Alle inzendingen over planten

En plots zijn ze daar, eerst aarzelend 't kopje boven d' aarde, dan zacht, doch heel beheerst, ontvouwen de nieuwe blad'ren. Schuchter nog, bedekt met sneeuw, de eerste lieve lenteboden; blaadjes rekken met een geeuw, nieuwe knoppen reeds ontloken. Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou.…

Fijner dan stof Ontastbaar vermenigvuldigd Zweeft de korrel Verschilt van vorm Van de bol naar het ei Van geribbeld tot scherp gekant Van kussens tot ondiepe schalen Het oppervlak toont een moeilijk patroon Een lijn die kronkelt zonder regelmaat Cirkels in motieven verdeeld Als een iris, een vingerafdruk Daaromheen de schil Tegen verderf…

knappe bollen die knollen bloem en blad hoe doen jullie dat? zie ze daar nou eens staan zo fier kondigen ze de lente aan de kou kan ze niet deren de sneeuw dragen ze als kleren zo brengen ze als bloemrijke bode een ongekende kleurrijke ode…

het onkruid vermolmt; de pisseblom waait van veders naar dons en den paarse vervliegt in veneinig geprik vanonder ruige maai komt nog als geborgen groen het hooi in feromonen asem op; verdroogde druppeltellers begraven in boeket langs onvermijdelijke bloei vergroeit onvergankelijk klam het weinige blije weerzien van beklemmende liefdes…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

Opgeschoten plantenpracht, soms stekelig venijn, groen waar je kleur verwacht, de zon, hun hele zijn. Verwarrend, denk je dan, dat zoiets toch bestaat, ik nochtans geen tuinman, heb hierbij geen baat. Mijn plantenspuit in de hand, ga ik ze allen te lijf, de distel en paardebloem, de netel die zo brandt, het staat buiten kijf, het…

Een ROOS dat ben je niet, evenmin een ORCHIDEE, een CHRYSANT zou kunnen, die gaan tenslotte eeuwen mee. Een FRESIA zou ook wel passen, een TULP staat niet zolang, ik maak je gewoon mijn BOTERBLOEMPJE, dat ik steeds weer plukken kan.…

ik ben in staat het zwaarste leed te dragen het uitzichtloos verdorren van een boon een snijbloem en zijn onverdiende loon ik zie het aan, doch niemand hoort mij klagen het rooien van de bintjes is gewoon een schaamteloze daad die af doet vragen of een beroep op normen ooit zal slagen toch blijf ik hard, negeer het machtsvertoon maar in…

Er was eens een tuinman zo'n oude, bejaarde Als hij zijn vrouw eens water gaf Had dat heel wat voeten in de aarde…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net.. steeds dichterbij konden…

wij spelen verstoppertje met de tijd als kurkeiken van hun bast ontdaan eens in de tien jaar en kwetsbaar zo naakt dat in de ogen van de kijker de blik even hapert en ophoudt te zien dat de dood het langzame sterven stopt het leven in zich het lijden verlengt…

Tot nu toe is het elke begonia slecht bekomen wanneer ik achter haar plaatsnam. ze kwijnde weg zodra de asregen van mijn schaduw op haar viel. Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen…

Prachtige kleuren, lila, paars, oranje en ietwat room. Een smeltkroes van geuren, het lijkt wel een droom. Oncidiums met lieve dansende bloemen. Dendrobiums in alle kleuren van de regenboog. Witte catlleyas, waar bijen omheen zoemen. Mijn orchideeën, een lust voor het oog. Maar dan, alsof niets meer telt, verdwijnt mijn lach voor een traan…

Fluweelzacht, (haar wangen een dieprose gloed) ligt zij op mijn hand. Alleen. Ze bloedt, als ik met een mes haar stengel kort. Samen met de anderen zet ik haar in water opdat het bloeden minder wordt.…