Alle inzendingen over tijd

Openstaan voor elkaar Is dat nog mogelijk? Is dat waar? De mens het vriendelijke gebaar Die laat het afweten Ik zou het niet weten Ik ben open Een open deur En wat er gebeurt De mensen gaan lopen Je hebt even contact Gehad Een leuk gesprek Maar voor de rest verrek Ze zijn bang Hebben geen tijd Tot mijn spijt Zijn het echter alleen…

Er gaapt een afstand, de tijd is weer in tel, in in goede luim geland vaarwel de oude keurs, vertaal mij uw nieuwe noden in taken, tekens en geboden, besloten in één unieke code, als mossel hangend in een rij, de kost verdient als schaaldier, zich geduldig voedt met een ander tij, en zich opent zonder enig plezier zich voelt als vis op…

tover de tijd terug terug naar ons ooit in golf van spijt een plons zo rijp ga je nog een keer mee naar dat bos zo clichè ga maar weg en verdwaal iedereen zijn eigen verhaal laat maar lopen laat maar vliegen k zal nooit meer bedriegen liegen of heb ik dat nooit gedaan het is te mistig ik zie het niet de maan…

vijf voor twaalf of vijf over twaalf ik kom altijd te laat en ik ken mijn plaats niet gelukkig is er morgen weer een morgen vroeg genoeg, dacht ik zo…

Ik voel de tijd niet groot genoeg, ik geloof hem niet. Je krijgt een kus, een dag, een nacht, en misschien nog wat morgen. Maar méér kan je uit mijn mond niet kopen, méér mij heb ik nooit in voorraad. Toekomst wordt tegenwoordig snel slecht. Wie weet wie ik morgen ben? Of wat? Of hoe ik heet? Wie weet waarheen mijn bed zal drijven, hoeveel…

de tekst in dat lied dat gaat over wachten op iemand in niemandsland als je maar lang genoeg wacht geeft iemand vanzelf antwoord maar niet vanavond niet deze nacht waarom zou men wachten als je niet kan wachten niet genoeg kan geven als je toegeeft aan dit leven…

Het dooit vandaag De zon zoent wijkend ijs Leven keert terug na dagen van witte, trotse vorst waarin de tijd leek stil te staan, alles bij het oude bleef en vandaag weer even vroeger was Dooi doet leven maar klinkt als dood De vergankelijkheid van smeltend ijs…

de eerste tonen van het nieuwe jaar spelen jij en ik met veel elan de noten hebben weer een nieuwe klank uitdagend raken ze jouw juiste snaar voorlopig zetten we maar lento in en foutjes, och die kunnen we vergeten de toon is licht, nog niet verbeten een prima sfeer voor een begin stop annabel! niets loopt er nu van stapel je droomde…

Op de nieuwste dag vroeg ik je, -ietwat lichtzinnig misschien- zie nog één keer om Je kent me niet eens, -weet ook niet wie ik ben- maar toch, vol vertrouwen leg je openhartig je ziel bloot Je oprechtheid verwondert mij, -verbaast mij- en maakt mij stil in volkomen bewondering .…

sprookjesachtig mooi in twinkelnacht geboren is de jongste dag…

O negen getal van alles zovelen nog wat jaren van lessen en testen we gaan het beleven ooit komt de mens zichzelf keihard tegen loop in de wind of in de regen het is je gegeven wachten op de zon doe ik niet het is het moment zelf waar ik graag voor kies wachten op niks of niemand of toch wel stiekem de negen let``````````````s go…

er waren de jaren van eeuwig en immer met grote gebaren de nachten doorwaakt het leven doorzien gedachten van wereld omvattend vermogen van maanden en weken diep minnen en haten tot dood er op volgt maar de dagen gaan verder onstuitbaar en dom het zijn nu de uren voorzichtig genoten want alle minuten zijn tekens van eind…

Even stilstaan, dat doe je als je een liedje maakt, leert mij de Drentse zanger, stilstaan in de tijd het is stil op de gedichtensites dichters komen op adem als in eigen tijd teruggekeerd zijn ze op zoek naar wat komt waarachtig stil zo wil ik staan even omkijken naar waar ik ging nog niet verder kijken dan een nevelige horizon…

Alles wat tikt bekijkt hij met ontzag. Één jaar oud vol bruisend leven. Toen deed ik mijn horloge af hij kijkt me aan of het wel mag. Ik heb het hem gegeven. Hij zet het op een draf en ik denk mijn God waar is de tijd gebleven.…

