Alle inzendingen over natuur

De navond komt zo stil, zo stil zoo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden. ‘t Is avond, stille... en, mij omtrent, is iets, of iemand, onbekend, die, zachtjes mij beroerend, zegt: '‘t Is avond en ‘t is rustens recht.' De bomen dragen gans de locht vol groen, nog onbestoven; en ‘k zie, zo…

door een vlaagje nachtvorst schitteren weer mijn parels in ochtenddauw gerijpt ik kijk tevreden naar mijn vele draden die zeshoekig zijn gespreid heb mijn vriend de wind gevraagd uit welke hoek hij vlaagt vandaag dit samenspel bepaalt de plaats en grootte van het web waar ik mijn trekdraad heb gezet ik lach naar de eerste zonnestralen…

1 De kracht te hebben je schoonheid te verliezen boom te zijn met alleen je stam 2 Geen hemel zo hoog of hij zal ernaar grijpen alleen zijn wortels nog -------------------------- Uit:Geen hemel zo hoog Agathon, Bussum, 1983…

Wel man, wat kan u de stad behagen, dat gij mij durft plagen om mijn keur? ’t Lust mij niet te leven naar de sleur. Al wat de stad kan geven heeft geen smaak of geur. Hoor mij, wilt gij onschuldige vermaken onverhinderd smaken? Kom op ’t land! Leer eenvoudig leven; heb verstand! Natuur wil heil u geven; neem het uit haar hand!…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

De boort vaart komt aan het dek loopt leeg er is veel zon gedempt door groene bossen om de kade te bepalen trekken meeuwen witte kringen met hun scherpe kelen een malende schroef tegen de hemel aan de andere kant ligt ook zee met een rand van schuim die opschuift terug kruipt zonder overleg rustig de ijle boog van de stemmen…

ik heb het woud gehoord niet alleen zijn buitenkant in het ritselen van bladeren maar de oertaal van de vaderen de krak waarmee hij zijn jarenlange spanning laat vieren in hervinden van evenwicht en macht het ven gezien dat zwart oogt bij een helder blauwe lucht en doodstil kleine bellen gas aan de spiegel laat ontsnappen bomen praten…

De stille zonne daar ik zit, voor mijne woning, in de oude lijste van een groene en rode veil; van al de bloemen op mijn mond de milde honing, en in mijn hart van al de dagen 't vrome heil; een witte roze aan mijne krage, en voor mijne ogen de weiden en de Leië in lage zonne-brand; van mijne vrouwe in mij het zorgend mededogen, en van…

Florida, hou jullie vast want Irma komt eraan… neen, dit is geen kwade vrouw maar wel de gevreesde orkaan een natuurfenomeen ontstaan door ruzie tussen wind en water ontpopte zich tot tropische golf ergens in de Atlantische oceaan toevallig wel die… vrouwennaam maar deze... raast met hoge snelheid zowat alles van de baan!…

caleidoscopisch glijdt de wereld voorbij zie de mooiste stranden met in een blauwe zee alle kleuren handen golven rollen spelend vertier wit schuimt zonder enig onderscheid heerlijk mensenplezier zij zingen bij het wassen van de maan een warm samen met nog een avond te gaan een stukje paradijs dat aangeboden wordt uit het eeuwenlange…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…

Op de heide nabij Gasselte smeet mijn moeder met takken naar een overvliegende bosuil, terwijl het schemerde en de smaak van een Split-ijsje nog in mijn mond namousseerde. Uilen vallen zelden mensen aan, dus was de reactie van mijn moeder hoogst overdreven, wat mij in verwarring bracht en waardoor ik medelijden kreeg met die imposante vogel…

een hoedje komt omhoog uit het zand glanzend in de het zwakke zomerzonnetje glimmend als een bruin ballonnetje nog onwennig balancerend voor de juiste stand hij valt me op, naast het pad, tussen de bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn…

Hoe lief is mij de najaarsstilte het vakantierumoer is uitgewuifd de morgenmist, de avondkilte en regen die langs de ramen druipt. Hoe lief is mij die bleke middagzon op late rozen in de tuin een kikker in de regenton tussen het lover goud en bruin. Hoe lief is mij het vroege avonduur tussen kaars en schemerlicht de warmte van een knetterend…

