Alle inzendingen over emoties

Er ligt een speelplaats in mijn hoofd braakliggende grond met verse aarde. De korrels roepen: heb plezier plant een zaadje, schilder de tijd. Heb erg in de tonen en noten bij deuntjes die repeteren herken je de instrumenten laat niets het geheel om zeep helpen. Beelden, niets is zo wonderlijk bomen worden heldere sterren kledingstukken…

Werden mijn woorden een wesp in jouw mond een bloem op tafel die nooit verleppen kan levendigheid en afwisseling in het verbeelden enkel schrift, woorden en accentverschuivingen. Mijn oeuvre stond me aanvankelijk tegen creëerde ik in het klad een volwaardig universum verhalend over haar eindeloze levensambities of een zoektocht naar leven…

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

oeverloos wil ik genieten in golven van gevonden rust grenzeloos, peilloos verdiepen ver verwijderd van de kust oneindig wil ik met je reizen baden in zeeën zonder kim samen met de zon verrijzen zeggen dat ik je mateloos min ruimte wil ik rond mij voelen zweven zonder tijd of dag weten wat jij zult bedoelen als je schreeuwt dat vrijheid…

Haar gezicht verschijnt Mijn pijn verdwijnt Haar zachte stem vibreert Mijn lot keert Haar handgebaar toont Mijn leven loont Haar woord spreekt Mijn hart smeekt te leven te geven door te gaan zelfs in dit bestaan Het bestaan is nu fluweel Door haar weer heel Verfijnd Altijd begin en nooit eind Een kus van haar brengt bij elkaar emotie…

Het tikt seconde per seconde. De klok in het lichaam. Motor van het leven. Het is emotioneel. Breekbaar. Broos als glas. Het doet pijn van verdriet. Het bonkt van angst. Het klopt van verlangen. Het klopt voor de liefde. Het klopt voor alle mooie dingen. Geef het geen ballast. Het doet wat het kan, maar ook niet meer…

De tijd "van" is bijna gekomen ik twijfel over mijn regels en zinnen het ongemakkelijke samenraapsel van de afgelopen weken en jaren. Hoe intiem mag mijn pen worden het voelt wellicht voor anderen als een novemberschoen na de intocht of bijzonder leven wisselend besproken. En ik , ik luister naar de regen buiten scherts in kleuren ouders…

De tegels en het mos ze schreien hoe sterk kan een dag zijn. Had ik toen nog gouden dromen de oktoberdagen in mijn hoofd de uren knarsetanden vandaag minuten lang. Gedachten haspelen vreugde lacht niet meer de hoeken van je mond zelfs je oogleden zwijgen. Ik kan vandaag geen lied zoeken geen woorden vinden over ook jouw kinderschoenen…

ik lief de stilte rond woorden gelegd waarin juist zoveel wordt gezegd ik lief de stilte rond een gedicht waarin juist verademing wordt belicht…

Ogen zijn de spiegel van onze ziel. Ze kunnen lieflijk kijken, als ons hart vol liefde is. Verstart, als ze angst zien. Schitteren, wanneer er een complimentje volgt. De pretlichtjes verraden een addertje van ondeugendheid. Onbeweeglijk blijven staan, als er gevaar dreigt. Opstandig bij onbegrip. Nat bij verdriet. Strak gespannen…

Ik luister naar het knirpen van het grind de wind en haar lange zuchten beide laten mij ademen er zingen vogels die ik niet herken. Ik loop in mijn eigen tempo begroet de oeroude bomen de rivier waarin ik denkbeeldig elke druppel een naam geef. Hield ik niet juist ook van het leven de melancholie verweven dageraad hij vergat mij immers…

Je gaat op zoek naar letters naar zinnen die je begreep. Je wilt het allemaal volgen voelt en proeft wel de essentie de dronken traagheid van tijd. Met ingehouden seconden bij de bijna honderdjarige kastanjeboom neem je plaats. De dag voelt als een eerste keer met de smaak van melk en huid. Je voeten als kind treden aan er is veel mee…

Ik laat me de waarheid aanwaaien door de wind die daartoe altijd de juiste wegen vindt Niemand houdt haar daarin tegen waar geen weg is maakt zij wegen Zij vertelt fluistert roept schreeuwt uit een ver verhaal in een wie wil luisteren goed te verstane taal Stank troep en vuiligheid achtergelaten op zee brengt ze op haar wijde vegende vleugels…

Met valse hoop als leuning de regenboog beklimmen kleur bekennen halverwege achter je slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen…

Zoals de harpijen Perseus omcirkelden Het gouden vlies in handen hebbende Zo kolkt het in mijn hoofd als een maalstroom De gedachten keren en wenden, steeds dieper Oneindige draaiingen naar een diepte dieper dan het zwarte gat Zoals ik mij voel, zoals ik mij draag Van buiten kalm en koel Maar van binnen verschroeid door de maalstroom van…

