Alle inzendingen over afscheid

een taalvirtuoos is heen gegaan terwijl eenieder dacht die is hier voor altijd hij schreef, tamelijk snel, sonnetten bij de vleet negen, tien, soms elf maar bleef immer zichzelf de dichter is dood lang leve de dichter vakantieland te heet hij had zich een uitstap beloofd en werd niet wel, niet goed bij zijn hoofd…

Niet meer van deze wereld verankerde hart en nieren in een levende weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen…

Het laatste nieuws druppelt langzaam binnen: Wie schrijft, die blijft, maar alleen in woorden Zelfs Dichters voor 't Vaderland en 't Noorden Kunnen van de Dood de strijd niet winnen De diagnose - voor wie het niet snapt: In Drieks hoofd is de dichtader geknapt…

. . . . . . . . . . Toelichting: ~* Driek van Wissen rust zacht 1943- † 2010 *~…

in het bos van de eenzamen ontwaak ik in een leven niet van mij voorbij schieten de beelden en ik denk aan haar haar gezicht dat ik verlies ik dwaal verloren tussen de bomen op zoek naar de stilte waar ooit de rivieren van verdriet niet meer stromen ik voel mijn tranen kolkend langs mijn wang en ik ben bang zo bang…

avond tikt voorbij finale zwelt glorieus het einde doemt op senryu…

Wanneer jij wilt gaan, ver..bij mij vandaan, ga dan uit mijn leven. Ik zal..oneindig..zweven. Vechtlust heb ik laten varen.. ik kan nog enkel staren.. naar daar..waar wolken opklaren boven..veel te hoge golven, waarin mijn kracht ooit werd bedolven. Voor eeuwig moegestreden.. kijk ik..richting..opgegeven..ver..verleden en wuif..aan die…

wat is de kleur van jouw dag, vroeg jij ik keek en zag oranje rood warm als onstuimig verlangen zich badend in een zonnig vleugje geel hongerig naar lijf en liefde wat is de kleur van mijn dag vraag ik vandaag aan mij terwijl in late schemering een leisteengrijs vermoeden opdoemt langs de vloedlijn van voorbij…

'Blijf nog even bij ons' Haar witte hand knijpt in mijn hand 'Er is geen haast bij'…

op reis met de zon in mijn rug naar een leven terug in de tijd ontmoet ik weer de verdrongen geesten van feesten op de weg achtergelaten alles wat ik heb uit angst te worden verlaten maar liefde duurt het langst je roept ik voel je lach stralen op mijn rug ik draai me om en keer terug knijp mijn ogen dicht en voel de zon de zon…

's Avonds in het donker kijk ik naar een heldere ster. Ik zou die ster graag aanraken, maar hij staat zo heel ver weg. Ik denk dan steeds die ster, die ster dat ben jij. Zo heel ver weg, maar toch ook heel dichtbij. Wij konden je niet meer bezoeken, dat kon je niet meer aan. Maar als ik nu naar boven kijk, zie ik jou glinsterend staan…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

Waar lettertypen regels vormen het blank papier ze inhaleert is neergelegd haar onvermogen is trouw geschonken aan dit blad haar onbegrepen geest verwacht geen wonder de woorden dansen heen en weer immens schril het afscheid straks gelezen verklaring zijn van grote nood…

Pijn.. ging voorbij toen zij zei; vergeet mij... Vergeet.. al wat we elkaar hebben gegeven.. laat ons gaan..ver..uit elkaars leven. Laat onze "liefde" zweven.. Als een luchtbel, hoog in de lucht. Kijk, zei zij,..met een verlichtende zucht... ...onze luchtbel spat uiteen... voel je die druppels om ons heen..? Dit is ons laatste restje verdriet…

alhoewel mijn lijf de verte draagt en ik het komende in lengte van dagen ontzie is het dus niet overmorgen die verder vraagt om het even wat ik er nu zelf mee bedoel daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt vandaag ervaar ik, dat wat is geweest als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld waarin begrip enkel ledigheid leest ik ben…

ik roep naar de zingende merel die trippelt over pannen met mos van het aflopende dak van toen in het heden maar van de toekomst los wil de vogel voor mezelf als een schutsvrouwe op mijn hand die liefde kleurt op een blazoen in het verleden doch blijkt reeds van mijn toekomst los * zij is al bij leven door onthechting overmand…

stappen in de straat verlaat op weg naar het geluk een woord maakt alles stuk stappen in de straat op tijd op weg naar het afscheid stappen in de straat gelukkig niet te laat....…

Groet alvoor je gaat zodat ik weet dat morgen bestaat waar jij en ik opnieuw ontmoeten elkaar weerzien om te groeten.…

Stilte Gesproken Kilte Gebroken Kraagje recht Staan wij Iemand zegt “Ligt er mooi bij” Voeten komen en gaan Bloemenpracht ’t Is gedaan Eenzame nacht Uit het raam gekeken Alleen wordt hij ouder Geef hem een teken Blijf op zijn schouder…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

aan de horizon staat een flat een hoog gebouw de zon slaat hen gaande het silhouet in stilte beweeg je niet de tranen zijn gevallen o hand vuil liefdesverdriet ziet gij nooit gevoelens zijn echt gedichten dubbelzinnig uitgelegd maar mischien wel te hoog gegrepen in de lucht mischien is het simpel de letters begrijpen zoals het hart hard…

voor Alice (1926-2008) voorbij het lievemoederen voorbij de laatste vraag die ook het eerste antwoord was – wat weten wij van de doden ? laat haar heelhuids in een kistje slapen mooier dan de open kooi waarin zij sterven moest en lichter dan het laatste uur van nooit meer dood laat haar huizen in de warme schoot van keukens vol potten…

Lachende ogen kijken op mij neer Een grote vinger in mijn hand Ik geef geen verweer Bloedband Achter een ijzeren hek Zie ik weer die pupillen Aan oorlog een gebrek Ik zou niet anders willen Waar vind ik de route Naar identiteit De wenkbrauwen groeten Zorgen bij de ogen kwijt Vragen bij arbeidsethos Discussie over maatschappij De…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

Langzaam verdwijn je uit je lijf In vage reizen door het verleden beleef je angsten opnieuw Op de wand tegenover je bed zie jij taferelen die voor ons verborgen blijven We zoeken je in een enkel woord dat je af en toe ontglipt En vinden je als een in de tijd verdwaald kind terug…

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons, de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk, er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen. De trein verwijderde zich schokkend van Parijs, onwillig bemand door een man in uniform, verstoten door de stad. Ik liet me brood en…

ik mis de vorst in mijn cyclisch denken het ijswater van de sloten de lucht met bevroren idealen ik mis het afscheid en verzwijg de spijt van dat ik leef en de bloemen die ik je nooit gaf ik mis de vogels in je ogen de tempel van je fatsoen de nissen waar ik kon schuilen soms wens ik, was het maar als toen…

Eer ik de kamer van het onbekende zwart zal binnen treden. Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

Geen woorden voor verraad, voor plots heengaan,voor dood, enkel maar een voelen dat je wereld instort. Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen. Geen woorden voor uitleg, voor begrijpen, enkel maar er zijn, niets kunnen, doorleven tot het leven weer alles overneemt…

Daar zit je dan, Tegen de muur aan op je matras, Lege glas in je handen, Waarvan je had verwacht, dat dat nog vol zat. Het kleine vuurtje dat is aan 't branden, Die overheerlijke joint die weer op me wacht, Geen dag dat ik m'n moeder zie, die nooit meer lacht. Grote schuldgevoel bouwt zich op, Wil je niet laten zien, al gaat het voor de…