Alle inzendingen over individu

‘t ochtendlicht wacht even om zijn wereld die zacht is te vangen in nieuwe tinten en zijn wolkogen te bedwingen de verzwegen sluimerliefde als droom dansend en strijdend ademen uit geblazen glazen maar in ‘t blauw worstelt de wind en zwart wordt de hemel verklaard als ‘t wonder van klonterende cellen samen met opgepompte zeepsopbellen…

In het zonnige vakantieland van weemoed en verlangen naarstig op zoek naar warmte van pure liefde genegenheid van vriendschap waant hij zich alleen eenzamer dan ooit hij probeert te achterhalen wat er waar is in de mystiek van mysterieuze zomerdromen de heldere zon gaat onder in een niemandsland van dromen om de nacht een kans te geven…

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

Mensen die authentiek zijn ervaren drek van volkeren als belastend voor de ziel de grens ooit beklonken en de zoete wijn gedronken zij zullen zich altijd verweren tegen een zinloze wapenwedloop tegen vernietiging van de natuur tegen de hebzucht van de mens mensen die authentiek zijn zullen zich blijven verweren tegen de leugens van…

Als de laatste ballon de mist is ingegaan, het laatste kaartenhuis in elkaar is gevallen en de laatste zeepbel uiteengespat, zal ik komen met knikkende knieën in de zekerheid dat ik niet word afgewezen. ------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

de boomer aan de bar met z’n jazz zelfs een vestzak met aansteker zeker voor de sigaar bij de whisky hoegenaamd geen blauwe cent op zak doch dagelijks drie glazen in het café het zou scheef zijn als hij de taxi nam hij zucht zich over de krakende vloer in de kamer met de typemachines op de tafel voor het raam en de fles levend in de…

Aan de rand van de tafel zit je — alsof je daar per ongeluk bent neergestreken. Een gedachte hangt scheef in de lucht, het eerste woord weigert te landen. Je ogen glijden langs de voorwerpen: een beker, een sleutel, een vlek op het hout — ze lijken te fluisteren, maar in een taal die je niet kent. Je stelt vragen zonder ze te horen. Welk…

tussen de Tanden van ’t Heden knarst ’t Zand van ’n Verleden bij de Opgravingen kortgeleden bleken de Kostbaarheden verdwenen of ze hebben er nooit gelegen ik zit om gedegen Onderzoek verlegen op de Muur van Herinneringen prijkten Schilderingen van fijne Tijden de Zon en lachende Gezichten ik had daar niet met grote Zoeklichten op…

De bewaker van paleis of streng gebouw vecht somtijds tegen aansluipend slapen. Zijn hand omklemt het dienstbare wapen, onwrikbaar, gelijk een roofvogelklauw. Werken alle zintuigen van de krijgsman nauw? 't Is verdwaalde gedachte bijeen rapen als stilte en verveling hem doen gapen. Wat mag daarbij helpen? Een sprookjesdouw! 's Wachters…

Het meest vervelende niet verachtelijke ze weten vaak niet wat ze doen wat ze je aandoen wat ze mij aandoen als ze je gaan verbeteren aansturen, begeleiden, controleren of nog erger helpen "Gooi toch weg, wat heb je eraan wie opruimt, ruimt z'n hoofd op je bent zo bewaarderig, je verzamelt zoveel!" of iets in een persoonlijk historisch…

ik ween zoals de haan kraait als het ochtend wordt mijn oog een diamant zonder karaat mijn stem een klank zonder toon en rondom mij niets dan schoonheid zo ik een tak was terstond liet ik mij afzagen ---------------------------- uit: 'Gedichten', 1981.…

ik zie de zwaluwen zwoegen over de lage daken gewichtig blauw van de hemel donkert haar verknipte woorden verpakt als mijn witte zinnen ‘is het goud waard als zijn gasten is het glas groot als zijn woorden’ gezet op de muur waar zij het wilde ik hoor een mug zuchtend haar ding doen zij denkt niet aan gisteren zoals ik niet aan…

