Alle inzendingen over individu

zeven slaat de klokkentoren haverbrood de dag keerde voor de laatste keer het hooi de avond tooit zich in het rood zij plooit het ongestreken linnen zonder woord hij strooit in de erwtensoep wat zout zij vonden in het hooi de kleur van goud.…

ik heb het kistje nog met het geurtje zo noem ik het want ik ken het hout niet maar het is uniek hij gaf het me niet men bracht het nagelaten later er zit nog steeds dat potloodstompje in waarmee hij honderden latjes afstreepte op de juiste lengte of breedte het kraakt ook zoals hij de laatste jaren hij werkte zo rustig dat hij…

de hitte steeg naar het hoofd tot de tong tussen de lippen drong om naar verwachting over de rand in moede kleffe hang te berusten edoch niets van dat eenmaal buiten wrong hij in een andere mond die wijd open begon te krijten zij was kennelijk te innerlijk gelikt beschaafd om zo maar met mij midden op de leidsestraat samen…

de grenzen van mijn dromen heb ik nog niet ervaren wellicht wil ik die onbewust voor het laatst bewaren ik loop dan wel de kans het moment suprême te missen door tussen droom en werkelijkheid mij in de route te vergissen…

Dromen van vrijheid varen op wereldzeeën hunkering naar avontuur tot liefde ontvlamt in strijd met verslindende kracht van oneindige liefde een leeg huis waar het licht brandt een sprong in koud water…

haar kleur is overleden nog voor ze ontluiken kon gebrek aan rust dreef haar steeds verder van het colofon ze fladderde tot diep in de nacht waar stilte haar gevoel versterkte daar straalde ze vol levenslust zonder dat iemand het merkte haar letters verschenen niet meer overdag was ze slechts een naakte nachtvlinder die tussen de toetsen…

vruchtvlees vrezend kauwen kaken smakeloos pitten tot puree zonder passie mond half open pruimen lippen ontevree is zij Eva ben ik Adam slangenkuilen om mij heen appelogen lezen leugens wie waarschuwt wie? wie telt voor twee?…

de ruit spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen…

dat had ook nooit gekund want ze rookte sigaren dikke sigaren, en dat viel op want zij was klein en mager heel mager en klein wij noemden haar moe ze was de grootmoeder zonder kleinkinderen het gaf niet, ze had ons de straatkinderen die haar sigaren zagen roken en haar moe noemden moe en haar hond die had ze wel, een hond haar…

Voor bijna niets is een antwoord als twijfel steeds keuzes vermoordt Wie wil niet meer dan overleven kunnen wat je wilt in plaats van nauwelijks kunnen wat zou moeten met die welbekende moed der onbegrepen wanhoop Groter de overwinning bij het accepteren van teleurstelling over jezelf Voor bijna alles is een antwoord…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

Wat je niet hebt gehad of gedaan trekt vooral als de rek uit de tijd is gegaan en je bestaan is gereduceerd tot de vraag wil ik sterven zoals ik nu leef…

Hoe jouw ogen schaduw vormen Kijkend in het niets Stilstaand door seizoenen heen Jij, veroordeeld tot je zuil Je mond voor altijd dichtgegoten Kunnen ook versteende lippen nog beroeren? Groen ben jij, van jaloezie? Om gesproken woorden over liefde Stromend bloed een tastbaar bestaan Zwaar je gemoed Hoe licht een vlinder Jij Harry Conninck…

Gevormd door rancune begint dat deel mijn brein; alszijnde met tienduizenden, rebels schreeuwend, gekte. Doodeng mijn brein, althans van de geen die ik denk te zijn.…

