Alle inzendingen over individu

weer een nacht abominabel geslapen ik lag daar voor apegapen denkend aan ‘de zaak’ aan dat verse eelt op de toppen van zijn linker vingers hij moet vlak voor zijn dood nog hebben gespeeld ‘deinend als de zee’ in zijn laatste gedicht bekommert hij zich slechts om de melodie boven elke ritmiek en zelfs thematiek die amper ter zake…

je mag honderden keren vragen of een veelvoud daarvan klagen je mag verwachten tot je zweeft door lichtheid niets herinneren je mag vergeten waarvan je wist dat de vergissing niet gelogen is je mag blij kijken op feestdagen tussen kaarsen en gesprekslagen je mag vrij schrijven dat je leeft langs diepere kloverij bezinnen je mag onthouden…

Driehonderdvijftig luie lezeressen die jou nooit eens een dankwoord waardig gunnen? Zou jij ze niet eens flink de mantel uitvegen? Wat vind jij zelf van zo'n muurbloempubliek? Of krijg je daar een kick van, als crazy horse in de schijnwerpers zwevend naakt in nowhereland der anonieme nitwits?…

Mijn muziek mag dan anders zijn, luider naar de gebruiken van de tijd, zij doet het goed, zij danst door mijn kamer, amper minder dampend dan hoe zijn jazz zal hebben gegalmd. Zijn woorden gelegd langs ijl opstijgende toonladders, de fijnbesnaarde ritmes in secties van grote sinecure, van pure agressie en stilte tot de warmste streling…

onbewust van klassiekers met blijde voeten stappen op koud zeil uit het nest weg van de verenlastsmet ongevraagde mest in dons uit angst opgedroogd krijt na dolschoppen doorlopen op naar ontregelend keren de eigen schulden bezuren opveren van gouden oudjes letteren uit een kwetterend overdreven breed verleden langzaamaan achter…

Ik sla een hoek om. Zo bijt een beitel. Ik tref een hand aan. Zo verschrompelt een roos. Ik leer jagen op liefde. Zo hijgt een zaag en ik zie de zee. Zo word ik oud. Houd ik mijn hart vast? Denk ik aan wierook? Zo huivert een hamer, kantelt een…

Waarom, waarom en wete ik niet, het kwelt mij, al te ontzelden, een zwarigheid, die ‘k nooit en kan, wat poge ik doe, vermelden. Daar hapert iets aan ziele, aan lijf, aan bei misschien te zamen, daarvan ik dit noch dat en weet beseffelijk te namen. Als ‘t avond is, ‘t zou middag of ‘t zou morgen zijn mij…

de vele verbroken beloften ver voorbij de zeven sloten doorgestoken en achteloos verstrooid als bedoelingen als maaiende bewegingen boven gladgestreken gras als het weggeblazen blad in de hoop aan de randen belandt door omwenteling na de wisseling van tijden geleidelijk aan als compost glorieus en verlost vergaan onder anderen en de…

de blinde wildeman hief het hoofd toen hij van ruisende bomen droomde hij strekte zijn armen naar hoge populieren uit om in een droom van verbondenheid boom met de bomen te worden mensen zouden hem zien zouden weten wie hij was aanraakbaar wilde hij zijn zuchtjes wind streken over zijn kroon de blinde wildeman zag de alziende ritselende…

het is eerst na tienen dat ik het warme tot mij neem de kleur is bruin, lelijk, om van te grienen maar gelijk u staat men op met meer dan een been vooralsnog met een zogenaamde Dee iets later komt de echte prikkelstof een stimulerend vocht druppelt uit de Censee ik hoor dat aan, niet geheel gedwee het is maar een kleine stap in de dag,…

Na een veel bewogen en turbulent leven Waarin je zoveel moest overleven en geven Zoveel mensen om je heen Dingen meegemaakt en gezien Als arrogant macho en patser beschreven Maar als er één zijn eigen weg ging Altijd zichzelf is gebleven En zijn carrière zelf heeft opgebouwd Dan was het wel Danny van Strien Het leven van een kluizenaar…

Hoe vaak heb je nou weer gegooid, O ZeeBee? Hoeveel eenzaam maar niet alleen vallende sterren verzamel je met een lucky strike van je driedubbelovergehaalde dobbelsteen zijn het er meer dan ONE-HUNDRED-AND-EIGHTY of tweeëntwintig of twaalf maal twee? 1 is wel weinig, staat vast voor 'bladstil' muisje in doodsnood - geen kick of gegil…

Ik heb nooit begrepen hoe makkelijk het is om een müslireepje te gaan consumeren en dan even later te gaan overgeven door het ongegeneerd op het net te kwakken…

'k had herr Kinkel kunnen wezen, Handelaar in oude panden, Of Sir Monier Monier-Williams Fabrikant van gouden tanden, Ofwel Freya Gunnarsdottir, Keizerin der geiserparken, Ofwel Dung Flung Loon, profeet en Prijsfokker van grijze varkens, Of Fomfawzi Tzomfawoezoe In haar kraal vol schelle spullen... Doch ik ben slechts Hendrik Versjens…

het is het lege nest dat op de schoorsteen achterblijft de blauwe sluier rook die over grauwe daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel in de verre verte de verdwenen zandweg de vervaalde verf op kozijnen een dag van nevelige dauw de middag die in stuurse stilte verstikt het dorp waar het windstil is de korst van vervreemding…

