Netgedichten

netgedicht (nr. 59.096):

Het sterrenstadium

In rust, uitgedijd als sneeuw, staan de sterren.
Stokt mijn adem. Zij stralen en verbergen verten
als silhouetten. Die frivole ernst van zonnen
die zoenen! Liefde? Monsters vol mysterie?

De Pleiaden, het gezegend Zevengesternte
dat een bescheiden plekje inneemt in het zenit
zingt sterker dan Zen en wekt de sfeer op van
een haiku. Grillig is haar symfonie met Orion.

De sterrenpracht die traag vooruit schuift, lijkt
voor ons hart en verstand te violet verheven
en toch nodigen zij ons uit keer op keer:

'Laten we samen gaan kijken of deze morgen
de rozen al stil zijn ontloken. Ervaar glim en glim-
lach van ons zijnsniveau, kleine mens, kom nader!'