Mijn wielen verslinden het asfalt bij iedere trap Ik voel de wind spelen met mijn haren en zet me schrap Een oneindig lang geel lint kronkelt door de groene vlakken versierd met vee Het brengt mensen naar allerlei bestemmingen, maar ik reis niet mee Ik reis mijn eigen droom achterna en deze bestemming is in mijn hart gesloten Mijn ogen dwalen…

ik loop door mijn park nog zo heiig vroeg droom nog verder van mijn nachtelijke ark met ontluisterende pracht en zachte gitaarmuziek waar ieder mij toelacht rust mijn woord verzacht slenterend hoor ik vogels roepen mij als het ware toe: zie ook hier het voorjaar hoor onze klanken de lotus opent zich voor jou ik voel, het is waar…

ben ik jou wel waard als je ogen mij zoeken was toch onuitgesproken gebaard in reeds vervuilde doeken wat zie je toch in mij met je zachte ogen wie staat er niet voor jou in de rij alsof ze naar je toe worden gezogen mijn voelen heet denken in onbewaakte ogenblikken maar jij hoort stille wenken achter mijn lach van snikken je schenkt…

Zodra oude zinnen zich herhalen komen wij overeind gedragen in schoonheid vervuild door spijt samen of Soms lijkt het gevoel niet te gaan maar schijn vertaalt zich niet ik weet het wel maar blijf staan want zo diep zit alles wat lijkt een reis of paradijs waar het in alles eindigt wanneer is de vraag hoe zat het ook alweer vandaag…

Groots en meeslepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! 'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan:…

Is die zoen van jou wel echt? Die hand, die lach? Ben je werkelijk zo aardig Dat iedereen je mag? Was dat geen zenuwtrek Die je onrust haast verried? Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

op een houten ton onkruid als publiek waait het applaus gedroomde repliek honger naar dansen wat moeder niet scheelt een mietje voor vader die klappen uitdeelt met bont en blauw lijfje verkiest hij de goot talent gaat verloren een kunstenaar dood…

scheef septembert de dame - Blanche genaamd - een grijs, wollen hoedje de zon en mijn hallo voorbij zet ze zich met brede heupen naast de wolken de bloemen op haar boezem omhelzen mijn wangen en de schoot van de buurman ze vangt de middag op hangende lippen en suikert haar koffie met verzonnen verhalen klokgelui vouwt…

vijftig en nog steeds een kind die dromen vindt in uitgelezen boeken steeds zoekend naar geluk vijftig en nog steeds de wil om ergens stil met speelgoed te gaan spelen mijn broeken gaan nog stuk vijftig en nog steeds de drang met woord en zang de wereld te verrassen een open doek en licht vijftig en nog steeds de dwaas die door…

op veler lippen ligt nog zijn naam de faam erbij hoort niet, is overroepen maar hij luistert niet hij is toch verder gegaan in de stilte van voorbij klinkt zijn aarzelende stap terwijl hij onverdroten zoekt naar het noorden van dit pad alles is hem onbekend, nieuw en een beetje beangstigend hij was een jongen die een man is kunnen worden…

je fletse ogen staren door het raam waar achter niets en alles is te zien hier, lijk je, ogenschijnlijk, in het luchtledige opgegaan voor je staat koffie, op een tafel, een groot bruin vierkant vlak in een verlopen herencafé met ouderwets ornament waar iedereen is maar elkaar niet kent in dit lokaal, bruin gerookt kijk jij in…

Kijkend in de spiegel schrok ik ervan ik herkende me nauwelijks door een constante stem in mijn hoofd om anders te zijn zich overal aan te passen had ik mezelf verloren Het is heerlijk om mezelf te zijn Anders Kijkend in de spiegel Ik herkende mezelf nauwelijks Realiseerde ik me opeens dat ik mezelf had verloren Want ik was…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees. Ik wil je schaamte, je kleine gebreken, je schoonheid in menselijke…

Zij was het type dat alleen door een gesprek zover te krijgen was; een ernstige babbel, iets diepgaands, over de vergankelijkheid van het levende, de noodzaak van relativeren, Wittgenstein, de anarchie, structurele crises, neurosevorming, de dreiging van het neo-fascisme of kernenergie. Als het maar eindigde in bed. ----------------------…