Alle inzendingen over liefde

je danste in lichte pas over grijzig gras maar paniekte het groen was nat en stak in voeten schuurde hielen er was geen harmonie het was niet fijn iedere stap deed pijn je bent stil gaan staan bij jezelf te rade in gesprek gegaan liet golven ongemak passeren zij konden jou niet meer bezeren zocht in reverence naar resonantie…

zij opende geen deuren bij het binnengaan haar lach was drempelloos ze ging ook niet voorbij maar bleef warmte delend steeds aan je zij het nader komen overschreed de lijn van sprookjes en mystieke dromen ik was deel gaf in delen zonder zelf op te lossen als een der velen juist deze identiteit leek glans te geven aan…

als vogels niet meer durven zweven op de wind als bladeren naar hun bomen terug gaan vallen als een ster niets meer om naar te twinkelen vindt als sneeuwvlokken naar de lucht toe dwarrelen als er echt niets meer is om mee te spelen voor een kind als je aan het eind van de regenboog geen pot met goud maar slechts een hoopje schroot vindt…

Als een sprookje tussen sprookjes In het witste licht geboren Val jij neer als dwarrelsneeuw Als witte deken zonder sporen Steel je mijn hart voor het jouwe Als een echte Robin Hood En geef je terug wat niet van mij was Met een zoen in overvloed Want zo ben jij, mijn duizenddromer Jij bent liefde, jij bent goed Jij…

Still loving you deunt uit de luidsprekers een heruitgebrachte gouwe ouwe en een herstarte verhouding na de maand februari die acht weken lang duurde Je zwijgt en ik antwoord: ik ook je zegt niks en ik snap het…

zij waaide wat met blonde haren haar krullende lach kreeg vat op ogen in hun staren zij weet de blik te binden alsof zij bezit wat anderen in hun ziel ook zouden willen vinden in subtiel bewegen heeft zij zon in de rug mee gekregen blikken kaatsen handen die om raken vragen verbonden voelen zij emoties van het samen het lichtere…

ik heb eindelijk de muziek ontdekt die jij sprankelt in je lach in een proloog van stille klanken spannen spieren aan onderhuidse emoties golven getijden in komen en weer gaan geen symmetrie maar een natuurlijke mimiek laat zien dat jij geniet geen klaterende geluiden die duiden op extravagant plezier wel een prelude op de…

waar donker net het eerste rood gaat raken weet ik dat jij zo zal ontwaken nog glooi je heuvelend naast me in de warmte die de nacht ons heeft gebracht je was zo zacht in samen zoeken naar ons ideaal meegaand met alle voelhorens paraat omsloten door een duisternis die alles wist van privacy gingen wij voor volmaakt een rode…

Ach schrijf toch van je af simpele ziel! waarom moet ik dat toch tegen je zeggen? Je proeft van mijn gedachtenwiel, omdat de knipoog het zal weerleggen Kijk dan wat je doet moeilijke denker! je wil toch zoete koffie als je suiker pakt? Op reis en geen spoor als Lucifer, ontkennen, exact met dezelfde impact Dirigeer toch's in beide werelden…

Met spetterend vuurwerk in haar ogen, hoog opschietende gevoelens met o’s die de omgeving doen blaken en mij met kleuren bombarderen. Ik lig plat van bewondering. Met mijn voeten op de grond en mijn hoofd in de wolken heb ik banden van tederheid, liever dat dan boeien van zogenaamde vrijheid: met banden kan men ver rijden.…

Als je hier bent of ik bij jou, je verhalen, hoe diep ze binnenkomen, hoe innig als blinden het betasten, het samenzijn alsof nooit eerder iemand zo dichtbij gevoeld. Maar zodra je weg weer, hoe ver we uit elkaar alsof we steeds andere, nieuwe universa bevliegen flauw en vaag je wetend op een achtergrond Hoe het verlangen de…

het lauwe licht vloeit langzaam voorbij de dingen in de kamer de stoel de tafel de asbak vol campertiaans de lege glazen de klok jaagt slaafs naar kleine cijfers er was te veel mezelf te weinig jij je droeg de sleutel van een altijd open deur trots tussen je borsten uit hart en hoofd verlangen en kiezen voor jouw ziel die me lief is je…

bewaar ons Heer voor de zwarte stroom van 't wijde water dat langs de dorpen spoelt 't trieste lied tot aan de lage horizonnen dat uitbreekt in verdriet en dooft het licht ziende in 't verschiet drukken wij onze handen vast ineen neuriënd 't lied van hoop en liefde diep in onze ziel de trooster ons gegeven belofte van de opgestane…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Ik keek al fietsend naar jou. Je beeld bleef me voor de ogen. Het landschap ebde weg in ruimte en tijd ... Ik keek in mijn levenswiel: al mijn spaken vergleden, naarmate tijd mij versnelde, tot één doelwit, namelijk: jij ...…

Je keek me aan Zag je me echt staan Keek je uit interesse naar mij Het maakte me in elk geval even blij Iemand die mij de moeite waard vond En me zo af en toe een glimlach zond Ik mis dat gevoel er toe doen Ik voel me zo vaak een oen Iemand die niet opvalt En vaak haar vuisten balt Om maar niet te worden gekwetst Er wordt vaak slecht over…