Je eigen bed ligt altijd zo ongelofelijk fijn De deken die je teder over je lichaam trekt Het zachte kussen dat je hoofd ondersteunt Zelfs wanneer je jezelf nog eens goed uitrekt De dag is voorbij, weg met die dagelijkse pijn Je ogen die je steeds minder kan openhouden De geest die langzaam wegstroomt op de nacht En verwachtingsvol op de fijnste…

Het oude jaar loopt op zijn laatste benen En strompelt stapvoets naar de eindstreep toe Zijn haar is grijs, hij oogt ontzettend moe Hij heeft een stok en kromgegroeide tenen. Ooit heeft de tijd hem eindeloos geschenen Hij beet zich in de dagen vast en hoe! Het ouder worden was voor hem taboe Dus in zijn lente ging hij keihard trainen. De…

vluchtig zijn woorden in taal en tijd zo heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

in een lied wat nooit stopt beukt de oerknal tegen de wind en tijd in deze materie waar in wij bestaan beukt een oer drum van maan tot maan van bos boom tot muur en stad deuren gaan open open zelf het raam voor hun die al eeuwen dichten zingen zij zijn herboren in de realiteit en verbeelding sla het op neem met mee leer te leven de…

daar waar ik liep de nacht die mij riep waar een ander bestaan niet sliep daar in dat vreemde bos was het open gaan van mijn geest los kwam van de grond liepen er tranen van langs mijn mond ik viel meerdere keer op de gond zakte er door heen o wat was deze wereld soms hard zo gemeen maar ik liep door op zoek naar antwoorden alles kwam…

ik loop en lach ik dans en smacht naar een godin van dag naar nacht ik wacht elke dag verlang ik naar je lach je ogen die spreken als duizend sterren tegelijk ik heb gelijk een engel die vliegt door mijn hart en hoofd door merg en been vergeet dat nooit waar je ook gaat de tijd zal het leren het is nooit te laat…

een rare nacht van wakker zijn en slapen en wakker zijn en slapen en wakker zijn en alles werd helder onverwacht als die dag in de zomer waarop ineens overal mieren opvlogen realiseren: ik kan zelf mijn keuzes maken, mijn keuzes maken stoppen met die lessen op maandag waarvan ik – plotseling – weet dat ik daar al jaren minder…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

er is een engel aangekomen ook al wil ze het zelf niet geloven er is een engel bij me langs gekomen zal nog vaak van haar gaan dromen er is een engel langs gevlogen ik zag het met beide ogen o engel ik kan in je geloven ik wil dat wel beloven zo zeker zelfs dat het vuur nooit zal doven…

Ze heeft een nagel in haar klok geslagen. Daar hangen alle ruikers die ze krijgt van haar bezoek op feestelijke dagen. Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt. Haar zoon…

luister naar wat ik je ga geven iets om mee te nemen op een pad niet ver van hier laat ik je lachen elke dag keer op keer tot we vallen in een eeuwig lied van waar we vandaan zijn gekomen geklommen tot aan de hoogste bomen en weer vallen keer op keer geef me nog een nacht samen lekker dwalen geef me je lach nog een enkele keer…

wat vlinders vliegen rond in de buik in het hoofd er vliegen wat vlinders met me mee een donkere nacht december kracht proef je nog een klein beetje weet je dat het niet meer is als mist die de volgende ochtend weer wegtrekt was het dan wel echt of heb ik me vergist dan is het niet meer als wat ooit is geweest wat achter ons ligt het…

er lopen geesten door mijn hoofd raar waar en altijd iets beloofd dat ze waken over mij ze zingen liedjes in de nacht geven een teken af en toe een lach en nieuwe kracht er lopen geesten op mijn pad draaien aan mijn fantasie gek zot tot de laatste dag ze praten soms in mijn aanwezigheid nooit afwezig tot de laatste stand van water tot aan…

als de lucht vloeibaar is en lucht is altijd vloeibaar is het niet meer als een gebaar laat het los laat het gaan boven je de zon maan laat het lopen de rivier van feiten plezier lopen door bossen van goud van jong tot oud van donker blauw tot het eeuwige jouw vatos loco 4 ever never forgotten never remember…

Het licht breekt de nacht De sterren de duisternis De kou verknipt de felle kleuren De wind de stilte, de dromerige rust En ik wacht Onveranderlijk, onvermurwbaar Hoop op het knakken van Mijn botten, ruggengraat in stukken Gebroken en verlaten lichaamsdelen Verlangen naar de gepijnigden Hopen op een plekje tussen De gevallenen Ik weet…

poreus hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels…