Tijden Veranderen
Er was een tijd dat ik je vertrouwde.
Een tijd van vriendschap en blijheid.
De vrijheid straalde er vanaf, wij met z'n tweeën konden alles aan.
We waren het beste stel vriendinnen dat er ooit geweest was, nooit ruzie, en nooit spijt.
Maar de tijden veranderen.
Nu ik hier jaren later zit weet ik, ik ben je kwijt.
Het was in één klap kapot.
Als een spiegel die op de grond valt, terwijl ik nog steeds de scherven opraap die me aan jou doen denken.
De tijden veranderen.
De tijden hebben mij en jou ieder op een eigen weg gezet.
Het pad loopt omhoog, het wordt een steile klimtocht.
En zonder jou, weet ik niet of ik de hindernissen op mijn weg omhoog wel aankan.
In de verte nog zie ik je de andere kant van het pad beklimmen, maar het wordt steeds mistiger voor mijn ogen, en de enige weg die ik nu nog kan zien gaat recht naar boven.
Tijden veranderen.
De tijd die we deelden is voorbij, de tijd om te spelen niet langer te bepalen door mij.
Ik word weggehaald uit een vertrouwde omgeving met de vertrouwde personen.
Ik ben bang voor die verandering, ik wil simpelweg niet geloven dat ik je waarschijnlijk nooit meer zal zien.
Ik klamp me vast, bang om te vallen in het diepe van de onbekende wereld.
Maar tijden veranderen, en ik dus ook.
Nu ik ouder ben heb ik leren op eigen benen te staan, heb mijn kracht en denken kunnen testen op de wereld.
Ik ben niet meer bang om alleen te zijn, want ik weet dat er altijd iemand is die om je geeft.
Zelfstandig sta ik nu op, en spreid mijn armen verwelkomend naar de zon opdat die me kan beschijnen met haar zekerheid.
Geplaatst in de categorie: individu
het is de wereld!