Is dat nu Despina, die vrouw met sproetig masker op, te bleu voor poederkwast of lippenstift de man voorbij die naar haar lonkt als zij in goedgevulde jas haar dromen aangelijnd laat lopen in de straat. Zij ziet zichzelf zo anders want een heksenbezem en geheim godin gehuld in rozerood en rinse charme granaatappelgelijk - die je moet slaan…

Immer dezelfde woorden en klanken vibrerend op immer dezelfde golven... Niet van hem, Narcissus niet van ons, de dichters want die leest zij nooit zij is obsessief uitermate irritant in zichzelf gekeerd en bovenmate idiosyncratisch en bovendien compulsief Zij bevredigt zichzelf verbaal, en publique zij kleedt zich uit ademt…

Jij gekleineerde, mail-failure-jodeljongen, zou je longen er toch uit willen schreeuwen, zoals het de meeuwen niks schelen kan, - weet je wel; je weet wel, dat stelletje rellende en rondvliegende, zwijgend liegende ratmarterachtigen. Maar het antwoord op jouw uitdrukkelijkste vraag, wie is die ‘AD MMXXV’?, - eenvoudiger voor de leek:…

jaarplan afgeklopt met gezonde doelen en cijfers symposium rond op van die laatste puntjes na prompt de prompt gevonden maar de trainee die alsnog vergat wat ook ik niet meer wist maar uiteindelijk toch in een laatje of achter een deurtje zat dat was nog uren zweten voordat ik naar huis kon weer warm eten bij de buren dat gelukkig…

O krinklende winklende waterding met 't doodstil kabotseken aan wat zien wij toch geern uwe pimpelmeesvink al schrijvend op 't waterke gaan! Hij leeft en hij koert als een duifke zoo snel, al zie 'k u noch arrem noch been; doch gij weet uwen weg zoo wel, al zie 'k u geen ooge, geen één. Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?…

hij dwaalt liever door de diepste dalen dan steeds naar nieuwe toppen te reiken in falen is hij zo onderhand dan ook goed getraind zijn benen bezwijken bij de minste geringste tegenwind, zijn knieën zijn van kindsbeen zwak een wrak is een te mooi woord om hem te beschrijven dan zou hij eerst nog iets gaafs geweest zijn…

In de straal bezopen winternacht wanneer er niemand getuige is verzint hij zich een vriendelijke god die mag raden naar het geheim van dromen in gezamenlijk besef van stilte die strijdt naar erkenning op de paden die we zijn gegaan door diepere nuancering gegroeid nu het duister om bezinning vraagt voltooit hij zich de worteldans.…

Hij neemt de tocht terug, door de kieren waarlangs hij naar binnen gekomen is; de rusteloze wateren waaruit de woorden klateren kwamen; over de verzakte ijzeren lijnen waar loco-motieven op griezel rijden. Zonder meer zonder weer het Gelres blazoen schoon te vegen, het spinnend web mag die vliegen zelf wegen in de tijd die daarvoor gegeven…

‘the truth of the story lies in the details’ de meelevende brieven die mij hebben bereikt betekenen zoveel dat ik alsnog bezwijk soms gewoon lief vaak positief kritisch af en toe lyrisch een deel negatief de bewuste brieven die ik opnieuw bekijk vertekenen geheel mijn kijk op het lijk soms gewoon vies vaak recherchetechnisch…

het gesprek met de grote baas of een verbreding van functie de oplossing voor toegenomen complexiteit ondervangen kan het symposium in het centrum van to-do-lijsten en de agenda vol overlopende najaarshopen knopen die doorgehakt worden het jaarlijks opkomende ge-app in familie- en vriendengroepen mensen die roepen om matigen verzadigen…

ik spoor mezelf aan tot doen als een slak die bergen ziet in zijn gevoel nee, een strijder ben ik niet, verre van koen menig mens kent die opstap, het uit bed komen is het doel . niet dat ik perse lui ben aangelegd of dat niemand op mij wacht, ,,,,,,alhoewel maar goed het is het enige moment op de dag dat ik het mentaal zonder toekomst…

van zelfvervreemding verworden tot steen verfrommeld in één groengele achtergrond (op tv) manifesteert zich oud zeer de verdichtingen de bewijslastfoto de schrijfwratten de vuilnisbrieven die bewuste eindpositie keer op keer weer dat ongrijpbare dossier in Morpheus’ strijdklare bezwerende klauwen dit gejeremieer over ingekorte…

Ik ben een trekpop, het bleke touw. Het klosje dat mijn trage pas bezit; het kostuum trekt zich aan, is goed van snit; mijn slanke lichaam buigt alleen voor rouw. Elk stoel of tafel ademt als mijn vriend; ik pak stof, een heerlijke dialoog, hou van het verdiende applaus, het betoog; mijn meester die mij avonden bedient. Ik voel mij weleens…

verwachtingsvolle gedachtes die hij vaak heeft gehad zelfbedachte antwoorden waar hij het mee deed avonden vol verlangens bleekjes verdicht in rookwolken met nevel gevulde glazen zoals jazzblazers dat razend konden van maat wisselen rondgebreide dwaze bedenksels stekelige heksenafrekeningen beledigingen aan adressen en nog…

om verhalen uit het verleden zitten wij niet verlegen zelfs wat wij verzwegen mag meewegen in het heden maar of vergeten ook tot de mogelijkheden behoort zweeft boven de vele markten van de steden waar wij leefden en lustig lief hebben gehad lebberend aan kunstschatjes en de schoonste herderinnen onzer beminnelijk gezette zinnen op omzeilingen…