Het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden ieder begeeft zich in een berglandschap als je in het dal aankomt zie je de toppen van je tocht al opdoemen mistige schemer en al als je kunt kiezen tussen het imposante himalaya gebergte sta me toe liever dan de heuveltjes van mijn vrouw de functie van…

Je vage blik helderder dan ooit Al mijn emoties waren gekooid Gedoofd en verdord Mijn levenszender voorgoed gestoord Alle paden dichtgegroeid en verlaten Mijn hart een verzameling gaten Je vult die gaten met je onbegrensde talent Als ik nu verga heb ik gekend jouw ontelbare onnavolgbaarheid die mijn gloeiende hoofd verleidt te denken in zinderende…

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

Elke dag ontdek ik nieuwe klinkers grepen en tonen met ingehouden adem kan ik dan vissend glunderen. Weet je dat de tijd zuigende smakkende geluiden kent borrelende zinnen waar liedjes van kunnen ontstaan. Zelden ben ik vergeefs op zoek naar de redenen er dwaalt zoveel in en om ons heen. Ik ruik zo vaak de bloemen, de zingeving in zinnen kan…

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

Wat zijn nog seconden op een wijzerplaat De dagen in een lange eeuwigheid Een leven gerekend naar een aardse maat Ze draaien mee met de molen van de tijd En staat soms de tijd toch heel even stil Gaan toch wijzers, eeuwigheid en leven door Omdat draaiing van de aard niet stoppen wil In wezen gaat hier geen enkele tel teloor Wij draaien…

Wat was de dag weer mooi Ik heb er van genoten Van ’t nog groene veld En van de herfsttooi En ook van de vers geoogste noten Dan was er ook zo nu en dan Zonneschijn tussen het wolkendek Hield ons het luchtruim in de ban Tussen het grijs een lichte plek En nu in d’ avond zie ik aan de hemelkoepel bij toeren de flonkerende sterren staan…

Vergeet niet, je geest ruimte te geven, om na te denken over het leven. Geest en ziel worden één, wanneer ze samensmelten tot een geheel. Als de geest geen rust kent, is het lichaam dat ook niet gewend. Laat je eigen ik, met geest en lichaam de gave aanvaarden, die de aarde en het heelal het schenkt, dat ook jou gemoed met vuur en…

Levend in het grijze vlak Is noch links noch rechts Toekomst te bespeuren Een gang, een sleur, En buiten dat Zal niets gebeuren Geen wit, geen zwart, Geen zon of regenboog Geen nuances in kleuren Slechts regen uit grauwe wolk enkel treuren.…

Ik zoek in oude legenden, Ik speur in wiegendruk Naar beelden voor mijn ellenden En 't kleed van mijn geluk. Want als de dichters wenen Moet glanzen paarlenschijn, En lachjes willen ze er gene Die niet van zilver zijn. Wat mag zo heerlijk blinken Als eêlsteen en brokaat, En wat kan heller klinken Dan schild waar 't zwaard op slaat?…

Saudade, voor altijd weten dat men nooit meer een kind zal zijn, eens van een adder gebeten en tot de dood brandt het venijn. Razernij, maar geen ontfermen en voor elke vreugde te laf; wel zingen, maar dierlijk kermen, en wel dansen, maar op ons graf. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Nacht loze nachten. De maan verlicht haar zelf niet meer. Dagen loze dagen, de zon verwarmt haar zelf niet meer. De harmonie is weg. Frustrerend en genadeloos in somber kleed gehuld. Onheilspellend afgetekend aan de horizon zonder begin.…

Mijn hart gaat uit naar ’t ruime vlakke land Met langs verre horizon de boerderijen Waar langs paden populieren staan in rijen En ruisend riet op d’ oevers langs de waterkant Waar vogels vliegen langs de hoge hemelboog En witte wolken onderbreken ’t azuren blauw Het veld des morgens bedekt met parelend dauw Vanaf het water stijgt reeds vroeg…

Waar blijft de tijd die wij aan woorden wijden Verkwistend strooiend in de wind en het zwerk De tijd in ledigheid zonder paal en perk Waar wij naar achterklap en roddel glijden Waar zijn de tijden van het glorieus fatsoen Dat iedereen zich verre hield van laster Zijn woorden toomde in kluister of raster En geen medemens ooit smaad aan zou doen…

Ik heb de centen verdiend om de grond te bewerken ploegen, zaaien, maaien, oogsten met de blik naar het Zuiden en de vruchten aan de boom dikwijls staarde ik naar de zee als naar een lang vergeten heimwee dan schreef ik jou brieven bij het kaarslicht van de nacht er lagen hier lijken begraven schreef een oud potlood op vergeeld papier…