ze bij hun vooroordelen blijven staan, En dus niet willen zien dat je veranderd bent. Als ze van…

de rotan stoel bij het achterhuis schommelt door wind bezeten zacht krakend en bijna vergeten op het terras van schelpengruis een man door zwart gedragen wordt zichtbaar tegen het blauw van loze adem en diepe rouw die het dagend licht vertragen uit zijn brieven vallen wonden als losse blaadjes uit het leven door zijn verre kind gebonden…

vroeger speelde ik het leven maar de ernst haalde me in nu het donker blijft omhullen ben ik veilig binnenin daar wee moedig soms gedreven in gedicht ik open mij…

Geen traan meer want zij werd door de nacht veilig opgeborgen. Geen zilte spoor op het aangezicht, enkel de stilte en het fletse licht van de door weemoed omfloerste morgen. Geen traan meer te ontwaren, geen zichtbaar bewijs van verdriet. Alzo houdt de stille morgen de bitterheid verborgen van zieletranen die niemand ziet. Geen traan meer…

Hoe stik je een zoom opnieuw in een fletse mantel koester je een soort geleerdheid, oudere cahiers, het hoofd, je kussen het ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds…

mensen verliezen is een stukje van je hart dat sterft... helaas is me dat naar mijn gevoel te vaak gebeurd. een spiegel wat weinig mensen zien breekt... zomaar... zomaar zonder gevoel. maar vol emoties...…

Ik wist niet wat ik moest verwachten, klinkt het echt allemaal zo mooi, die woorden uit jouw pen of moet ik iets anders gaan geloven, ik ken je nog maar net, maar heb je me nu al bedrogen? al die mooie woorden, zijn ze allemaal waar, schreef je ze met hart en ziel of zijn ze toch gelogen? ik vind het niet erg dat je woorden leent, maar…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…

Je blijft altijd wie je was In een lijstje opgesloten Een tafereeltje achter glas Waar zetten we jou neer? Het beeld dat achter blijft Ergens ver op zolder Of dichtbij in mijn hart…

Ik kan niet praten mijn mond niet openen mijn tong bewegen Ik ben boos Ik ben verdrietig en bang tegelijkertijd... Bang je te verliezen bang je pijn te doen Ik weet geen woorden voor het verdriet dat ik heb... Verdriet om wat ik jou aandoe en wat ik jou heb aangedaan Ik weet niet wat ik kan doen of hoe ik verder kan gaan want ik heb…

Ja ik weet wel dat het pijn doet nu je kinderen uitvliegen maar GENIET toch van ze laat ze gaan in hun eigen ruimte Ja soms vallen ze neer met een smak op de grond maar je bent zelf ook vaak gevallen het bleek niet eens zo ongezond Ja ik weet wel dat jij ze wilt behoeden voor de fouten die je zelf hebt gemaakt maar leven is geen leven…

Wanneer de mannen uitvaren bepaalt het tij, dat nu meedogenloos gebiedt dat zij met liters wijn in het lijf op onbegrijpelijk wrakhout de gitzwarte nacht en zee in gaan. Wanneer de dag begint bepaalt de pater, die met het klokkenluiden de vissersvouwen naar het zand gebiedt tussen duizend meeuwen, onzichtbaar nog maar krijsend als kinderen…

een gedachte een herinnering het enige wat nog rest mijn lieveling een moment alleen een aarzeling een gebroken hart mijn lieveling…

Ik wil schreeuwen, wil roepen naar diegene die boven over ons waakt. Waarom moet ik dit allemaal nog geloven? Misschien is het wat wij hebben verdiend. Waarom moest het leven van een kind als een kaars langzaam doven? Ziet U het verdriet niet dat er nu is. En de tranen van verdriet en onzekerheid blijven komen, omdat het enige wat van…

Muisstil is ze, mijn buurvrouw van boven. Tot de schemer, dan hoor ik hoe ze lange lyrische Russische zinnen zingt, die als zachte parels plengen op mijn doorweekt plafond. Van het verdriet dat haar verteert begrijp ik natuurlijk maar weinig. Maar als ze met vakantie gaat, zal ik beloven haar Russische planten water te geven. En stiekem…

als ganzen boven 't taaie veen in tomeloze vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

ik leef met een masker. Een vrolijke lach Dat is niet altijd, Dat is overdag Want ’s nachts ’s nacht ben ik mezelf ’s nachts laat ik me gaan want ’s morgens ga ik weer verder met mijn ‘vrolijke’ bestaan…

Mijn tranen dropen binnen Mijn gedachten kwamen boven Mijn hart zat vol emoties Wat begon met een ontmoeting Begon te vallen als een bloem, Want de vriendschap was voorbij Korte mooie dagen Veranderden in regenachtige maanden, Want jouw leven was bij ons weggerukt En tijden veranderden snel Maar het gemis niet En gedachten bleven…

Moeder ik hoor dat u ziek bent. Moet ik mij zorgen maken ? Mijn liefde voor u is grenzeloos. En hoewel mijn lichaam in dit land leeft is mijn hart altijd dáár gebleven. Al wat me gelukkig maakte heb ik bij u achter gelaten. Mijn vrouw, die ik zo liefhad stierf en met haar een deel van mij. Onze meisjes heb ik bij u gelaten omdat ik ze veilig…

Het is verdwenen Als sneeuw voor de zon Als een blaadje in de lucht De tijden van komen Veranderden in tijden van gaan, nooit meer zien Het missen van jouw lach Als de mooie ochtendzon, Het voelen van de aanwezigheid Geschreven in de ziel Als een herinnering aan jou Zal ik altijd aan je denken…

Ik zag zovelen manen zich in de rimpels van het bestaan verdampen in de holle gaten van de nacht. Verloren gewaande mensen met de ogen dicht, in schroom te drijven zonder een klacht om daarin een laatste last te dragen. De grijze hoofden diep gebogen, de dunne lippen stijf gesloten zonder een vertogen woord om op ontvallen vriend en bevrijdende…

het raam van haar gebroken hoop keek zo helder als glas het craquelé verfijnd doch scherp gemeen liet zien dat er voor haar barstens weinig nog te dromen was Wee Lass (april 2009)…