Alle inzendingen over individu

het is het lege nest dat op de schoorsteen achterblijft de blauwe sluier rook die over grauwe daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel in de verre verte de verdwenen zandweg de vervaalde verf op kozijnen een dag van nevelige dauw de middag die in stuurse stilte verstikt het dorp waar het windstil is de korst van vervreemding…

Is dat nu Despina, die vrouw met sproetig masker op, te bleu voor poederkwast of lippenstift de man voorbij die naar haar lonkt als zij in goedgevulde jas haar dromen aangelijnd laat lopen in de straat. Zij ziet zichzelf zo anders want een heksenbezem en geheim godin gehuld in rozerood en rinse charme granaatappelgelijk - die je moet slaan…

Immer dezelfde woorden en klanken vibrerend op immer dezelfde golven... Niet van hem, Narcissus niet van ons, de dichters want die leest zij nooit zij is obsessief uitermate irritant in zichzelf gekeerd en bovenmate idiosyncratisch en bovendien compulsief Zij bevredigt zichzelf verbaal, en publique zij kleedt zich uit ademt…

Jij gekleineerde, mail-failure-jodeljongen, zou je longen er toch uit willen schreeuwen, zoals het de meeuwen niks schelen kan, - weet je wel; je weet wel, dat stelletje rellende en rondvliegende, zwijgend liegende ratmarterachtigen. Maar het antwoord op jouw uitdrukkelijkste vraag, wie is die ‘AD MMXXV’?, - eenvoudiger voor de leek:…

jaarplan afgeklopt met gezonde doelen en cijfers symposium rond op van die laatste puntjes na prompt de prompt gevonden maar de trainee die alsnog vergat wat ook ik niet meer wist maar uiteindelijk toch in een laatje of achter een deurtje zat dat was nog uren zweten voordat ik naar huis kon weer warm eten bij de buren dat gelukkig…

O krinklende winklende waterding met 't doodstil kabotseken aan wat zien wij toch geern uwe pimpelmeesvink al schrijvend op 't waterke gaan! Hij leeft en hij koert als een duifke zoo snel, al zie 'k u noch arrem noch been; doch gij weet uwen weg zoo wel, al zie 'k u geen ooge, geen één. Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?…

hij dwaalt liever door de diepste dalen dan steeds naar nieuwe toppen te reiken in falen is hij zo onderhand dan ook goed getraind zijn benen bezwijken bij de minste geringste tegenwind, zijn knieën zijn van kindsbeen zwak een wrak is een te mooi woord om hem te beschrijven dan zou hij eerst nog iets gaafs geweest zijn…

In de straal bezopen winternacht wanneer er niemand getuige is verzint hij zich een vriendelijke god die mag raden naar het geheim van dromen in gezamenlijk besef van stilte die strijdt naar erkenning op de paden die we zijn gegaan door diepere nuancering gegroeid nu het duister om bezinning vraagt voltooit hij zich de worteldans.…

Hij neemt de tocht terug, door de kieren waarlangs hij naar binnen gekomen is; de rusteloze wateren waaruit de woorden klateren kwamen; over de verzakte ijzeren lijnen waar loco-motieven op griezel rijden. Zonder meer zonder weer het Gelres blazoen schoon te vegen, het spinnend web mag die vliegen zelf wegen in de tijd die daarvoor gegeven…

‘the truth of the story lies in the details’ de meelevende brieven die mij hebben bereikt betekenen zoveel dat ik alsnog bezwijk soms gewoon lief vaak positief kritisch af en toe lyrisch een deel negatief de bewuste brieven die ik opnieuw bekijk vertekenen geheel mijn kijk op het lijk soms gewoon vies vaak recherchetechnisch…

het gesprek met de grote baas of een verbreding van functie de oplossing voor toegenomen complexiteit ondervangen kan het symposium in het centrum van to-do-lijsten en de agenda vol overlopende najaarshopen knopen die doorgehakt worden het jaarlijks opkomende ge-app in familie- en vriendengroepen mensen die roepen om matigen verzadigen…

ik spoor mezelf aan tot doen als een slak die bergen ziet in zijn gevoel nee, een strijder ben ik niet, verre van koen menig mens kent die opstap, het uit bed komen is het doel . niet dat ik perse lui ben aangelegd of dat niemand op mij wacht, ,,,,,,alhoewel maar goed het is het enige moment op de dag dat ik het mentaal zonder toekomst…

van zelfvervreemding verworden tot steen verfrommeld in één groengele achtergrond (op tv) manifesteert zich oud zeer de verdichtingen de bewijslastfoto de schrijfwratten de vuilnisbrieven die bewuste eindpositie keer op keer weer dat ongrijpbare dossier in Morpheus’ strijdklare bezwerende klauwen dit gejeremieer over ingekorte…

