Alle inzendingen over ziekte

de dermatoloog wrijft over de wreef een enkel velletje achteloos terzijde de ellebogen hebben afgedaan de heupen en billen jeuken beide de rechterenkel ziet er mooi uit mooier dan de linker het haaronderzoek geeft voldoening geen plekken daar maar die wreef is andere koek de dokter aait nog eens de rechtervoet adviseert andere elastische…

Ooit was ze een dame met grote allure Nu zit ze stil voor zich uit te turen Haar blik gericht op iets onzichtbaars Ooit sprak ze de meest wijze woorden Maar sinds haar denken ernstig verstoorde Mummelt haar mond onverstaanbare klanken Ooit wist ze dat ze niet zo zou willen leven We moesten haar desnoods een spuitje geven Maar …

Lief klein meisje wat heeft het met je gedaan je bent nog zo jong het vreet nu al aan je lichaam De chemokuren verschrikkelijk veel pijn het is oneerlijk had niet zo mogen zijn Je komt op m'n schoot zitten verteld over alle zeer het is genoeg voor jou je wilt niet verder meer Tranen over je wangen nog zo jong voor dit verdriet…

Ben een beetje alles Van alles een beetje niets Houd wel van wat sporten Of een beetje op de fiets Ben een beetje zanger Dicht er een beetje bij Voel me graag verbonden Ben het liefst een beetje vrij Nog steeds die Mister Pfeiffer Mag er wat fitheid bij? Liever wat energieker Dan half gezond of zieker Schrijf een beetje liedjes Ben…

negeren van veelzeggende blikken begeren van een gave huid Volendam als ijkpunt niets te klagen het kan erger dooddoeners van formaat…

Parkinson's blijvende aanwezigheid Voor altijd in onze nabijheid Bepaalt hij ons toekomstbeeld Dromen die we hebben gedeeld Blijven beelden in herinnering Nieuwe start met onzekerheden Ontdekken van nieuwe mogelijkheden Leven met andere kwaliteit Leven met hoop en tevredenheid Zijn wensen die we delen Samen op een bankje genietend Onze…

De AZG-afspraak is om half twee. Ponskaartje paraat. Goedemiddag. Kijkt u even mee op het scherm? Nog iets gewijzigd? Nee? Gaat u maar zitten, u wordt zo spoedig mogelijk opgehaald. De Volkskrant van gisteren boeit me niet. De koffieautomaat lonkt. Meneer B? Gaat u mee? De assistent noteert serieus de beginsituatie. De klachten? En…

Zijn wereld klein en aangepast, Zoals geen mens het ooit verwacht. Een ziekte die je niet begrijpen kunt, Die je echt geen enkel gunt. Na maanden in het verpleegtehuis, Voelde hij zich er nog niet thuis. Maar na een val en heel veel pijn, Kan hij eindelijk bij oma zijn.…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

ach ik weet wel dat morgen komt en de herrie en ellende niet verstomt en tuurlijk slaap ik ook al is het niet lang weer een dag dezelfde pijn dezelfde gang en die dag die dag komt eraan heel snel dan gaat de gong voor de laatste keer de bel dan is het over en ga ik rusten voor altijd terwijl het leven mij met een rotgang voorbij rijdt…

wat is dat vraagt het meisje mijn ellebogen monsterend o dat slechte verf bladdert af…

ik vouw schaduwen tot zwarte vogels die ik oplaat zonder hoop ze zweven mijn cel hun snavels pikken gaten in mijn aderen transformeren me tot hel de horse gaat steigeren en de sneeuw verbrandt ik huiver van genot zo maakt de hemel me kapot ik schilder muren met het koppig bloed dat schimmen plet tegen de stenen ze ogen…

Hoe kán dat nou? Ik ken je al een poos, maar niet zo erg goed dat bleek, toen ik je vandaag zag en wat béter bekeek... We namen er de tijd voor en spraken een een héle poos, jij vooral, ik luisterde alleen en dat was voldoende. Stómverwonderd, met recht, ik had geen idee, je bent depressief, mánisch nog wel, wat een koffer vol…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…

