Alle inzendingen over wereld

Als donkere onverganklijkheden Van stilte, als werelden van rouw Tussen het uitgestrekte blauw Des hemels en het land beneden, Als onweerstaanbaren, die tot Het eeuwige zich intocht banen Vanuit het schamele aardse lot, Staan boven Java de vulkanen De regen ruist en ritselt om hun zijden, De schemer huist Om hun gestalten heen, Boven het…

Als ik je nu de oceaan liet zien, verdwaald en buiten adem, één groot geratel. Sommigen erlangs in dunne kleren, geliefden, glimmend, argeloos in de ijle lucht een weg op die zij kennen. En keren terug naar het ogenblik, de vrouwen boven de sturen - alles wat zich afspeelt, het hele leven door, have en goed één richting uit, godvergeten oorden…

De raaf in de vlier houdt het langer vol dan ik om elkaars ziel te ervaren zonder te knipperen Wat is het nieuws dat ze bij mij komt halen wat is het dat ze mij brengt? Ik herinner mij de Koningin Moeder, de glimlach om haar vriendelijke woorden dat tronen wankelen door hun eigen groei er komen treden bij om met oudere knieën af te…

Het tarten van God door de Verachtering van Zijn Woord Een herder met horentjes Ijzerdraad verbonden aan torentjes Het ongeloof het eigen werk De ontstoken lucifer van de kerk Het vlees klaargestoomd in de vleespot Wie daarvan niet wil eten is een zot…

land en kust raken steeds verder uit het zicht wind- en wolk- geesten teisteren een houtje- touwtje vlot nergens en overal thuis met afgesneden wortels Thor, waar ben je als je ijsgeesten met je hamer moet verslaan? levend of levenloos de rafelranden van een wereld bereikt om te zijn moet men een uitzonderlijk mens zijn…

Bij een huis stond ik stil. Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte…

Dichten doe ik nog, maar als in droom, In een droom waarover 't voorgevoel Van te ontwaken in een werklijkheid Die geladen is met ramp op ramp Hangt als een zwaar onontkoombaar onweer Dat in laatste stilt zijn donder uitbroedt Over 'n lieflijk maar al rottend landschap. Tussen zwammenwoekring bloeien bloemen, Pluimen rijzen uit vergrauwde…

Een in nevelen gehulde berg onscherp in de verte achter een stad en omliggende dorpen als een onregelmatige streep stenen na een drooggevallen estuarium en een drukke rotonde als uitzicht voor Een stel openstaande deuren naast een zwaarbeladen kast met een immer melodieuze radiozender tegenover een belegen bank waarnaast een slaapkamer…

De weergoden hebben het weer niet mee nu ze andere goden vervloeken kracht van de natuur negeren barst er een onweer los weergaloos waarachtig ik heb het niet meer met de wereld het aardse bestaan ontgaat mij door mysteriën in de spelonken stormen breken daadkracht de mens machteloos gaat aan krachtige winden ten onder en een god…

ze bouwt haar onbreekbare taal uit stenen zonder te verdwalen zweeft ze tussen wijzen van doen en laten ongelovigen jaagt ze in hoge stekelige bomen haar tong is haar hart uit stenen bouwt ze haar onbreekbare taal niet alles komt goed weet Cassandra…

Wat we niet hebben, daar blijven we naar gissen, al lijkt het missen heviger dan wat we gehad konden hebben, als ..! gedroomde ideeën pronken naar gehechtheid te lonken, wat bedoeld werd in deelbaarheid, proclamatie van verbeeldingen met de nog te werven dingen, in spijt te wissen en waarover maar te zwijgen, associaties mondiaal…

De ontdekkingstocht in je leven, je mag het zelf bepalen, maar er valt zoveel moois te beleven. Ieder mens heeft een doel en dat mag je invullen zoals je het zelf wilt. Het leven is zo waardevol, dat is nou wat ik bedoel. Geniet en maak er wat moois van. Foto Dick Voogd…

Eerst de knal dan een blauwe bal als Gods boodschap ingehuurd als voorbeeld voor het hele heelal, zijn regels brachten ons van de wijs als meervoudig bewijs voor een denkbeeldig paradijs de ster als zon beroert het water van waaruit de evolutie naar alle uithoeken van de aarde is gestuurd in alles wat ontwaakte, ontstond de…

In mijn ogen zie ik de mensen Om hij heen ouder worden En soms blijf ik heel even staan Om te genieten van de mensen om hij heen Liefde kan je hier bij mij in mijn omgeving vinden En mijn tranen laat ik soms gaan omdat het zo mooi is de aarde en zijn bestaan Ook een dansje zit er ook wel eens in Soms voel ik mij net een kind Zo ongedwongen en…

