Alle inzendingen over verdriet

Ik baal. Hij baalt. Wij balen Omdat we falen.…

Soms denk ik wel eens…stel dat ik weg kon….weg naar een andere wereld.. Gewoon weg van al die negatieve gedachtes en zijn zoals ik wil…….. Geen twijfels meer en bang zijn wat mensen van me denken…... mezelf nergens voor te schamen…… Een dag met niemand rekening te houden en doen wat “ik” wil…….. Maar waar is deze wereld………..?…

een onbeschrijfbaar gevoel een gevoel zonder doel dit is het gevoel van gemis waarvan men zegt "het is zoals het is." een ontzettend eenzaam kind dat in de steek is gelaten door de belangrijkste mensen in haar leven durft niet meer te praten te praten over haar gevoel kropt alles op totdat het niet meer kan zo komt alles er in één keer uit…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

je zegt niets hoort mij stilzwijgend aan je laat de stilte spreken als ik boos word verwik of verweeg je niet zo gaat het al weken ik vraag om begrip trek mijn jas aan rijd weg in mijn auto je kijkt me na, zegt niets want wie zegt nu iets vanuit een foto…

Als één verdriet is uitgezucht, er ruimte is, zult ge zeggen, en reden daar, om ééns, toch ééns, het rouwkleed af te leggen! ‘t En doet! Daar zitten zuchten al volveerdig, neergedwongen, en beidende, in de bange borst, die geren henensprongen! Ze kwellen en ze pramen u, en baren zult ge, baren, ach! de altijdonvolborentheid des weedoms!…

Ik weet dat jij het wist en daarom bent gegaan die tijd had ik even nodig om met mezelf om te leren gaan geen woorden aan mij verspild maar ruimte werd mij gegeven heel soms heb ik dat nodig een dag alleen te leven nadenken over alles en nog wat doen wat ik wil, of juist niet niet praten of moeten luisteren maar even alleen zijn met al…

Het is koud En het wil maar niet vlotten Weer een jaar voorbij, weer een uur voorbij En je hoopt En blijft hopen Zal die tijd ooit komen?…

Lieverd, hier een licht dat duister verplicht om warmte uit te stralen En mij na vele uren het humeur doet herbepalen Het kaarsje doet mij enkel denken aan een beeldschoon iemand en het zachte wijsje op de achtergrond zal mij nooit vervelen. Wit rode kaarsjes op kaarsenblad branden en ik vergeet even mijn verdriet draag het op handen.…

Ik staar naar mezelf maar ik kijk in andere ogen dan voorheen. De schittering is eruit verdwenen op 't moment dat jij verdween. Wat ik nu zie tot m'n spijt is een koude en vooral lege blik. Ik bekijk mezelf nog een héle tijd maar zie een ander, een andere IK. Mezelf ... totaal verloren lees ik nu op mijn gezicht. Het mooiste beeld…

Ik zit op een brug…zonder haar. Het doet pijn. Die twee jaar, Moeten toch iets hebben betekend? Of was het zomaar? De vragen spoken door je hoofd.. Je denkt erover na.. steeds meer en meer. Je krijgt spijt. Het vreet je op. Totdat je geen zin meer hebt. Geen zin in het leven, zonder die ene persoon. Je bidt…en vraagt om genezing.…

de wind raast door de straten iedereen probeert te verzetten niemand lukt het de wind blaast alles weg mijn gedachten mijn dromen de regen maakt mijn tranen onzichtbaar onvoelbaar de regen spoelt mijn onzekerheid weg pijnloos…

Lieve L., Natuurlijk had je het recht om ermee te stoppen maar hierbij een klein briefje om je te laten weten: Toen jij jezelf ophing hing je ook een beetje mij op.…

Ik hoor nog steeds je stem, en weet, het is niet echt, maar in m'n hoofd ben jij degeen die lieve woorden zegt, Met m'n ogen dicht hou ik je stevig vast, verlang steeds meer naar jou, maar is dat ongepast? Mijn hart heb je genomen, je genesteld, diep in mij... uit mezelf laat ik je niet los, waarom laat je mij niet vrij?…

in het museum van het verloren geluk daar hangen ze geordend op grootte... de gebroken harten in soorten en maten beschikbaar gesteld door gedupeerden die zich er geen raad meer mee wisten daarnaast een vitrine ruim voorzien van tedere woorden die destijds oren hebben gestreeld en verwachtingen gewekt in het diepe bassin vol bittere tranen…

De scharlaken koning Staart vanaf zijn troon Naar de vergulden balzaal Die zich leeg voor hem uitstrekt Deze leegheid Maakte hij tot zijn huis En verdronk er In eenzame herinneringen Verloren heeft hij Zijn vrouw en zeven zonen Niets rest er meer Van zijn eigen koninkrijk Het onstabiele licht Van duizenden kaarsen Verwelkomt hem…