Dag lieve Daphne Kort én krachtig Maar te kort Het is genoeg En daarom, Dag lieve Daphne Geen vaarwel Of tot ziens Want ik neem geen afscheid Dag lieve Daphne, Welkom En ik hoop dat je pas weggaat Als ik weg ben…

een moeder in haar eentje zorgt voor elf kind'ren om haar heen en al die elf kinderen kunnen niet zorgen voor haar alleen ze raken in paniek, echt waar en moeder voelt dat ook ze wil haar kinderen ontlasten want deze raken van de kook wat is nou een dag in de week om op haar te gaan passen want moedertje is erg ziek we moeten tijd inlassen…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

waar nooit aflatende pijn reeds al jouw dromen beheerst weet jij mij steeds te raken door jouw glimlach heen maar nooit geheel verdwenen die licht verborgen angst tastbaar in jouw wezen verhul jij dat gevoel maar ik merk in die ogen door die ene lach heen jouw verholen wens dat die pijn verdween…

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

je keek me nooit echt aan in je woorden zag ik andere mensen gaan in je bewegen kwam ik ook hun houding tegen in je ogen zag ik strijd de één wilde de ander kwijt elkaar gedogen zou te mooi voor woorden zijn ze hebben je gemogen maar een paar deden je pijn soms is er rust door medicijnen die voor iedereen de werkelijkheden doet…

De koker ingeschoven ontdaan van alle trots ontkleed tot op het vel. Mijn hersenen in kaart gebracht het lillend hart mijn weke buik de knoken van 't skelet. De onrust vlug gesust: het gave staal een veilig graf de gladde wand een koele schoot. Al snel stoot hij mij uit. Daar lig ik uitgestrekt op 't stalen bed dodelijk ziek…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Het is niet eerlijk dat jij dit hebt We hopen allemaal dat je het redt Je hebt ons al zoveel liefde gegeven Jij verdient het gewoon om door te blijven leven Je bent nog maar een lief, klein kind Die om alles lacht en alles leuk vindt Dus waarom heb je de ziekte nou het overkomt ook alleen maar jou Tegen jou pijn zeggen we liever…

Ik zou het allerliefste een arm om je heen slaan, en deze ellende samen tegemoet gaan. Ik zou je het zonnetje in je hart willen drukken, maar dat gaat me nooit lukken. Er is een grote leegte die niemand opvullen kan, het verlies van een bewonderenswaardige man. Een man die echtgenoot en vader was, met een ziekte die zorgde voor tegengas.…

Ik wil niet klagen Maar dankbaar genieten van de dagen Dat we samen hand in hand Wandelen over het strand We durven niet te hopen, Hebben te veel gezien Maar toch......mischien? Zoekend naar schelpen in het zand, Voel ik boven ons Gods hand Als dan ieder van ons zich blij en gelukkig voelt, Dan denk ik, ja zo heeft God het bedoeld.…

zoveel gedacht de laatste tijd nu ben ik mijn gedachten kwijt 't was te zwaar, die lange strijd die woedde in onzekerheid... veel piekeren had niet veel zin en bracht ook zeker geen gewin maar 'k zat er zo geweven in mijn moeder vocht, als een leeuwin de strijd is nog niet echt beslecht nog niet verloren het gevecht en wat ik denk, nog…

geen plek om te schuilen, te vluchten voor meer geen plek om te huilen en 't harte zo teer... hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

hij kwam in de nacht op kousevoeten naar binnen zijn boodschap verpakt in de kleur van een lach gebaarde naar mij wilde anderen niet storen dempte zijn stem maar was toch duidelijk te horen een glimlach in wit tegen zwart van het weten hij gaat mij leren het leven voorgoed te vergeten nu komen de bloemen nog steeds in de knop…

De lente kwam met storm De dood kroop – zonder vorm - Uit zijn ei Genadeloos besloop hij mij De zomer bracht het licht Onzichtbaar, hard Stil stralend en gericht De kanker plots verstard In de herfst een gouden blad Blij met wat ik had Ontlook ik weer Opnieuw, een tweede keer De winter, niet somber of koud Maar helder, transparant…