Wat kan één oog zien zonder het tweede? Het dieptezicht ontbreekt. Men botst alleen. Wij zijn de noten van een majeurakkoord, neem één weg en gehuil is wat rest van harmonie. Wij zijn klinkers en medeklinkers die voorkomen om taal te blijven. Hoe klinkt liefde zonder: lfd iee. Het slaat nergens op! Onze liefde draagt kussen over…

ik zag gras je voeten zoeken zij steelden madeliefjes in het strelen van je huid zonlicht straalde daalde en speelde met vleugjes wind je blonde lentekind haren je danste de pas en het uur van de dag bewoog op het ritme van woorden in je aantrekkelijke lach was een verschijning als ultieme voorjaarsverfijning in oplichtende kleuren…

jouw zinnetje van zo even wat dat bewerkstelligen zou ze deed een hele kille miezerige regen opeens ervaren als een nooit eerder ondergane zalige zegen in de zware donkerte van de nacht zie ik een maan warm en liefdevol schijnen als nooit gedacht onderga ik emoties die de diepte van mijn sombere hart lichtvaardig ontstegen met een kracht…

Vingertoppen gegoten in levend dons vertragend zichtbaar slow motion in gewicht die met gevoel verplaatsen rillingen zonder koorts een huivering die loopt over treden van de ruggengraat dansend in het licht lopen via meridianen naar het diepste van de bron odyssee door de geest, verleiding tokkelt op de snaren van dwangmatige…

Ben jij het die dit leest? Heb je net je astrakan muts afgezet, en vallen nu je zwarte krullen warm naar het papier? Slaat het licht van deze bladzij op in de goudspikkels van je ogen, glimlach je gelukkig, nu je merkt dat ik dit weet, en breng je ook je donkere lippen zo dicht bij de woorden da het lijkt of je ze gaat kussen? Leg je, toch…

Vierde Verdeling 't Staat vast: ten ware door een Goddelijk bewegen, De grote Baaierd had noch ongeschikt gelegen. ..........................*...................... De verse melk, gestreeld uit volle prammen Stremt, door een stadiglijk geroer, Tot gele boter, die de Boer Ter marte veilt, waar stedelingen op vlammen. Zo karnt, zo…

Jij en ik gaven een hand jij en ik hadden een band jij en ik geloofden in elkaar jij en ik waren een paar jij en ik hadden vaak plezier om het absurde om het vergankelijke omdat we konden relativeren Jij en ik wilden altijd leren konden goed wandelen waren afhankelijk wilden elkaar niet veranderen hadden een verhaal samen beleefd…

zacht liep ik achter je lach wist dat jij op mij had gewacht de paden kleurden zich gedachtenrood meanderend in gras dat spontaan verschoot uit het ruisen van bomen kwamen vage stromen bladmuziek die neerdaalden als lentelied ik zag de sprookjes al van ver en wist dat jij de sleutel had om ze hun ziel terug te geven hand in…

Staren in de koude op deze eenzame dag. Het vasthouden van het houden van, van jou, het licht, dat jij steeds weer liet schijnen. Vervlogen in jaren en jaren met ons beiden. Jij gaf jou hart en ik het mijne. Aan het einde van ons pad nemen wij elkaars ziel om voorgoed in liefde te verdwijnen.…

jij was de lach die ik in gedachten zag cirkelend tussen uitbundigheid en passionele intimiteit met in je ogen de horizon als lief perspectief we doken naar liefde in eindeloos diep kozen de verte want dichtbij was bezet overbrugden problemen die zo niet bestaan wisten elkaar in dit raken toch gelukkig te maken…

Niemand neemt het van me af jouw glimlach iedere ochtend jouw vertrouwen in mijn soms onbehouwen gedrag jij bent altijd naast mij door vallende woorden heen jij vangt ze voor mij en voedt mijn schrijven wil je alsjeblieft bij mij blijven dan durf ik op je te bouwen.…

ik zag het bewegen zelfs de wind was niet tegen in een zacht warm wiegen de vlaagjes accentueerden het rond vrouwelijk schoon dat als droom zomaar passeerde haar aura trok veel bekijks kleurde in lach en vrolijke ogen een zonnetje open in weerbarstig grijs dit gebeuren gaf de magie van lentegeuren al prijs in een flow…

liefdevol zal ik mijn vingers door jouw haren halen met mijn kussen over jouw heuvels met mijn handen ze verkennen jouw dalen in het donker van de nacht zal ik mij een weg banen door die eenzame verlaten schacht op weg naar het licht dat daar ergens op mij wacht…

Ze hebben de tijd gekaapt en zogenaamd nuttig volgebouwd met hoge torens vol ongein en met zinloos tijdverdrijf, zoals herrie schoppen met bladblazers. Zij sluit de azuurblauwe ogen en het zwarte rondje tussen haar roodgestifte lippen belooft het onbreekbare koord van de liefde. Een Armeens gezin zoekt toevlucht in een kerk en zolang…