Alle inzendingen over ziekte

Mistige flarden Heb ik geschreven Over haar Ik heb haar Niet meer gezien Ze was te Snel heen gegaan Haar lijf Leefde nog lange tijd Door Haar geest Was het Die het van De werkelijkheid Verloor…

Het woord viel, op een ordinaire woensdagmiddag bij de koffie Jij glimlachte dat ik voortaan je dienster zou zijn, met witte schort En ik zag mezelf in zwarte rok en tranen, half april Tussen bloemen op jouw erf, waar onkruid woekert als carcinomen je stem, nevelig als een zomermorgen beloofde…

Ze beeft voor onweer en dieven in de nacht en 's morgens doet ze dat voor bosduifjes, en wilde katten. Ze heeft het altijd koud of warm en ze vertrouwt geen vreemde arm want het is moeilijk evenwicht te houden. En ze wankelt op alle vlakken. Sleept zich starend door het slopende en slaapt in het gapen van de dag Wil geen kruimels…

Ik heb in mijn kennissenkring, het is echt iets wat ik niet zomaar verzin, volgens medische psychologen, iemand die worstelt met haar aanpassingsvermogen. Bij veel Schildklierpatiënten zie je het niet, hun gevoelens van boosheid en verdriet. Ze moeten zelf maar zien te leren, de ziekte in hun leven te integreren. Ze hebben moeite een bevredigend…

Vochtige ramen boven rode ornamenten weerspiegelen de wereld in een waas IJzige sidderingen blussen vurige tongen die gretig likkend het fort belagen Overeind gehouden door resistente muren waarachter de inhoud gereinigd wordt…

Iets breekt de spanning uit mijn lijf. Ongewillige ribben vouwen, krullen zich onder herfstelijk gesnotter. Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

Verwoestend haalt hij uit kent totaal geen pardon vreet zich een weg van binnen naar waar het leven begon Raakt alle vitale delen gaat grijnzend zijn gang ontziet geen lijf nog leeftijd denkt alleen aan eigen belang Sluipt langzaam naderbij als een dief in de nacht ik ken geen ander monster dat een leven zo verkracht Het monster dat…

Het begon met een heel klein vlekje, een speldenprik. Meer was 't niet, maar dat hele kleine vlekje, bleef niet klein, zeer zeker niet. 't Groeide en groeide, werd zo groot als een erwt. Toen kreeg 't de grootte van een tuinboon, toch maar even naar laten kijken, want dit was echt niet meer gewoon! De dokter besloot niet tot een zalfje…

Als je nadenkt, hoe 't ooit begon, is 't er sluipend ingekomen. Van die héle kleine dingen, soms niet meer weten, waar je iets geláten hebt! Wat de wereld van tegenwoordig betreft, wordt het ons te vaak té makkelijk gemaakt, door de meest elementaire dingen. Een knop voor aan en uit, eentje voor "herhaling" zélfs een oplossing voor…

na regen komt zonneschijn voor velen is dat heel fijn maar als je jeuk krijgt van de zon zou je willen dat het iets vaker regenen kon een kind van drie hoort toch te spelen lekker naar buiten zoals zovelen maar je hebt een zonne-allergie dus je kunt dit allemaal niet je moet een pet en handschoenen dragen als jij je buiten wilt wagen stonden…

Chemokuur Vloeistof druppelt Belager neergeknuppeld Lichaam vol vuur AL vrezend hopen Veel volk Donkere wolk Vijand doorgekropen Zucht Adem afgesneden Hel betreden Ik vlucht…

Je kunt elkaar alles geven, maar geen gezondheid of het leven. Konden we elkaar maar alles geven, dan stopte ik met ademen, heel even. Om jou mijn lucht te geven, of een stukje van mijn leven. Zodat jij iets langer hebt, al was het maar even. Ik wou dat ik je dat kon geven.…

Dit gedichtje speciaal geschreven Opdat jij je kracht hervindt In de stormen van je leven heb jij steeds maar tegenwind In je ziekte en je tranen kom je nauwelijks vooruit Voor jou kan ik de weg niet banen ook al ga je achteruit Maar, waar de wetenschap nu ophoudt Is er nog een zonnestraal uit de hemel neergestreken, die beschijnt jou…

