Alle inzendingen over ex-liefde

Een lege kamer We liggen verdwaasd, verbaasd te luisteren naar de liederen van de ekster. De vrieslucht in onze ogen Die niets meer vinden in de ander. Ons pril verleden is een doolhof Van wisselende beloftes Van pijnscheuten en samen reiken naar de vollere nacht. Elk vooruitzicht begraven we in de tuin Met het geduld van een opperhoofd…

onze wegen scheuren een splitsing en mijn ogen wenen me uit hoe uw rug tot de stip krimpt die ons warme hoofdstuk afsluit de enkele flitsen en gevoelen die mijn geheugen nog omklemt lijken door uw verlaten getand en mijn hart bloed het bijlen de forse adem van het lot heeft uw zachte zeilen in andere richtingen gebold en het…

Bloed verloor en gaf ik, ons 'Rode Kruis' dat we jolig droegen. Je liet me speuren naar jouw raadsel. Je schonk me een glimlach en mijn brein verwaaide. In de waan dat ik jouw zwijgen begreep, Viel ik dieper dan mijn schaduw, Ergens waar de mollen wroeten In de gitzwarte gangen. Waarom moet het moeilijk? Wou je dan de tijd strikken…

Het is tijd om te vergeten Tijd om verder te gaan Geen tijd om na te denken Geen tijd om er bij stil te staan Het wordt tijd voor een nieuw leven ‘t Wordt tijd voor een schone lei Niet meer denken aan daarvoor Niet meer denken 'wat doet hij' Nu ben ik eindelijk bevrijd Eindelijk uit jouw armen Nergens vind ik verdriet Nergens…

Woorden heb ik verloren. Woorden heb ik gegeven. Woorden die me lieten zoeken naar jouw verhaal en de puzzels die je me gaf toen ik mijn verstand verloor en dacht dat je mij jouw liefdesalfabet gaf om momenten te weven met onze liefde die alleen een spinneweb van hoopvolle woorden is gebleven…

Een strijd tussen gevoelens ik wil haar echt niet kwijt Maak het toch uit, nee ze is mijn lieve meid Ik kan haar dit toch niet aandoen ach 4 woorden: het is niet meer Ze heeft me zo geholpen en daarom doet dit ook zo zeer Dat ik denk aan haar verlaten een leven zonder haar Zal ik met haar gaan praten Ik hou van haar, echt waar…

Jij was mijn grote liefde zoals men dat vaak zegt En in die grote liefde was ik verschrikkelijk oprecht En mijn dochter en ik geloofden dat jij net als wij Geloofde in een toekomst, dus kwam een kind erbij Maar dat lieve kleine meisje, zij was nog maar acht En al die nare dingen, die had zij niet verwacht En jij wist dat zij niets kon zeggen…

De narcose van verliefdheid bleek uitgewerkt, hebbelijk werd onhebbelijk,de afstand versterkt Wat eens zo aantrok stootte drastisch af, overduidelijk over,definitief,dus delf ons graf 'Samen' is gestorven,'n wel zeer pijnlijke dood, rest mij folterend gemis van wat m'n hart omsloot..…

Wat kan ik anders doen dan machteloos berusten nu zij me schrijft over haar lage lusten en dat ze hoopt dat ik sportief aanvaard dat zij en die ellendeling elkander kusten Dat ze het schrijft is 't onomstotelijk bewijs ik schaats riskant op in haar lente dooiend ijs verkleumd en eenzaam bezig aan een hopeloze reis Warm maar sportief gekleed…

zij en zij zij aan zij een bank vol mooie neuzen mooie handen lieve ogen, die bedrogen voelen en lachen over schanden harde stiltes dreunen door de nacht zij aan de goede kant elkaar gevonden met gebundelde trefkracht word ik verslonden tot niks teruggebracht de laatste druppel verkeerde gok ben nu de knuppel in het hoenderhok…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

De BH afdoen, om te draaien laten zien hoe plat ge bent geworden van uw eens volle borsten hoe bol slap uw platte, strakke buik een heel ander licht werpt op het lichaam, een tempel Gods hoe het geloof verwaterd is gestroomd onder de brug Het is niet genoeg te zeggen dat er liefde is of onschuld maar een hand pakken en warmte voelen om…

Ik heb zoveel gepraat Ik had zo veel te zeggen Maar antwoord kwam er niet nu heb ik niets meer uit te leggen Mijn woorden zijn verstomd Mijn mond is stil Zo vaak al uitgelegd Wat ik nu eigenlijk wil 't Was net of jij niks hoorde Je wimpelde het af Met holle, loze kreten Je was dichtbij, maar ook zo erg veraf De maat was vol Zo wilde…

