Alle inzendingen over algemeen

Ik wil U hier nu niet vermoeien met alle documenten van mijn vorige bezit, van de vele percelen en bedrijven, met mijn reizen over wereldzeeën en mijn permanente deficit Ik wilde hier eigenlijk ook niet meer ijlen over liefdes en wat daarna, van veel beloven en weinig geven van veel I love you’s en geveinsde tralala Beter zou ik hier…

Verleden is geweest, je kijk niet om en staat niet stil, Slechts een herinnering, van het goede en het slechte van de moed ,de kracht, de wil... Om te overleven naar morgen, niet wetend wat er komen gaat... nog gevuld met onzekerheid, benieuwd wat er je te wachten staat... Heden is het nu, van wat er nu gebeurt, en wat je kent maar het is…

Passie in het realiseren van je dromen, is het volgen van je hart, het blijven geloven in jezelf, en het nastreven van je doel waardoor het geluk je toe zal komen.…

gedichtje bij de sloot II Ik zit bij de sloot met een blocnote het geheim van het leven wordt me geopenbaard ik ben in de hemel en daar hoor ik thuis in dit aards paradijs het leven gaat als een wolk voorbij na de donderbui komt rust en zonneschijn dat is mijn geheim…

Verveeld je Blik verdord Als vlas Je haar Vergeten die Mens die ooit Begeerte was…

Het sleetse lijf gekrompen met de tijd Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid Gekozen lasten ankerden met spijt In stramme schouders dichtgegroeid met zonden Geboeide handen waar in oude wonden De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid Het zwakke…

Nu een beetje laat terug van de verjaardag van Dick prettig op het balkon en gesprekken over niks morgen vroeg weer op om naar Aalsmeer te fietsen door mijn pantser heb je wel heen geprikt maar wat moet ik doen ? ik zou omgekeerd niet weten voor welke spiegel ik jou zou plaatsen misschien die beroemde dat je voor de spiegel staat…

Uithollend je betoog is daar nog het geslepen tegenargument dat woorden niet konden weerleggen, het ongehoorde, ondermijnend al wat vertrouwd je zinnen zeggen. Afwezigheid voorwendend tot je zwijgt houdt het zich klaar. Wat je aan leven maakt zo bagatelliserend tot een speech voor lege stoelen, niet iets wat je met overtuiging houden kan.…

mijn hand raakt het kozijn terwijl ik het ijzer beroer duw buiten weg, weg van mij die bedompte lucht van een gesloten cel waarmee ik avondrood voer het is hopen op koelte wanneer de dag is verdreven en de stilte haar diepte zoekt het geruis in mijn lijf neemt tijd om te zweven. indrukken zoeken een bed willen met een geheel…

Seizoenen die ongemerkt in elkaar overglijden wij kunnen ons niet meer voorbereiden en kopen de wollen trui als het kwik plots daalt buiten de regen in sneeuw is vertaald plots wensen wij elkaar het allerbeste en een gelukkig nieuwjaar dit alles laten wij ons ondergaan sneller als wij de ladder langer beklimmen en gefeliciteerd niet meer…

Buiten straalt de lucht binnen gaat een zucht een vogel vliegt voorbij een kind het maakt lawei de oude hond rust zacht die jonge houdt de wacht het leven is zo mooi ook met hier en daar een bui…

Is het nou: gewoon dood, of ben je dood- gewoon: dood?…

Verharde wegen aangestampte paden soms een nieuwe route op blote voeten door de modder het mulle zand een hek een bord stop eigen terrein niet buiten de paden lopen honden aan de lijn maar in de verte blijft de buizerd roepen…

Op een zwerfkei zitten twee kabouters, het zijn mijn ouders. Eens waren ze groot, nu klein en dood. Ze prevelen zacht uit benig verleden en smeden smart. Ik stap van het donker in het heden. Zo lang verdwenen dat hun gezicht mist en waan is. Raden naar lichamen lastig tentamen. Raam ik hun tranen doen oma en opa me wenen.…

Als de zon even hapert aan de ladder van de avond kijkt mijn buurman net over de muur er heerst een weelde in mijn tuin de rododendrons gaan weer bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur…

er is een spinnetje  dat elke nacht achter de senseo een niet door licht te vangen ragfijn kleverig webje  heeft gesponnen van een spotje  langs het waterreservoir naar het keukenkastje loopt het elke ochtend haal ik er gedachtenloos een vochtig keukendoekje langs Vandaag niet  omdat het me ontroerde en ik een moment de overeenkomst…

