Netgedichten

netgedicht (nr. 25.687):

De tijd even vergeten…

Mijn weg eindigt
bij de hoge populier,
die staat te wuiven
waar de wereld begint,
de tijd vergeten in het
laatste schoolkwartier,
vliegerpapier versleten
in een straffe tegenwind,
verwaaide jaren vol
geheimen, liet zich de
toekomst niet raden,
voorspellende tekens
zijn niet te rijmen, in
de tweespalt van de
ongeplaveide paden,
waarvan het gebroken
asfalt niet bleek
te lijmen, verblindt
door zwaluwen in hun
onbreekbare vlucht,
voor die trektocht vanuit
de eigen schaduwen
ben nog beducht, wijs
ik hulpeloos de vrije
vogels na, besluiteloos in
de dingen die men koos,
waarin ik buiten sta.