Een paar dagen wandelen op een godvergeten plek, altijd weer dezelfde. Geen wifi, geen internet. De wereld dendert verder en alles staat stil. Of toch niet. Wat een mens niet ziet in de gehaaste blindheid van elke dag, is het bescheiden leven van dieren en planten. Bescheiden, maar daarom niet minder wreed. Planten gaan nu en dan dood, dieren…

ergens langs de waterkant tussen het hoge riet kun je vredig wegdromen helemaal in het niets ik sluit gewoon mijn ogen en voel aan mijn gezicht de zachte helende warmte van een vroege lentezon ik luister naar het lied van een naarstige leeuwerik die volop druk bezig is met het bouwen van een nest ik laat me even meenemen met de richting…

zacht kabbelt water in zijn oneindige stroom murmelen golfjes het eeuwige liedje van de verloren droom waar in samenspel van wind en maan nachtspiegels ontstaan in geel weerkaatst op rimpelloos zwart vollemaans pracht maar overdag als winterzon glimt op de strak bevroren plas dan zingt het ijs en klinkt plezier helaas nog…

Dat wat is openbaart zich Geschapen Of geëvolueerd leven ontstaan Vanuit een kiem Een cel Een bacterie Een organisme Dat wat is de mens Die in de chaos orde schept En In de orde chaos veroorzaakt immer zoekend naar adem In de storm Dat wat is Openbaart zich In alles Vloeit Groeit Sterft Laat los Dat wat is Is in samenhang…

kom wandel met mij mee de lege bossen in en vind jezelf terug fluister met bomen zie hoe zij hun plaats verdedigen naar lichter dromen proef de zomergeur die warm doorstoofd hangt in donker loof weet je een met leven zonder tijd alleen seizoenen tellen tot het oogsten is bereikt dan geeft de kou respijt na rust en reparatie…

Ik wist het niet Echt niet En ergens ook weer wel Maar ik wist het niet echt niet dat een woedende wind zo gewelddadig kon zijn…

Wat ademt hier de stilte zonder woorden, met blauwe lucht en groen gewas dat eenden blij doet leven, soms met sierlijk drijven op het water, met schrijven zonder zucht of klagen, stilte ademend en haast devoot. Straks daalt de zon weer en kleurt het avondrood.…

Onder het licht van de maan. Onder het wassen van het witte licht in reflectie. Weerkaatst het licht in de duisternis als een nachtwaker op zijn post in een connectie. Een connectie die de aarde goed is gezind. Een nachtelijke representatie van de zonnekoningin die de lichtstralen ook in de duisternis aan de warmende energieke moeder…

Stilaan spreidt de nacht zijn deken uit bezaaid met sterrenzand. De zon zet ondertussen haar weg verder laat ons genieten van haar laatste warmteopwelling. De weinige stralen leggen zilveren draden over de Noordzee. Haar gloed heeft ons deugd gedaan ze moest nu eenmaal geen dwarsliggers verdrijven. Ze leefde zich uit over de zee en het…

Wat zouden wij zonder onze koe moeten doen? Onze rood-bonte koe. Nou moe! Er bleef ons weinig vreugde over in het leven. Waar melk zo'n overheersende levensmotor is. Een vloeibare brandstof als een geschenk van boven aan de mensheid gegeven. Van baby tot het jonge kind; en vervolgens een heel volwassen leven. Zo'n rood-bonte Friese…

Blaast met volle wangen horizontale stroming in de dampkringslucht, gevuld met oorverdovend gefluit, gewapper en geklepper. Strijdend, vechtend rijd ik tegen hem in. Laat hem maar begaan gure, droge wind. Handen geklemd, voeten stampend op de trappers. Sorry, maar mij krijg je niet klein. Ik bezeil je, zodat mijn ros recht blijft.…

ik blaas wolken op tot ware luchtkastelen laat witte schepen zeilen in een blauwe oceaan het is een spel waarbij ik ongestoord naar eigen fantasie de schepping bij kan schaven in een projectie die mijn stemming en emoties kunnen dragen tot alles weer verwaait maar de speelse wind was niet mijn vriend ook de zon verdween achter…

In zachte zomernachten ligt stil te dromen… de witte waterlelie op haar groene bed haar kelk devoot gesloten die op het eerste zonlicht wacht wazig schijnt de maan over de donkere vijvervlakte stil en heel verwonderd wacht ze ... tot de morgen daagt haar hartje met goud bestraald…

Normaal heb ik geen last van regen 'k kan er best wel heel goed tegen Ga gerust lopen als het hoost nee 'k zit er niet mee, wie liegt die bloost! Normaal zeg ik want nu, zit de regen me in het hoofd 't is donker buiten dus ook somber binnen Weet van narigheid niet wat te beginnen de regen brengt me van m'n apropos. Maar: normaal heb…

Ik zit onder een boom vol bloesem, die roze bloesemblaadjes vallen laat bij een zacht briesje in het gras, waar mijn gedachten weg dwalen. Een wollig lammetje blaat Ik zucht. Er zit liefde in de lucht.…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…