Rust zacht

Alles zag wit toen we jou wegbrachten.
Zuiver wit, met hier en daar een streepje zwart
als ware het een afgietsel van jouw ziel,
met sporen van enkele nog te leren levenslessen.

Het pad naar jouw laatste rustplaats lag spekglad
die morgen, alsof ook de straatstenen jou nog
hier wilden houden net zoals wij, die
jouw vriendschap al misten.

Het afscheid was groots, een koning waardig!
Men loofde in stilte jouw moed,
begreep toen pas ten volle jouw vechtlust,
het hoe en waarom van vele feiten.
Jij liet ons zo vaak lachen, vriend!

Zelfs nog die laatste dag, toen een bloemenregen
zachtjes op jouw kist neerdwarrelde, toen jubelde
in de verte een speels carillon dat voor jou
het heerlijke avondje was gekomen!
Trippel trappel trippel trap!

Sneeuw dwarrelde verdwaasd over ons betraand gezicht
en zon streelde ons tot troost.
Toen wisten wij dat jij goed terechtgekomen was
en ik begreep eindelijk de brede grijns op jouw
ondeugende gezicht, waarmee jij op je bidprentje
voor het laatst afscheid van ons nam.

afscheid vriendschap ondeugend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 672