Alle inzendingen over individu

Het laat je niet los die andere werkelijkheid tussen droomwereld en toekomstig verlangen aan de ene kant is er die tijger met moeras ogen in de tuinbouw die wel met je verder zal gaan wanneer lust en tijd het toestaan aan de andere kant is er die poes die iedere ochtend de krant leest vol zwijgende burgers tegen de muur met citaten uit…

De oude dichter struikelt over zijn woorden ze hebben niet meer de betekenis van toen ze een weg naar een waarheid vonden liefhebben, beminnen, houden van het gevoel is nu anders geworden woorden hebben hun volgorde verloren de ouder dichter stottert wanneer hij over stoere brandweermannen droomt die een binnenbrand komen blussen verlangens…

Bij dag buig ik gewillig en strijk loon mijn zwarte hand gedurig in zijn arbeid, mijn zwarte kop nijgt onder 's meesters hoon en krimpt; en lacht; en doet naar hem gezeid. Maar 's avonds op mijn kamer in 't gouden lampelicht maak ik gedichten zangerig en zacht en zie niet, dat terwijl heel knokerig en spicht op hoeken van mijn tafel een…

hij gaat promotie en lange uren maken heel wat meer verdienen en meer verantwoordelijkheden ja het loont al dat keiharde werken – en hij wacht hem geduldig op – een villa met zwembad en als zij niet wil wat dan zet hij haar aan de dijk genoeg die wel willen trouwens zij mag de kinderen – en hij wacht hem nog geduldig op – zij lacht…

Schepen bevaren een papieren zee wanneer ik je aanbid in mijn gedachten onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik grijze spiegels om mezelf weer te zien komen met die trage mensen pas ben je me vergeten, vraag ik me af nu de letters op de golven dansen zoals ooit in jouw verlangen herhaal ik slechts zinnen zonder werkelijk beginnen…

Wat heel is kunnen wij niet zien, het is te groot, het past ons niet en niet in onze hoofden maar wat aan mootjes, haksel is, verkiezeld, kruim, gepureerd, verstoven of ontbonden - al het verdeelde zit voorgoed in ons. ------------------------------------- uit: 'Niets bestendiger', 1998.…

het is liefde die uit harde aarde kruipt aan stilte ontsnapt die er begraven ligt bij onbepaalde, verhalende limiet zolang de voorraad strekt vaak ook stellen we geen vragen doen we het voor en met elkaar in ons museum ontbreken objecten vormen we kijkwaar voor onszelf niemand vraagt nog naar het waarom als de botten in ons lichaam…

als iets niets is is iets dan nog wel iets of is iets dan te verwaarlozen als iemand niemand is is iemand dan nog wel iemand of is iemand dan te bescheiden als ik jou ben ben ik dan nog wel ik of heb ik dan mezelf verloren als jij mij bent ben jij dan nog wel jij of ben jij dan jezelf kwijt als jij en ik wij zijn…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

Alles maakt geluid nu. Waar ben je Peter? Ssssst. Het witte huis. Vrijstaand. Nietzsche naait een rokje. Hermans begiet de cactus. Wij oogsten wat we willen. Het licht stroomt sprakeloos. Wij doen niet aan de nacht. Wij zegenen de diepverzonken goudvis. Ik ben subliem gezelschap voor mijzelf. En Peter. Waar is Peter? ------…

O, zeg mij wat ik doen moet, zie De volheid van mijn kracht ontbloeid, Betast mijn spieren, buig mijn knie, Voel hoe mijn wang van aandrift gloeit, Zegen mijn morgen met een taak, Gun mij een denkbeeld, geef mij stof, Dat ik mijn kamer klinkend maak Van zang en arbeid tot Gods lof. Misschien dat later in een oord, Dat soms een schone droom…

Ik ben ouder in het water. De lucht die op mijn schouders slaat, de sneeuw die valt in mij en die niet smelt maar droesem is. En wat er uit mijn handen glijdt. Ik wacht als berg. Het is de zwaartekracht. Dat ik niet houdbaar blijf. Was je handen. Spoel mij uit. ------------------------------------- uit: 'Welcome hygiëne', 1996.…

steeds moeilijker vindt de sleutel z’n slot zelfs zonder te hebben gedronken giet ik de thee net langs m’n kop raak de draad van het verhaal zomaar kwijt er valt ongewild een stop de coördinatie is tot kindniveau geslonken maar ondanks dat bekijk ik het met een glimlach want het is zeker morgen komt de zon zonder haperen weer…

als hij in het nu leeft en het zit hem tegen dan kijkt hij naar later in de hoop dat het grauw plaats maakt voor het hemelse blauw als hij nu leeft en hij kijkt niet vooruit dan ziet hij hagel regen en natte sneeuw kletteren tegen zijn ruit als hij in het nu leeft met z’n vele zorgen denkt hij maar aan later aan die zeker ooit opdagende…

