Alle inzendingen over filosofie

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

Ik begrijp wel dat anderen mij niet altijd begrijpen ook al begrijp ik het eerst niet helemaal of domweg niet! Maar gaandeweg ga ik het toch begrijpen door mijn, het levens-rijpen en daarin vooral door te grijpen met het begrijpen van anderen!! Begrijp je?…

ik zocht mijn schatten in het kleine hebbeding dacht de ander te verrassen maar er schortte iets aan mijn verzameling ik bleef maar op ze passen om iets weg te geven was helaas al lang geen optie meer gebleken ik voelde macht met bling en glitter om me heen dacht me minder vaak alleen ben ineens gestopt zag mijn vrienden zo verdwijnen…

Zoek niet, laat los: de tranen die stromen willen, de onmacht die om erkenning vraagt, het weten dat als hoogste zelfinzicht weet dat het niets weet. Klein worden, verdwijnend klein. Leeg, zodat alleen nog kale naaktheid rest. Ga tot voorbij het woord, voorbij het denken. Want daar, in leegte, in niets, raakt volheid je aan. Reik tot…

Brandt zoveel mogelijk een kaars als het donker wordt, somber blijft Want een brandende kaars geeft: licht = hoop = warmte = gezelligheid een fijne herfst en winter toegewenst!…

Antwoorden en vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd. menselijke beelden worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren…

in tijd is er geen leegte om te vullen; het ene moment hangt gewoon aan het andere zo simpel kan het zijn en met of zonder mij slingeren de feiten zich door de geschiedenis van nuttig naar nietig zo vertelt mij de bodem van deze fles…

(van een machinist) nu er anderen rijden in mijn spoor heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…

Ze, we gaan de mensen allemaal chippen dan worden we, ze net als alle kippen allen in een grote wereld-leef-leg-batterij 'hutje bij mutje', zij aan zij, 'chippie' d'r bij Dan zij we stukke beter, altijd te controleren met de nadruk op leren, studeren, respecteren wie niet snel en goed vordert, zinvol groeit wordt door de satelliet vaker…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel. ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met een brok…

Aan de ene kant staat het ding. Aan de andere kant staat het mysterie. Meer van het ding en het mysterie weet ik niet. Hoe in naam van wat dan ook, Hoe kan ik er meer van weten? En dit weten is een klein weten, voeg ik er aan toe, Een klein idee hoogstens, klein In zijn gevolgen Voor de tijd. Als aan de ene kant staat het ding En aan de…

ik proef de tijd die langzaam verglijdt tot de smaak van vandaag wanneer ik bijt knarsen seconden heel even als eten een klein moment dat het nu tot verleden bestemt soms in gedachten blijft hangen met de nasmaak van verlangen een proeve naar meer met een terugblik in sfeer…

In stilte ligt de roem besloten Die ieder ten deel valt als hij zwijgt In rust gevangen is de beweging Die het leven voortdrijft in zijn gang Uit woord wordt het gevaar geboren Van onherroepelijk misverstand Niets beklijft, niets is eeuwig Niets kan meer bekoren dan de reis Van eeuwige vergankelijkheid…

het leven is naar. de wolken komen tevoorschijn. de reigers staan al in de tuin. kip is het meest veelzijdige stukje vlees. een man tekent een mooie bloem. een Aziaat repareert een laptop. en de vogeltjes vallen neer. ja, het leven is naar.…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

wat je doet is niet zo vreemd je eet brood je drinkt water je drinkt wijn je slaapt en je denkt aan het zijn maar je weet niet door wat je gedragen wordt is het door je dromen is het door de lucht die je ademt is het door het water is het door de wijn is het door het brood of is het slechts schijn…

beter dit of dat had je kunnen doen dat is zeker aan je twijfel nooit meer twijfelen is waar je naar streeft maar pas op wie nooit meer twijfelt is bijna dood toch strijdt elke religie tegen de twijfel de filosofie niet, of toch ik hou van de wind die over het riet waait en over het water waar die ook naar toe…

(Lijnen van eb) Net als de zee zich terugtrekt stroomde toen bloed op de plaats van hangende hoofden boven een vloed van woest waas een vaag beeld dat beslist niet weet vernedering boven opgehitste menigte die nooit heeft geweten Zout water kabbelt in getij laat liggen 't geen het niet meer hoeft en ook niet verdient parels toegedekt…

langzaam zijn zij afgesleten woorden met een creatief moment bij introductie ooit een nouveauté gebracht om nooit meer te vergeten zij zijn verworden tot wat wisselgeld bezoedeld door intens gebruik soms krijgen zij een tweede kans maar gaan vaak als een nachtkaars uit alleen de echte hebben ziel zij storten zich met kloppend hart in de…

Tussen de stromen van het leven door stuur je jouw schip dat wordt meegevoerd en heen en weer geslingerd geduwd, geketend, getrokken, gebogen, gedreven, gedragen vervuld, ontroerd, verbaasd, gevonden, verloren, vermaakt stuur je als een rivier meandert door de stromen van het leven heen…

weer heb ik geprobeerd mijn horizon te verticaliseren het is mij niet gelukt droeg stenen aan voor babel talen spraken vloeiend hun cement op weg naar het ultiem moment maar woorden braakten stilte uit wij raakten onze hoogte kwijt in een chaos die geen hemel kent erosie heeft de klus geklaard ambities kennen weer hun aardse plaats…

Hij schopt tegen een bal zijn voet rekent uit hoe de wreef en tenen zo te richten dat het rond geval altijd in beweging blijft Er is geen tijd dan een gat dat opengaat en het nu met nu verbindt Het blijft kloppen en tikken als een drogende, lederen voetbalschoen…

alles gaat weer op de schop geen scheiding meer van lichaam ziel en geest beleving wordt dus het ultieme feest in delen ook met velen worden wij een de leefomgeving gaat ons allen aan wij zijn samen het bestaan koffie is een bruin beleven dineren culinair begeren de natuur dat zijn wij in bos en uitgestrekte hei de film transformeert…

Je gedrag bepaalt wie je bent, je bent bepaald aan je gedrag voor jou die dit niet weet, wordt het een loodzware dag, loodzwaar bepalend, net als je gedrag…

Ik ben niet zo gelovig, o nee dat ben ik niet, ik geloof niet in de Sint en ook niet in Zwarte Piet Evenmin ben ik zo gelovig dat alleen de kerk bepalen zal, waarin ik geloof, ben je mal? Ik geloof zeer zeker wel, dat er meer is na het leven hier op aard, en dat wetende is het geloof me veel meer waard, dan gesproken op de kansel…

Wat voor het maaiveld geldt, Geldt voor veel meer zaken. Je zorgt er vaak zelf voor Om aangeschoten te raken. Maar statisch is bewezen En praktisch is gebleken. Dat het niet altijd nodig is Je kop in het zand te steken.…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

ogen kijken naar het zienlijke en onzienlijke ontdekken facetten van gruwel en schoonheid doorgronden mysteries achter keerkringen zelfs in het duister ervaren zij het licht van Venus mijn binnenogen kijken speuren met een Argusblik waakzaam ziend voorbij de randen van het dagelijks bestaan niets gaat verloren in de oneindige Kosmos…

het woord 'ik' moet een synoniem zijn voor een kopie van mezelf, een ontleding van samen een evenbeeld van een kamer, gevuld met schemer die leegte verdrijft door een kaal aanwezig 'ik' iets dat begint met nauwelijks en eindigt met definitief zo onomkeerbaar als een vuurmond uit palagoniet alsnog breekbaar tijdens het uur van onteigening…