Alle inzendingen over natuur

De gele wolken werden langzaam rood. Dan dacht hij: Nu begint zonsondergang; En keek weer naar de zwaluwen, die zo lang De zon nog konden zien. En dikwijls schoot De angst door hem heen: Eenmaal gaat moeder dood, Hoe moet het dan? - Eens voelde hij bij zijn wang 'T laag rits'len van een vleermuis, en werd bang, Toen hij 'm van dichtbij…

Schuchter oranje straalt de zon fel in het oog voor een schoon schouwspel terwijl donkere wolken met gedonder wegdrijven.…

Met een depressie dromend in de wintertijd met een storm op komst staan kale bomen paraat om windstoten te doorstaan.…

de landweg voert langs huisjes met oude ogen naar binnen gekeerd blikken ze terug op tijden van armoede aan de overkant herkauwen koeien zonder herinnering met het bewaarde prijzen wij ons rijk plop een eikel…

Loop ik midden in de regen. Draai ik zomaar wat rond. Stampvoet ik in de plassen. Vang ik druppels op met mijn mond. Verbonden met het water lijk ik te verdrinken met het land. Novembernachten in de regen. Zo donker heb ik slechts eenzaamheid aan de hand. Ik kan begrijpen, noch grijpen. Lijk te dolen in de nacht. Voor de morgen…

Grenzeloos gekleurd door windvlagen langs het hoofd als een zachte bries gaat elk herfstblad zuurstofloos alleen zweven door drijfveer.…

Voor dag en dauw druppelt iets binnen van een verleden dat eens langs de gouden regen mocht gaan. Dat nimmer het goudstof kon wegen dat doorsijpelde langs de rode rozen van het bestaan. Een enkele dauwdruppel blijft eens hangen in het spinnenweb dat zich eens vormen kon; een transparant geheugen dat dauwdruppelt in de krachteloze…

Ik zou zo graag met iedereen over bomen planten willen praten als investering in toekomstige generaties zachtjes aan dan het ik cultuurtje van hier en nu of vandaag alleen achter me willen laten…

In deze tuin zijn saamgelegd geelbruine en witte en zwarte stenen, gevoegd, gezocht, dat elk wat zegt met een allengs opkomend menen, bedoeld door een die niet meer is de velerlei gevormde vlakken, en met in de vakken voorzichtige betekenis, gebleekten in het aangezicht der zon, gewassen door de regen, rillende open plekken tegen het…

ik heb de vlucht met vogels nog een keer mogen troosten zij aten uit mijn hand daarna bogen zij in breedmazige formatie op sterren oriëntatie naar het zuidelijke land was blij met hun vertrek naar de overwinteringsstek een droom laverend langs de kust op warme golfstroom…

Zij is de diafragma van het menselijk oog maar toen ik deze schoonheid zag in een toog van zwart besefte ik dat zij naar mij keek toen bloeide een glimlach in mijn hart en ik bezweek…

Eikenheuvels tussen grove den waar je als kind de nachtegaal kwam horen bevend in verboden schemering hoewel ook jongens aardig konden fluiten nog schrijven talingen en eenden op het water lagen aa’s en ee’s onrust onder de oksels een hals vol richting ook wij bewegen uren stap na stap het ritme van miljoenen mensenjaren winter ademt…

Naar buiten gelokt voor avontuur haakten wij aan prikkeldraden, onze zolen stampten doelloos paden, door t hoge gras en of er dan misschien stroom op stond, de laatste keek dan altijd zo geschokt, als hij de klap opving voor ons allemaal. Wij likten onze wonden, flierefluitend in ons fort gebouwd van hooi, en loeiden met de koeien…

zelfs geurverliezend beroeren zij weten een plukkende herfst met schoonheid te misleiden zich met gratie de winter in te vlijen…

Vogels zuchten Onder t Vergezicht Plots is hij daar Die aanzuigende lucht Een gevleugeld Vertrek naar lengend licht Samen vliegend in de V van vlucht…