Ik ben een trekpop, het bleke touw. Het klosje dat mijn trage pas bezit; het kostuum trekt zich aan, is goed van snit; mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw. Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend; ik pak stof, een heerlijke dialoog, hou van het verdiende applaus, het betoog; mijn meester die mij avonden bedient. Ik voel mij weleens…

verwachtingsvolle gedachtes die hij vaak heeft gehad zelfbedachte antwoorden waar hij het mee deed avonden vol verlangens bleekjes verdicht in rookwolken met nevel gevulde glazen zoals jazzblazers dat razend konden van maat wisselen rondgebreide dwaze bedenksels stekelige heksenafrekeningen beledigingen aan adressen en nog…

om verhalen uit het verleden zitten wij niet verlegen zelfs wat wij verzwegen mag meewegen in het heden maar of vergeten ook tot de mogelijkheden behoort zweeft boven de vele markten van de steden waar wij leefden en lustig lief hebben gehad lebberend aan kunstschatjes en de schoonste herderinnen onzer beminnelijk gezette zinnen op omzeilingen…

ik weet dat jij weet dat ik weet wat jij weet wat zij niet weten kan anders dan van jou als het vals is dat jij niet zegt dat ik weet dat jij weet dat ik weet wat jij weet van mij dat zij niet weet wat ik alleen weet…

Inedia het kwakzalverig zogenaamd kwikzilverig vermogen der lunatische herfstkorstmosnauten heeft in kringen der vrijzinnig hervormde pranagelovigen een revolutionaire wending genomen onhoorbaar zacht fluisterend wordt beweerd dat het menselijk vermogen om, ook onder de zeespiegel, zonder voedsel te leven hetgeen niet tot het rijk…

zie ik een deel van de oplossing voorwaar als ‘t loffelijk streven van dichters’ punt van aanvang als de opdracht in eigen gezang meer dan de privéproblematiek met machtswoorden de wereld buiten betreden in het schemer dezer nadagen der schoonheden van uitbesteden van elk denken wat ieder mysterie van het zijn zal vervagen in veelvuldigheid…

met mijn eigen playlist van Bach op repeat de gordijnen dicht zodat niemand mij ziet al hoor ik de auto’s op de natte straat toch nog immer word ik meegezogen in de tijd van verdwijnen in mist der verloren strijd als de verdorven nimf die ik niet wilde zijn pijn klimt langs zijn onnavolgbare ladders met vrije vallen en ongelimiteerde adders…

De koning heeft de sleutel van de sloten aan de buitenkant en dat is precies het probleem want die koning ben ik zelf opgesloten in deze piramide Het is een koan en het is niet grappig Wanhopig roep ik antwoorden in het duister, op de tast strompel ik verder en eindelijk gaat de deur open naar weer een donkere kamer zo Vantazwart…

vanaf de kokosmat kijk ik door patronen in groen voordeurglas naar de bruine wereld buiten nog geen benul van het fluiten veroorzaakt door de wind door de kieren en niet-sluitende kozijnen deze keelschrapende taal verwaait in de striemende vlagen van beklagenswaardige betekenisloosheid totdat de kapstok in de pluggen hangt de angst…

vanuit deze onwelluidende positie weggedoken in tweedehands frictie achter categorisch gesloten gordijnen reikt zijn hand door verleden tijden een wondloos gezicht dat verschijnt in kwatrijnen te dromen uitwijding een doorschijnende mantel en liefde als vergeefs versluierd woordenleed het draait niet om verschoonde voeten het loon dat…

in een zwart gat kan ik de schoonheid niet meer zien en met elke pyrrusoverwinning ben ik ook wel klaar waar in het herfstbos de kleuren nog waarachtig zijn blijft de zeurende wereld strak over de daken vliegen van mij mogen de vele steden gebouwd gaan worden als te nemen horden voor de ontmenselijkte tsunami zelfs als het illusieloos leven…

Zeer geleerde heer druiloor alhier, Wij zien dat u - helaas - alweer een volslagen nietswaardig poëem in het openbaar publiek domein over spel zonder knikkers afscheidt Hoe vaak, domme druiloor alhier hebben wij u verzocht, gesommeerd te voet en te vuur en te zwaard uw episteldwang elders te voeren? niet hier, waar belezen collega's…

Tijdens de laatste hondenronde onder een bedekte sterrenhemel, sloffend door het natte gras; over water als de wind er is, in de winter als je sneeuw vindt in jouw vlindervriendelijke achtertuin; tegen het indutten aan, gezeten op een plek in jouw leven met diffuse focus op een oppervlak. Doorgaans op dode momenten, vergeten tellen op…

ik kan alles de hele dag denken ik denk alles de hele dag door door de dag denk ik alles alles kan denk ik door de dag hij kan alles de hele dag zien hij ziet alles de hele dag door door de dag ziet hij alles alles kan ziet hij door de dag wij kunnen alles de hele dag denken en zien wij denken en zien alles de hele dag door door…

Als je de boel van het bolgewas, het kruipende onkruid en struikgewas zijn gang laat gaan wordt de biotoop van je tuin een monade een eencellige zwamdram een eenkennige heikneuter elfenbankzwam in kleur en in vorm in hemelhoogblauw in zonnebankgeel in ochtendmelange van strooigoed orange in pimpelmeespaars der zwartekatlaars…

Ik vergeet mezelf, alles is ook mij, ik ben - een van de tallozen, levend van goede afloop naar goede afloop in onwetendheid heel even happy - nog geen end waar ik blij mee was De Kracht bruist en ebt elke seconde in en uit mij - het drama van ik is wij…

Amor en Ego stonden samen bij de uitvergrootte tombe gebonden als nooit tevoren om wrekende wrevelredenen van verloren liefdes in de menselijkste uitingsvormen in beschamend retorische perspectieven bolstaande zelfspot en genenleed in volmondig besef van godengekwezel lijdzame genegenheidszucht op goed gelegenheidsgeluk op trans-atomische…