Alle inzendingen over overlijden

Hoe kan je….. Je sluit de toegang Toch komt hij terug Belt je om te zeggen Ik kom er aan…… Je keert je rug Laat hem gaan Hoort niets meer Wat er gebeurt Gaat jou niets aan De spijt komt achteraf Maar veel te laat De sporen worden gewist Het lichaam wordt versleept Alsof er niets is geweest Je ontsnapt hier niet aan Eerlijkheid…

Altijd denken, nooit vergeten, Niemand zou het weten. Verzwolgen door zelfmedelijden Niet denkend aan degene aan je zijde Altijd aan de tijd samen, het verleden Angst om het los te laten, terug naar het heden Liever een zonderling, een onbekende, niemand Want nu is alles beter dan iemand Angst om voort te leven zonder, Nog steeds hopend op…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

mocht de dag de nacht het uur ooit komen hoe zal ik weten of je nog leeft ergens buiten mij laat bladeren ritselen wees een klank op de wind zweef om me heen als mist zink neer in mij en rijs in mijn gedichten…

Zomaar vier dagen die mij nog resten van het afscheid. De aarde zal je dragen terwijl mijn grond nu is weg geslagen. Zomaar drie dagen kaarten verstuurd. Nu staat op papier jouw leven, jouw lijden niet lang geduurd. Blijf toch maar hier! Zomaar twee dagen. Ik mag je nog zien. Straks ben je er weer. Of wil ik misschien uitstellen…

wanneer de einder dichterbij kruipt vanuit 'n verre luchtballon draait het leven achterstevoren gaan we terug naar waar 't ooit begon het moment dat hij mij komt halen kijkt hij me recht in mijn ogen aan ontsnappen blijkt een illusie er is maar één weg om nu te gaan als dan de einder langzaam nadert word ik door schaduw overmand rest er…

Moederziel waar ben je? Een boom verscheurt het licht als linnen De zon breekt door het zwaar verdriet Licht lacht tranen toe, ze glimmen De eerste keer daar aan haar graf “Doorbreek oude gewoonten”, - zei ze - “Roest toch nergens aan iets vast.” Bij langverlaten ondertussen gras Breekt abrupt een tak De winter komt weer dichterbij…

Geplukte rozen sterven uiteindelijk een zekere dood, kansen reeds overleden,voordat ze aan de kim verschenen, aan het geleende leven verbonden worden geen lidtekens gesloten, werd een onzin uitgevonden, dat pijn en tijd heelt alle wonden, waarvoor het juiste medicijn nog niet is uitgevonden,wat je niet hebt kun je niet verliezen, om alleen…

Ik mis hem, Ik word elke dag weer wakker, Ik ga elke dag weer slapen, Maar ik leef geen enkele dag. Ik mis hem, Ik maak mij zo'n zorgen, Over papa, over mama, Maar het meest over onze zusjes. Ik mis hem, Hij die mij pestte, Hij die mij irriteerde, Hij die van mij hield. Ik mis hem, Mijn grote voorbeeld, Mijn grote…

Wat nou als een hele goede vriend overlijdt, Wat nou als iemand heel dicht bij je het leven verlaat, Wat nou je raakt je allerbeste naaste kwijt, De persoon is dood. Men zegt dan dat het over is, Dat diegene verdwenen is, Dat het individu ergens anders is, Maar dat is niet waar. Want als je naam nog steeds genoemd wordt, Dan leef je onder…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

Nu de bomen met wit zijn betogen tracht ik hun stilte wederom te horen. Een oude droom wordt in mij herboren en dieper zinken sneeuwen in mijn ogen. In den einders ligt mijn blik verloren, alleen mijn schreden worden nog bewogen; van een heengaan staan de sporen vers, als van uw laatste toebehoren.…

Donkere dag, zwarte kraaien, een pijnlijk, droevig gevoel. Je bleef sterk en hield ons vast, we keken allen naar je op. Hij was weg, maar niet uit je hart, wat miste je hem, iedere dag. Donkere dag, zwarte kraaien, een zwaar geschrokken gevoel. Toch bleef je sterk en hield ons vast, je ging de waarheid niet ontkennen. Al wensten wij dat…