Soms moet ik zo verlangen naar blauwgras, wimperparelgras, zoals ons tuintje vroeger was, honderd jaar, duizend jaar, liesgras, trilgras, liefdegras, duizend jaar geleden, maar kweldergras, knolbeemdgras, kijk daar eens even, daar scherpgras, hardgras, tandjesgras, een lege kleine zoogdiervacht, kamgras, baardgras, borstelgras, zo onaantastbaar…

wekenlang zag ik ze bouwen aan een nest van blad en tak onder boom en bladerdak jong geluk zag ik ontvouwen achter raam sta ik te koken ziet mijn oog bewegend klein nattig zwart in haar domein eierschalen zijn gebroken maar zie hoe snel natuur ontdekt een reiger nadert sluipt heel zacht op lange poten dichterbij en met zijn hals lang…

Het bestaan dankt haar feit Aan een duizelingwekkende diversiteit. Door op diversiteit te wedden Kan de natuur zich redden Zijn we nog niet alles kwijt. Om te kunnen overleven Moeten we diversiteit voorrang geven.…

Na maanden van werkloze afwezigheid, zit ik weer in mijn nog onverzorgde tuin. Het is er volop herfst maar, mijn God, wat heeft de natuur zijn best gedaan. De klimop is nog steeds aan het klimmen. Tjonge, wat ben ik trots op onze braam. De avond valt, ook al is het late middag. Alles wat ik hier hoef te doen is bijna niets. Ik kijk wat rond…

Een kleurenpalet is neergestreken bonte blaren aan de bomen de zoete zomer is bijna geweken de herfst zal zeker komen Als door een kunstenaar wordt het landschap bewerkt met zijn penselen was hij daar hij maakt de bomen winterklaar Zodat de tere twijg kan groeien de bloesemknop weer adem heeft in het voorjaar opnieuw zal bloeien zijn…

De zonne zond haar stralen uit om d'aarde te vergouden, Die, al te lange tijd verwaaid, verregend en ontverfd, Niet meer aan blijde dagen dacht, maar aan de winterkoude Zich zonder klagen overgaf en stil en willig sterft. De stralen die op 't bladerdak een wijle wilden rusten, Ze gleden door de takken heen en vonden vuil…

Gebogen hangt het perenhout, bevallig, onder ‘t menigvoud gedrag, dat hem bewonderen laat alom, en op de bomen staat. Zo druiven, in malkaâr geklist, bij grote en dikke krabben is ‘t, dat top en takken, scheefgelaân, bezwijkend, van de peren staan. Hoe schone, als ‘t lieve zonnelicht daarop zijn mooie stralen zicht; en, geluw-, groen-…

ik heb de jaarringen bekeken feilloos zijn de dunne lijnen van zware stormen opgetekend de bijna breuk van ander dan natuurgeweld heeft mij beschadigd maar niet geveld in opgeschotenheid raakte ik vanzelf mijn wilde takken kwijt profileerde tot volwassen zijn schitterend vlamt het hout waar lange zomers bloeiden en helaas mijn omvang…

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…

Een explosie van kleuren spat van het schilderij je wordt bedolven door het rood, geel, groen in de hoek zit een klein insect verscholen hij voelt zich niet thuis tussen dat kleurrijk lawaai laat hem maar rustig zijn blaadje eten in zijn eigen universum is hij hoorbaar.…

Nog fladdert kleur tussen bloem en blad blad en tak Door een wak in de wolkenlucht schijnt mager de zon Valt het schamel licht op een spin die z'n web spon aan de rand van het dak met de regenpijp verbonden Vlinders? ze zijn naar elders gezonden gezanten zijn 't van kleur en licht.…

damp stijgt op van 't water uit de stille kolk waterleliebladeren hebben groot deel van 't wateroppervlak bedekt klein spoortje helder water heeft zich in 't midden uitgestrekt daarin spiegelt zich opeens een dikke witte wolk die vervolgens even het zonlicht belet om te stralen dit kleine paradijsje met haar helderheid te kleuren geniet,…

wijl één enkel vlinder honing tracht te puren uit een roze rode begoocheling bloeiende munt me aanmaant de blaadjes te plukken vooraleer ze wegkwijnen onder de grond mijn berk zich met gezichtsverlies bezig is aan te kleden in herfstig geel talrijke geruchten uit de notenboom verloren raken in het hoge droge gras speel ik helemaal…

Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze woedend maakt en de golven breekt en ze schuimend maakt en ze woedend maakt en aan de touwen van de schepen trekt Hoor hoe de wind de zeilen slaat en de golven slaat en ze schuimend maakt en de matrozen op de kade slaat Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze…