Netgedichten

netgedicht (nr. 14.379):

Hades aan Demeter

Madame, wacht u alstublieft nog even
de broospapieren ziel van deze vrouw is
diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief
en monotoon kapot. Ik weet
u ziet haar liggen, verstaat u me
niet verkeerd zoals haar dood.

Ze verbergt de gevallen stilte achter
een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed.
Lange snikken rekken, trekken
blaadjes los, losser en uit hun beregende
knop. Ze
vallen. De schone schijn is overstemd.
Doornen scheuren hun tanden stuk op steen
schuren als betonnen zon rinkelt
op bepoederd ijs. Zoete herinneringen
zijn een verleden op zich.

Huil niet madame, het leed is nog niet lang
en nog lang niet geleden.
Zinloos is het nu al troost te zoeken,
nog voor de eeuwigheid ben ik
terug op weg
naar u.