Het is stil hier in de verboden storm de doden wandelen over geplaveide paden alles wat gezegd is wordt herhaald de televisie is een spiegel voor demonen en in computerland staat de tijd weer stil geestverwanten verstoppen zich in kinderspelen alles wat gespeeld is werd uit het brein gemaakt de computer is de dwaas voor eenzame spiegels…

Gelijk de rozen nog gesloten tegen de kou van de nacht Dromen voorzichtig bewegend in hun passende dozen gezet Zij kijken naar mij met grote, ronde, sensuele ogen als kortgerokte dames uit een Japanse manga-strip In de tuin loert en sluipt een kat, meedogenloos zingt een merel een lied over het geheim van de roos…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

‘O marinero en esta fonda’. 'O lichtmatroos, Wat zoek je toch In deze kroeg?' 'k Zit in mijn hoek En drink een glas, Ik lig niet graag Des nachts in 't gras. - Neen, neen, matroos, Je hebt toch drank Aan boord genoeg. 'k Was derdhalfjaar Ter walvisvangst. En voor de stilte Heb ik angst. - Maar in het dok…

Op de voorgrond een verzamelplaats van lege jassen, een teruggekeerd plein waar in het weekend weer allerhande hartelijkheden kunnen worden uitgewisseld iemand kijkt naar wat hij waarschijnlijk de best gelukte benen vindt, iemand al plannen aan het smeden slaat maar de eerste stap nog moet zetten, iemand even een paar passende woorden…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel van de toekomst er morgen uitziet, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat, zichtbare heerlijkheid van het groenste gras, bloot te staan aan ondeelbare gedachten, toen het leven…

Al eeuwen liggen drie noem relikwieën, noem ze de tijdloze klokkenluiders van Christus bewaard onder andere dat ene attribuut hier, de doornenkroon. Noem ze iconen, de tijdloze klokkenluiders, een stuk uit het kruis en een van de nagels waarmee Christus gekruisigd zou zijn. Keert tijd het getij ook onze lieve vrouwe om. Staan mensen versteend…

De weg vertaalde ik. Stenen kwamen op, voeten voelden waar het anders werd. Dan tastte ik, schuifelde. En raadpleegde de cellen boven, de hersenzolder. Komen was gaan, paden bewandelen. Voor keuzen stond ik bij kruispunten. Waar ging ik toch heen? Mijn voeten brachten mij. Verrassingen volgden. Ik leerde werelden kennen.…

Het mensdom is op hol geslagen. Armen vermenigvuldigen armoede. Rijken leven voor de macht. Consumenten voor de lol. Het heelal blijft even onverschillig. De aarde blijft draaien om haar as. Alles blijft bij het eeuwig oude. Alles blijft nieuw zoals het was. Wordt mensdom ooit menswijs?…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

De koelies kermen op de zwarte kaden Onder de Zuid-Chinese zomerzon, Met plompe zak of zware ton beladen, Eenzelfde zang van Sjanghai tot Kanton. Zij zijn maatvast en doen de laadstok deinen Het ritme van hun draftred doet 't gewicht Half zweven door de lucht, de schouderpijnen Zijn minder onverdraaglijk, bijna licht... Zij leven…

Gods kind had blokken in zijn boezelaar, Waarmee het in de wolken had gespeeld. Maar toen zij op wou bergen, moe, verveeld, Zag ze in de doos en wist niet hoe ze daar In passen moesten, keurig ingedeeld. Want God was streng, maar sliep - dus geen gevaar. Zij liet ze vallen, zag er niet meer naar Om en ging vlug naar een mooi engelbeeld.…

ik heb stilte gezien zij kwamen mij begroeten uit hoeken waar zelden geluid is geweest voor een klein intiemfeest zag een gerucht naast een zucht van verlichting wat galm bij echo fluisters met elkaar acteren altijd raar een heerlijke ontmoeting die geen opzien deed baren samen genoten werd onder het nuttigen van luchtige…

zij was geen kolibrie of bij maar haar sfeervolle plaatje overweldigde mij vingers die voorzichtig het hart opende waar daglicht zacht naar binnen ging op dat zonmoment spiegelde de bloem zijn bloei in specifieke kleur aan het firmament dat beelden zond langs nanodraden naar een ver heelal waar ook vingers waren van jouw…

Als jong kind nog onbevangen de wereld kunnen ontvangen alles nieuw, spontaan en open begreep je iets niet, kon je hopen dat je het later wel zou weten misschien al na het middageten nu ik meer van de wereld begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten mensen…