(Voor mijn zusje M.) Langzaam lopen is wat je doet tussen de graven en de nagedachtenis. En al helemaal met je zusje - geen vogels - naar het graf van haar zoon, een zondag als andere. Je draagt haar bloemen en zoals jullie daar lopen, de tred die hij ook had vergaat de tijd in een moment dat herleeft als een mantra…

waarom is een doodgeboren woord geschreven in een zucht naar onhaalbaar verlangen indien het bestaan ongevraagd mijn hart doorboort en denken in dwang lijkt gevangen oh natuurlijk zijn er gedachten welke de rede van nature achten en spreekt een woord over wederopstanding en verwachten * we vullen echter leegte met…

verdomme, waarom verhing jij je niet op de galgenberg bij nacht? nu moest je eigen vrouw je vinden in het fietsenschuurtje die afscheidsbrief legde je op het kussen van het bed, waar je nacht na nacht zal willen komen spoken de rafels aan haar ziel blijven een leven lang…

Ik zit voor het raam en sluit m'n ogen Slechts twee weken terug in de tijd Daar fiets je met je rossige haren Een glimlach die sombere dagen openrijt Een kaarsje ontstoken om het licht te wijzen Vandaag eindigde jouw levenstaak Nooit meer fietsend door de straat Zwaaiend naar allen en iedereen Mijn koffie is bitter…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

Het leven is te klein voor dit groot mysterie Ik bedenk me hoe het zit Elke keer dat ik besta Boven de wonderen die ik weer zie Als ik ten onder ga…

integendeel, jij liet mij achter in het donker en ik stonk er bijna in ik zit met een borrel en een peuk op mijn balkon flauw sterrend aanschouw ik het zwerk, morgen maak ik werk van jouw zerk het is bijna beangstigend, je ligt er nog…

voor Christian Bobin altijd eenrichtingsverkeer het denkbeeldige gesprek van man met zijn geliefde woorden van vertwijfeling en de wetenschap van het vergeefs wachten op een antwoord de dood begrijpen vergt veel tijd verdriet is het tussenland als in een onaangename droom afwezigheid is het grote gemis de herinnering echter blijft…

Tevreden kijkt ze naar haar bloemen Kent elk plantje bij naam De ene klein en rank De ander met stevige wortel in de grond Elke dag is ze in haar tuin Met levenswater worden ze begoten Liefdevolle woorden voor elk apart Ze groeien voor haar tot een prachtig sieraad Seizoenen gaan voorbij Gisteren was haar vaarweldag Met de idolen naast…

moest denken aan de dood een personificatie van de mens wat botten in zwart gekleed een kap over het hoofd waarin twee punten blauw er was ook nog een zeis scherp als een scheermes er was ook nog een zwaard want verschil moet er zijn zoals HEIN die altijd in hoofdletters gaat en praat…

Gelukkig maar Terug jouw lach Wat heb ik dat gemist Jouw sprankelende ogen Jouw stralende gezicht Je maakt voorgoed Jouw laatste reis Weg nu die grimas Je hebt nu weer een beetje terug Van wie jij ooit eens was…

Zie je die sterren aan de hemel staan? Dat is de plek waar ook je vader heen is gegaan Kijk daar boven heel erg ver Daar straalt papa, hij is een ster Zie je die sterren aan de hemel staan? Daar zou jij straks ook heen gaan Dan ben je bij papa, lekker dichtbij Dit was wat m'n moeder tegen me zei. Ja ik zie die sterren aan de hemel staan…

Je bent gestorven Ik ben te laat en kan niet Terug in de tijd Ik lift met de tijd mee En ontmoet je in de dood…

Toen zijn pijnen niet meer werden bedwongen, heeft hij de dood vertrouwd, en naar zijn gunst gedongen, en in zijn laatste dagen, als op een vriend gebouwd.…

Gemorst zoals roestige spaken in het wiel kraken en de as slingerend draait om de behoefte van de voortgang is jouw zadel leeg want de dood boekte je vlucht alvorens je had betaald Ergens een familiair trekje al was je gezicht wat ronder dan dat van mij en telkens als je komst vooraf werd gemeld maakte ik mijn schans wat minder haaks, want…

Een bolle roze wolk spatte uiteen in duizend tranen. Alle tranen bij elkaar vormden jaar na jaar een stil gedragen reservoir. Later in de tijd Verdampten alle duizend tranen tot een nieuwe roze wolk die mij soms opzoekt in de nacht. Diffuus ben jij daarin aanwezig zie ik je lach en ruik je huid In al je schoonheid kom je nader tot ik…

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…