Er zweefde een stofje door mijn vertrek Ik vernam het toen een zonnestraal er op landde De aantrekkingskracht liet het gaan bij verstek Totdat het op een meubelstuk strandde toevallig deed het mij denken aan de aarde in een baan door het immense heelal alle stofjes die het lang geleden vergaarde en die werden gevormd tot een grote bal alles…

eens zong zij bloemen uit haar mond en vogels uit zon-doordrenkte haren lachte ze haar tanden bloot en danste zich vrij in t mulle zand haar ogen groot en wijd keek zij hongerig uit naar de wereld maar na het knellende ontmoeten loste haar lach op in dovemansoren In pirouette bewoog ze naar omlaag daar zingt zij nu een eigen lied haar…

ik ken de wind zijn allerdiepst verlangen de storm van binnenuit zijn volle bolle wangen ik heb zijn kracht ervaren bij reizen overzee maar ook de bries vernomen van zachtjes doch gedwee…

Hé! Ken jij de nieuwe buren al? Zij is zo’n raar geval en hij…ik weet het niet! Ik zag haar net de ramen doen Met Glassex en een lap katoen je weet niet wat je ziet! En hij, ach de arme stakker ligt vast hele nachten wakker want snurken dat ze doet! Wij horen het door de muren heen mijn man klaagt steen en been en weet niet wat hij…

waarom zou u naar een dichter luisteren die met vogels spreekt waar mensen niet toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht…

op de omslag van de bloemlezing 'het kind is de vader van de man' prijkt een foto van de dichter Wilmink ooit geschoten door Hans Vermeulen Wilmink in een kek suede jack in de bloei van zijn leven zo ook de kracht van de bundel liedjes gedichten en vertalingen persoonlijk lees ik de bundel nog altijd met veel genoegen maar tóch kan…

Bomen bewegen sierlijk door de wind Maar de wind is gruwel, straf en luid Fietsers staan stil en takken wapperen als een lint Ook een brommer komt bijna niet vooruit Druppels beginnen uit de lucht te komen Plassen komen te voorschijn op straat Van de zomer kan ik nu alleen nog dromen Maar die komt dit jaar waarschijnlijk weer te laat…

Van alles is hier – de ziel van een stokoude heer die zich vliegensvlug tot god verheft, iedere morgen als de zon onmogelijk feller schijnt voelen we er niets van dat het landschap verandert in brakke grond niet geschikt voor fokkerij.…

Stil loop ik tussen de bomen door. Schop wat bladeren opzij. Gedachteloos slenter ik voort. Zonder te zien, zonder gedachten. Alleen maar stilte om me heen. Ik kijk naar de kale takken. En denk niets, zie niets. Een vogel die niet meer zingt. Ik mis hem niet eens. Ik sta stil en kijk waar ik ben. Tijdloos sta ik daar te staren. In het niets…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

En nu we toch een pijnstiller nemen: hoe is het met jou, ik weet hoe het met de anderen is, maar bij jou, je blinde liefde moet met verstand gemaakt zijn, één voor één in de war gebracht bij jou, zou ik graag willen weten waarom je zo verschrikkelijk ademt, een afschuwelijke ervaring terwijl we zoals gewoonlijk wat kletsen omdat er niets bijzonders…

Haar zwijgen draagt een andere stilte dan gisteren toen bloesems voorjaar bloeiden nu keert ze woorden om en om zoekend naar de zin van een gebroken lenteloot alsof de wind enkel dorre bladeren van bomen waait…

niet alleen de taal maar vooral zijn zinnen geven dichters gevoelens prijs schier ongedurige woorden gegist gerijpt en als gedicht weergegeven op bewasemde ruiten in spiegelschrift om uit te lopen in trage druppels aangetrokken door de zwaartekracht van het leven zó is alles kringloop als het water naar de zee soms vinden woorden…

Dit gedicht is een gezellig spel ganzenbord! Gooi vier voor de volgende gans. Was het maar zo makkelijk om de dagen van regen met een hand vol ogen te omzeilen. Of vind jij het fijn om op de fiets kletsnat te regenen? Je staat voor het rode licht. Was het maar zo makkelijk om verkeerslichten met ganzen te omzeilen. Gooi drie voor de put.…