Mag ik even alleen zijn, eventjes maar? Even razen en tieren, ik word gek van de pijn. Even mijn tranen de vrije loop laten. Even niet hoeven te praten. Ik wil even niet, dat je mijn tranen ziet. Pijn kan ondragelijk zijn. Daarom vraag ik: Mag ik even alleen zijn?…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat? Dan ineens trekt er een glimlach over…

pijn aan borst met daarin hart trekt op gelaat: grimas, vage vragen, streepje dood. hand tast, beroert pijn en borst, tikt hart op vingers: blaas aanval af, kies hazenpad. ziel valt voor hart op knieën: verklaar lichaam blitzkrieg niet, lichaam noch oud noch zwak. hart, mijn allerliefste hart, wacht nog wat, leg nog niet…

Ik heb fibromyalgie ik ben het niet Ook ik heb een normaal leven al is me dat "gezond" niet gegeven Mijn situatie is verder normaal en ook ik heb een moraal Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg ondanks al dat gezwoeg om alles voor elkaar te krijgen En als je dan soms wordt genegeerd of ze begrijpen me verkeerd zou ik wel eens willen…

De stormen van emoties trekken aan me voorbij, Als wind en regen langs een kas. Gevoelige bevestigingen bestaan niet voor mij, Noch een beschrijving waarin ik pas. Ik kijk rond vanaf mijn duistere eiland, Zie met grondige waakzaamheid de mensen. Want al snel raak ik de rand, Van zoals vastgesteld mijn grenzen. Het waren denkbeelden van de…

Gedachtenstromen als wilde stormen, Verpletteren de werkelijkheid met kracht. Fictieve beelden in allerlei vormen, Bepalen je levensvisie met overmacht. Gestaag vervagen de intermenselijke banden, De verwarrende mist van twijfel wordt groot. Met ogenschijnlijk een complot onderhanden, Wacht geheel je vertrouwen een zekere dood. Hectische…

Ik laat deze laatste woorden vallen in je handen Houd ze voor me vast mijn adem, vluchtig als ze door het duister ijlt Nu lijkt de nacht te zingen in dit eindeloze gebed, geeft de hemel glans, een glimlach stilte klinkt nog ver na…

Gisteren een klank gehoord die mooier was dan de weken ervoor, gelukkig Vooruitgang is zo fijn om te horen en ook te zien, zucht…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…

'k Ben éven weg... je zult me éventjes niet zien... 'k bén er éven niet.... je zult me éven moeten missen... 'k Ben éven weg van huis... 'k Moet "even" naar 't ziekenhuis... dus "plaats" ik even niet... Maar wees niet ongerust... al is mijn lichaam géén machine... 'k Ben gauw genoeg weer op de been, je zult 't zién... Dus, 'k…

gebrandschilderd glas dat dagelijks licht en suiker kleuren filtert in mijn donker zicht wentelt stof en glinstert schuin omlaag naar de stenen vloer sintert zwart naast wit waar mijn bewustzijn daalt door het flapperen van lange gewaden met hun wervel en rokken ruisen mijn tijd vervliegt in het stofspel dat volgt de stilte heerst tot…

De klap kwam als een donderslag Alsof het een aardbeving was De grond zakte onder mijn voeten weg, toen 'k hoorde, dat het goed mis was. Gewoon ergens een tumor ontdekt, en niet zo'n kleine ook Je schrikt je te pletter, werkelijk helemaal van de kook... Ik keek de dood weer in de ogen en huilde als een jonge hond Door 't leven voelde…

Een bus stopt voor het gebouw 'n achttal gezichten voor de ruiten triest starend, kijkend, naar buiten zeven mannen en één vrouw Opgehaald voor het dagprogram de ontspannings- en bezigheidstherapie 't gebruikelijke kopje thee of koffie alle acht 'n handicap, stijf en stram Weten eigenlijk niet wat er gebeurt accepteren het als een voldongen…

Depressie, wat houdt dat woord eigenlijk in ? het kan zich op vele manieren uiten maar waar is het begin en hoe komt het naar buiten ? Ben je moe, lusteloos of bang kun je heel slecht slapen ben je chagerijnig en duurt 't dan lang moet je jezelf bij elkaar rapen ? Ik stel mij iets voor als een heel donker gat waar niet valt uit te komen…

Geen lelijk overblijfsel Van een grote operatie Maar het bewijs Van een meegemaakte situatie Het doet me niet denken Aan een moeilijke tijd Maar het is een tastbare herinnering Aan een gewonnen strijd Het hoort gewoon bij mij Het kan me niet deren Maar zal ik altijd Die blikken moeten blijven negeren?…