Ik zou haar willen kennen, deurtje in haar hoofd en zo naar binnen. Omzichtig door de doolhof die zij is. Daar is een kamer vol met alles wat zij mist. Feiten, dagen, mensen door elkaar. Het heeft gewaaid in haar. Een man is hier die dood is. Een kind dat niet bestaat. Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen. Het is goed…

Er komt weer regen in de schilder het zijn de tranen die naar buiten moeten door eenvoudige aangelegenheden is de aardse mens al snel tevreden de nacht heeft magische intimiteit en uitzonderlijke mysteriën nodig onder duizenden stralende sterren die vannacht de hemellucht versieren in de waanzin van verloren dromen is er liefde in luwte…

In mei kocht ik een sjaal, een rode, omdat rood toch steeds terugkeert. liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur. hier wou ik blijven, levenslang en deed hem om, omdat rood toch hartverwarmend…

onder een golvend dak van gebrek bleef hij droog door te dromen over de grote dag van zijn vertrek de noorderzon hoefde niet te schijnen zolang de tegenslag maar niet zo intens zou zijn dat hij met zijn hart niet vooruit komen kon waar de lang verlangde bossen ook liggen mochten veel vochtiger zouden zijn ogen nooit meer worden van blijdschap…

fantasie strijdt met de werkelijkheid als alles goed is als alles goed is vechten vijanden en hebben wij lief de kosmos zingt als water kletteren kan zoals dat gaat zoals dat gaat schijnen de sterren in verband te staan waren het alleen mijn vingers die de hemel betasten konden was het slechts mijn tong die hangen bleef zijn het enkel…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…

Er staan geen woorden geschreven in het blonde hart van moeder Aarde de dodelijke stilte is gemoedelijk kalm terwijl wrang water door de kieren sijpelt naar beneden, naar beneden schrijft het broze woord, in droeve melodieën over de doden geen kwade woordenblos uiteindelijk is er geen tijd om te bestaan zelf-sabotage het is zowaar een rage…

Ik vier alleen mijn ziele-sabbathsrust, Kalm in mijn kamer binnen blinde muren, In 't gemelijk genot van ledige uren, Waarin mijn wrevel langzaam wordt gesust. Zo zit 'k eerst lijdzaam en maar vaag bewust een ganse middag voor mij uit te turen, En proef mijn luiheid, dat zij lang moog duren, Bij korte teugen met verfijnde lust. Maar als…

Vroeger dacht ik dat ik wist wat dat was. Daarom durfde ik te zeggen dat ik het deed. Tegenwoordig kan ik het al niet meer denken zonder een kwaad geweten. -------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

De dingen maken het liefst met dingen kennis Ze kennen voorkeuren en douanebeambten Echte dingen zijn altijd de gelukkige dingen Dingen zijn het liefst geen woorden maar dingen Die door dingen aan de dingen toekomen Het liefste zijn ze takel, stofbril en borstel De dingen zijn graag toegankelijke dingen Die zo gevoelig mogelijk…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter. Jij dacht je boven 't mensenleven dichter Bij de eeuwigheid; toch was 't een voorbereiding: Zo moest - vervulling van mijn eerste wijding - 'T kind-in-jou groeien…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

ik zat aan een vaart in het buitengebied half verscholen tussen het oude riet met donkere gedachten even laat een baars zichzelf aan mij zien of keek hij mij voorbij naar wat er ongemerkt dreigend zat aan mijn zij mijn ademhaling misschien die even op zich liet wachten hoog in de lucht zie ik een vogel voor mij bidden of toch…

Ik heb met mijn handen Alles weer opgebouwd Veel fouten gemaakt Omdat ik teveel mensen had vertrouwd Veel moeten geven In de steek gelaten in het leven Het is ieder voor zich Maar een verleden dat allang achter me ligt Ik ben altijd geleefd Door schade en schande wijs geworden En ik heb het overleefd…

Ik heb maling aan wat ze zeggen Hoe ik wil leven Hoef ik niemand uit te leggen Dat zijn mijn levenszaken En daar heeft niemand iets mee te maken Achter gesloten deuren schuilen de grootste geheimen Ze hebben je eerder afgebroken dan opgebouwd Ik heb maling aan wat ze zeggen…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…