Alle inzendingen over verdriet

Het bleke laken gaf de dood een naam kleine lijntjes op jouw handen kronkelden blauw langs onbegrensde pijn toen gisteren sprak met twee monden liet ik besef achter mij en bracht morgen dichter nu de storm is gaan rusten zijn falende adem oude bomen laat staan kun je zelfs die niet meer verplanten…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms meen ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen misschien ben ik wat wijzer een mens is toch nooit…

Ik zou je nooit vergeven, Wist ik van te voren. Je stopte mijn leven, Hebt mijn gevoelens bevroren. Om jou ben ik verhuisd, Om je nooit meer tegen te komen. Zodat je nooit mijn pad nog kruist, Je hebt me mijn jeugd ontnomen. Ik was zo klein en weerloos, Terwijl jij tekeer bleef gaan. Ik sloot dan mijn ogen en was boos, Dacht dat ik nooit…

Nu nog steeds na al die jaren Vraag ik aan god, was dit een straf ? Dat jij mijn kind, dood werd geboren En was de strafmaat naar behoren ? Voor mijn zonden ooit beleden Ergens in een ver verleden Heb jij kleintje nu geen graf Waarbij ik je kan gedenken Enkel nog in mijn gebeden. Hij geeft vaak wrede geschenken Dus nog steeds kniel ik niet…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

Nu het verleden aan de dagen knaagt wordt het tikken van de tijd tastbaar kleurt het onvermogen naar kalm en brengen alleen de meeuwen onrust en beweging over ons wachtend land Een vroege beiaardier braakt watervallen van geluid nagelt een klank in elke kier Terwijl dichtbij een dobbelsteen rolt met uitsluitend zessen schilderen wij…

Heeft ons leven een echt doel? of is dat slechts een gewenst gevoel zo oneerlijk verdeelde vreugd en pijn moet dát het echte leven zijn? Vooral de Kerst heeft zoveel contrast voelt feestvieren soms zelfs ongepast want elk gemis voelt extra zwaar juist als je blij moet zijn met elkaar Maar… als je met echte vrienden bent Is jouw leegte hen…

En weer groef ik uw lichaam op, vervloekte ik uw zaligheid, zodat uw geest tot aan mijn tijd, van ademteug tot hartenklop mijn ziel tot aan krankzinnigheid zal drijven, of tot aan de strop, waar mijn bezeten duivelskop getormenteerd uw naam uitschreit. Want liever heb ik u nabij als kwelgeest die mijn heil beproeft in zoete blinde razernij…

Wanneer dagen nachten worden gehuld in duisternis voel ik zwijgend jouw aanwezigheid en tegelijkertijd het gemis…

Tegenslag na tegenslag. Gevangen in een val. Alles lijkt verloren. Verdwaald in een diep dal. Zoekend in de leegte. Gedreven in een hoek. Ik kan het geheel niet vinden. Datgene waarnaar ik zoek. Dwalen in een doolhof. Een netwerk van enkel vragen. De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

Acht jaar onschuld ging hij een nieuw knutselwerkje halen een vriendje dat grapjes maakte een zelfstandige Scoutingboy even alleen de klas uit alleen de klas uit... noodlot misdaad ziek denken... zijn juf was bezorgd kan hij het alleen voor elkaar krijgen, moet ik hem helpen Jesse is niet meer angst troost maatregelen wat…

Ogen die vrolijk kijken met een hart dat pijn doet Ogen die eindeloos staren zoekend naar een antwoord waarom Ogen vol tranen van wat er in tijden is gebeurd Ogen die zich sluiten omdat ze het niet meer kunnen zien…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

Het begint te regen, toeval? Alleen jij en ik weten het. We blijven samen over. Maar niet gelukkig. Het regent en het blijft regenen. Ik zie zelfs sneeuw.…

Hij kent haar hartslag in rust tijdens boosheid opwinding lust ziet haar gemoed in aderen lichtblauw ritmisch kloppen haar binnenste als zetel van geestelijk gevoel maar moet verkroppen wat hij ziet -slechtnieuwsbericht gehad- en langer dan verwacht in ogenschijnlijk rust het weten…. misschien de laatste kus eerder dan verwacht.…

het loslaten van datgene dat zo belangrijk was het loslaten van de gedachte die zo mooi was het loslaten van het gevoel dat zo warm was het beetpakken van de toekomst vol onwetendheid…

de leegte, jouw leegte kan ik niet vullen die is te diep en zo oud kan je slechts met een warme deken omhullen al blijft de pijn echt en koud reken mij niet aan als ik daar even niet ben kan nog zo zeggen ben met je begaan al leg ik je in rozenbedden etmalen lang ik ben niet het wonder dat alles voorbij laat gaan…

Wat een dag nu jij hier niet meer bent voor jou geen nieuwe lente zoet werd bitter je was nog niet uitgeleefd een onvoltooid gemis als de lucht ooit optrekt en de hemel kleurt durf je weer te geloven in een droom voor nu zijn we verstild en fluisteren zachtjes jouw naam…

als mijn hand haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij…

de dobbelstenen die op tafel liggen ons spel was nog bij lange na niet uit we braken af en gingen samen zitten mijn vingertoppen streelden zacht je huid de nacht was lang jouw lichaam dat me warmde gerust als waren wij al lang getrouwd de ochtend die ontwaakte en omarmde ons slapend lichaam wezenlijk vertrouwd we dronken jus en koffie met…

mijn ogen kleven vast aan het foedraal spring nog, om minder diep te vallen de rechterhand neemt als reflex de houding aan het hart valt in Beethoven uiteen zal ik mijn blad vast laten vallen half gestorven ben ik al moet naakt toch verdergaan wil jij mij naar de stilte dragen waar geen muziek, even geen muziek houd jij, je wortels in de…

Gisteren zag ik bloemen bloeien in winterlucht telde ik een vlucht vogels op zoek naar een ander land was ik een ander mens in een ander leven met een andere naam vandaag is alles voorbij zijn mijn voetstappen verwaaid met de wind rest er slechts een klein bang kind…

Ze zag de bloedrode winterzon koninklijk verdrinken in de omhelzing van horizongolven. Ze stond daar maar... in het besluit van haar laatste afscheid. Ze plukte nog één keer breekbare, grauwe schelpen en duizelig liet ze het onschuldige strand voor het allerlaatst als los zand door haar vingers glippen. En terwijl ze, met ogen…

In de overlijdensadvertentie stond iets van terug naar de moederschoot het begin van jou uit het grote niets Herinnering blijft en de risico's je wist het wel, het ging altijd over anderen en het raakte jou Veel veranderd is er niet sindsdien de duivel schijt nog op de grote hoop zwakken door de dood het meest omhelsd Jouw naam op vergelend…

Waar is toch de lach gebleven die met de zon ten onder ging weende met het opkomen van de maan en fluisterde tussen rotte bla'dren van de laatste novemberdag verdwenen van een verlaten gezicht voorbij starend aan de wereld schreeuwend naar de sterren in het strakke donker gericht oh mens gij die 'm vind in verloren landen schenk…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

de pillen liggen klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht…

Mijn hart bloedt alle weken dagen, uren dat ik je niet in mijn armen heb mijn ziel scheurt in stukjes pijn neergelegd in 't donker van novemderwind wat kan ik nog doen mijn kind om jou te laten voelen hoeveel ik van je hou…