Waar ben ik je verloren Was het na de tweede of de laatste lach Ik zal het nooit weten Maar een ding is zeker Ik mis je, van de eerste traan…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

De dag heeft me geleerd wat de nacht niet kon vertellen over gevoel van puur en samen over zonder dat te stellen wat de zomer heeft gefluisterd in een zeer gewillig oor weet de winter te ontkrachten terwijl ik mezelf verloor. Ieder uur een stukje verder per seconde uit elkaar drijvend zonder enkele richting mijn overtuiging, mijn gevaar.…

elke keer als het gevoel daar is dan zal ik schrijven alsof mijn leven ervan afhangt schrijven totdat ik niet meer kan totdat ik weer voel dat ik zonder hem of zijn beperkingen wil zijn maar dan moet ik de juiste woorden en verbindingen weten te vinden loos schrijven heeft geen zin het moet komen van binnenuit zodat het voelbaar is en autentiek…

Matte spiegels tonen beelden van tevoren Weemoed die verloren slentert door een dag Vragen die toen rezen Leugens nooit bewezen Angstig overleven af en toe een lach Denken aan de tijden die horizonten verwijdden De opgave bestrijden en spelen als een kind Slapen in fel licht handen voor gezicht De waarheid opgelicht Totdat ik je…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST! Dans tes yeux de pénombre une pluie de mélancolie flotte ton être tzigane vide et mélancolique en do dorique de tes yeux sourds et vagues…

Flets ruikt de vroege regennacht en rauwt het natte licht als deze onbepaalde dagen. Niet één die clavecimbelt, mesto cello speelt. Of moet ik in c schrij(v)en?…

In mijn handen ruik ik nog de jouwe - blijft handengeur een maandlang hangen? - en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

De dag dat ik je ontmoette was een gewone novemberdag. De wind speelde met je haren toen ik je voor het eerst zag. Sinds die tijd was ik de wind, vulde jij al mijn dagen. Onze dromen rijkelijk vervuld meer antwoorden dan vragen De dag dat je mij verliet was een gewone dag in april. Geen orkaan, storm of bries Het is nog altijd,...windstil…

Een jaar terug is het alweer dat ik het leven niet meer aankon. Het deed me allemaal zo zeer, terwijl ik toch heb geweten waaraan ik begon. Tenminste, zo heb ik altijd gedacht; maar het bleek niet zo te zijn. Want wat ik van ons leven samen had verwacht, bracht al gauw niet anders dan verdriet en pijn. Voor het geluk leek ik niet geboren…

In mijn hoofd ga ik razendsnel Langs alle spullen uit het verleden Straks moet alles worden verdeeld Het lijkt nog zo kort geleden Dat wij met heel veel plezier Al deze spullen vergaarden De pijn in mijn hart is ondraaglijk Maar ik moet het toch aanvaarden Want jij gaat nu opeens Je eigen leven leiden Keuzes maken voor jezelf En mij misschien…

ik vroeg aan de maan en aan de sterren ik vroeg aan de zonneschijn waarom lieten jullie haar gaan die liefde die opnieuw begon ik vroeg aan de schemer gaven jullie wel glans ik vroeg mijn lief slechts liefde wilde geven je dat gevoel mijn zachte adem streelt je gelaat net als de jaren van daar en toen weg geslopen het stil zijn nog zie…

Ben nog steeds helemaal kapot van verdriet en begrijp het ook nog steeds niet Gevoelens voor elkaar hebben we nog maar uit elkaar zijn we toch Ik mis je nog elke dag Je lieve gezicht en mooie lach Ik vind het vreselijk om zonder jou verder te moeten waarom moet ik toch zo vreselijk boeten voor iets wat eigenlijk heel mooi had moeten zijn doet…

Hoe zou het voelen Als je gelukkig was? Hoe zou het zijn Als je had gevonden wat je zocht? Als je had gevonden Wat je nu zonder mij wil zoeken Hoe zou het zijn? Als je had geweten dat je met mij ook gelukkig kon worden Want nu is het te laat…

ik dacht dat je anders was, of dat ik iets voor je betekende. Ik dacht dat we een bloem waren, die groeide in het gras en stilaan openbloeide. Maar wat ik dacht is niet echt, het is gewoon wat ik verwachtte. En het is mijn verstand dat me zegt, dat je maar voor schijn naar me lachtte. En dat verstand houdt me tegen vertrouwen te hebben in…

Je geeft me een hand Een zoen op mijn wang Nu zijn we vrienden Duurt dit nog lang? Onze liefde was mooi Maakte plaats voor verdriet Het duurde niet lang Jij wilde het niet Geluk wilde je vinden Zonder mij aan je zij Nu niet, nog niet Misschien later, zei jij Een keuze van jou Moeilijk voor mij Nu zijn we vrienden De liefde voorbij…