Een slingerende weg en haarspeldscherpe lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten van een later in de middag weer ontwaakte stad voor de kathedraal sluit je vol ongeloof je ogen even en over je oogleden strijkt zijn schittering het goud van een heel verleden uit getemperd…

Er worden nieuwe dromen geboren harnassen uitgetrokken, slaven ontketend onder zwijgzame metaforen tillen handen voorzichtig zand van een in de zon gelegen strand terwijl een vogel het licht nadert en ik ga naar de frisse rivieren achter je mooie blauwe ogen Ik luister naar de ontroerende echo in je hemelse oren klinkt een fluistertoon…

Meer nog dan een ochtendzoen heb ik 's morgens moed vandoen. Wakker worden is geen kunst. Dat gaat. Van kwaad is beddengoed zich niet bewust en koude slaapt niet graag onder een deken. Het is de mat die met de wereld vergeleken veel te klein is als begin, en zelfs met mij er middenin, een beetje knelt. Ik aarzel lang, rechtop in bed,…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

Onwennig was het zeker, tien jaar terug Waar te beginnen met de rituelen Van formuleren en met woorden spelen Festina lente, langzaam, niet te vlug Je doet iets waar je voor geroepen bent Een stap in 't rederijk waar je mag falen Een taak waarvoor de Muze je komt halen Als inspiratiebron van je talent Als dichter word je immers niet…

Het wordt nooit meer zo als toen jouw ziel nog puur en onbedorven onaangetast door maatschappelijke belangen, niet meer gevangen was al lang geen prille puber meer geniet je van jouw lichaamsgeur ouder dan je gisteren was jongeling voor de toekomst de ochtend is uit mist ontstegen jouw onderbewustzijn voelt kaal dit is de tijd voor een…

En nu 'k mijn mensenleed heb weggeschreid, En weer, en weer, en weer - nu 'leer ik rijzen Uit slik van werelddwarrel met gepeizen', En 'k zie, 't was alles hoogste Werklijkheid. Zo wil ik dan, genezen voor altijd, Mij zalig om mijn grootste droefheid prijzen, Die aan 't verganklijk Ik het Zelf kwam wijzen In vergezicht op de een'ge Wezenheid…

Voel jij ook in alle talen van voorjaarsvlinders essentie in warme volle magen talloze onbeantwoorde levensvragen onder blauwe lucht van dromen waar je ademt in vertrouwen bemerk jij ook dit vroeg ontwaken dan is het vanwege prille liefde verliefd zijn op een onontdekte schat volg blijmoedig het droomkompas.…

bewezen is: de tijd verglijdt, wij blijven niet, wij zijn niet vrij. per dag de pijn der straf neemt af. wij slapen in met ochtendzin. ’t verblijf is nacht in ’t zwart gedacht: droeve stilte is klankenpracht. de spijt gaat weg, zij ligt naast mij, zo lijf aan lijf gaat het voorbij. ‘Anna’, zegt Anke. ‘Anke’, zegt Anna. ‘niemand…

toen zij met kinderogen de grote wereld mat het grasveld een oneindige vlakte was en de overkant van de straat een ander land was moeders lijf de onneembare vesting torende boven alles uit en het kind wist dat papa rijk was als het munten hoorde rinkelen in de zakken van zijn bruine overjas toen moeder in een zwarte zware kist…

Allebei de schoenen? Een schoen doe je uit als een vrouw bij je op bezoek komt en je niet met haar wilt trouwen. Eerst stilte, dan uitleg; eerst duidelijk, dan verbazend; eerst de rechterschoen, dan de linkerschoen, dan de linkersok, dan de rechtersok. Is er iemand die daarover geen gedicht zou willen schrijven? Er is nog iets wat ik niet…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

De zucht naar grootheid, die mij prest, Doet mij betreden paden vloeken. Ik kan niet b e t e r doen dan best, Zo wil ik ’t dan bij a n d e r s zoeken.…

ik verslind gedichten om hun taal en woorden waar tussen gedachten zweven die ontroerden en bekoorden die het geheel oplichten die iets levenloos weten te verbeelden laten dansen laten leven daarom juist daarom zal ik zo vaak zwichten voor de schoonheid van sommige gedichten…

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord dat wel kon, ik word negerrrrrr. Mijn broer fluisterde in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein en…

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…