Alweer weken geleden ging het mis de vorige keer… Veel verdriet, veel gepraat, we proberen het gewoon weer… Je verliest een beetje van jezelf en opnieuw vertrouwen doet nog zeer… Toch maakte het ons verlangen naar nog een kindje veel meer… Gelukkig was het wachten niet lang en was het snel weer raak… Naar leuke kamertjes en namen kijken, deden…

Soms wordt een grote wens vervuld… Vol trots en blijheid, ook al kostte het veel geduld… Een tweede wonder was zeer welkom, het maakte niet uit wanneer… Geluk lachte ons toe want het kwam vanzelf dit keer… Waarom mag het dan niet zo zijn en volgt er veel verdriet… Waarom werd ons geluk weer afgenomen en leeft dit kindje niet… Natuurlijk…

Het honingzoete licht van de zomerzon glansde in haar ogen Eindeloos ver verbleef haar blik vertoefden haar gedachten Eenzame roos, zo onbereikbaar dichtbij In haar hart schrijnde een traan een smart die niet wou wijken Ze vertrouwde het me toe op een avond in het amberschemer van een bruine kroeg Verloren voelde zij zich…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

Waar ooit de vlinders zaten Bevindt zich nu een lege plek Vertokken met de noorderzon Op zoek naar nieuw verlangen Toen jij vertrok uit deze tuin Verdween het zomerse gevoel Waar ooit de vlinders zaten Waar jij ooit was…

Waarom moest je nou weg, ik had je nodig, niet alleen daarom, niemand wilde je laten gaan. Ik houd van je, eigenlijk moet ik 'u' zeggen, ik weet dat je al lang weg bent, maar ik mis je zo erg. Zo erg dat mijn hart er pijn van doet, je verliet me toen de tijd nog niet rijp was, daar kun je eigenlijk niets aan doen, maar toch kon ik niet…

Doelloos dobber ik tot de dag uitdooft. Donker doemt de nacht waarin ik mij verbergen mag en eindeloze slaap betracht. Dwalend in dit belegen bed waar wij elkaar hebben bemind Bang dat ik het ditmaal niet red Bevreesd dat ik geen rust meer vind. Honderd schapen en toch, te gauw hangt daar opeens het ochtendlicht van februari bleek en…

Er zijn veel dingen Die ik men niet vertel Het gaat ze niet aan Of ik heb geen behoefte aan hulp Er zijn veel dingen Die ik liever achterhoud Misschien omdat ik me ervoor schaam Of mensen slecht vertrouw Er zijn te veel woorden die je pijn kunnen verzachten maar er zijn er meer die naar je zoute tranen smachten Om je even weer pijn…

Vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

Weg, gewoon verdwenen. Alles achter gelaten, jij nam de benen. Laf, dat vind ik er van. Ons leven overhoop, zeker voor je kroost. Maar we zijn er niet aan onderdoor gegaan, We zijn er weer boven op, vergeven je besluit. Terug naar je vaderland, je wou weer naar huis. Nu heb je niet gevonden wat je zocht,…

Misschien denk je aan me. Ik zie je kijken, Maar kijk je wel naar mij? Niemand ziet me staan, Het lijkt of ik alleen ben. Maar eigenlijk weet ik, Dat er meerdere mensen zijn. Kan niemand mij het gevoel geven, Dat ik iemand ben. Iets kan. Want iedereen geeft me het gevoel, Dat ik niks ben, Niks kan. Maar... Ik kan iets, Ik ga in me zelf…

Mooie gevoelens ik heb ze opgeborgen in een la met een slot. Daarin ligt alles wat kostbaar was, eens zo mooi maar nu kapot. Brokstukken van een zomer oneindig mooi en héél intens. Mijn ongetemde liefde voor jou overschreed ècht iedere grens. Maar nu stopt mijn droom, het wensen en het smeken... Het is op, ik ben kapot mijn…

het is zo vol rust en harmonie hier op ons stille hof dat men elkaar verwijtend aanblikt bij een morsdode spreeuw zonder aanwijsbare reden zo maar om de hoek midden op de stoep mevrouw de leeuw-van schie zei bij ons in de bocht wordt altijd zacht gereden het is ook te ver gezocht een hardrijder die zijn auto verlaat voor midden op de…

Ik wist me geen raad, had geen benul En droogde op Als een woestijn Die ene druppel Vond ik niet Leven dat verdort Door het ontbreken van liefdesduppels Weggeblazen door de wind Het steken van de cactus Als sporadische liefde Van harde woorden Vele woestijnen Waren ooit zeer vruchtbaar Wachtend op die ene druppel…