Alle inzendingen over psychologie

Dat met twee Speldenknopjes Begon, het een Zacht als de Dooier van een Pas gelegd ei Het andere speels En levendig, vol Beweging Die in een Wonderlijk spel Van geven en nemen Het leven doorgeven Aan iemand die Nu nog niet weet Dat hij er Ooit zal zijn - En na tachtig Jaar of zo Na een rijk En zorgzaam leven…

Hoofd dat niet Meer wil - Benen vastgebonden Door onzichtbare Banden uit het Verleden die mij Het voortgaan Beletten Zachtgesponnen Zilverdraden Die als een Onverbiddelijk cocon Het lichaam omspannen Met verstikkende deken, Laatste halte voor De dood…

verdwalen in de nacht die mij omsluiert met vergetelheid zodat de ochtend niet te vinden lijkt en de zorgen van morgen mij niet zullen ontwaren, laat mij nog een nacht in de waan alles komt goed…

What you see Is what you get Zegt de merkendeskundige In goed Nederlands Over zijn keuze voor Ronald als hoofdpersoon In de reclame van Hak - De mooiste kool die hij Ooit gemaakt heeft - Als je ziet wat Je krijgt, doorsnee Rodekool met een Geurig smaakje, Vind ik het niet meer Dan een goeie bak…

Staar door de Dagen van het Nieuwe jaar Dat na een Ademtocht al Door de toekomst Is ingehaald - Vandaag is al Weer gisteren, Morgen is vandaag - Zo immers zijn We gaan leven In dit overontwikkelde Land - tijd om van Het nu te genieten Is er niet, is er nooit, En heimelijk sta ik Te verlangen naar Verder, verder…

Klanken van de Pastorale Met Shaffy en List Boren het diepste In mij aan Word zonder dat ook Maar iets in mij Verzet wil bieden Door hen met Mededogen bewogen de Hemel ingezogen naar Het hemels licht - Blauw, rood, in Nevelslierten gevangen in Altijddurend Noorderlicht…

Bij een nieuwjaar De eerste handen Afgerukt - was het Maar bij een Paar vingers gebleven - De eerste ogen Die in dit leven Nooit meer zullen Zien, terwijl de Tijd zonder mededogen Doorgaat met waar het Mee bezig was - De mate van menselijk Lijden te meten - En de eerste dode Weer is gevallen Bij een grimmig feest…

Zie te scherp Met mijn nieuwe Lenzen Zie de blaadjes Aan de bomen weer Het groen dat Levensecht bij Mij binnenkomt Maar ook de Schaduwen worden Haarscherp ontleed Te scherp zie ik De pijn die Langs mijn adem, Langs mijn leven gleed…

Buitenstaander Ben ik geworden Zo langzamerhand Die door het Raam naar binnen Kijkt in wat Mijn leven moet Zijn - matglas Vervangen door Honderprocent Doorzichtig Glanzend glas Dat zich langs De adem van Mijn leven Uitstrekt Adem die niet Meer neerslaat Leven dat niet Langer zichtbaar Is…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

wat zich terugleest in kleine woorden, een groot gevoel het doel van alles nog vermijdend als een poel des -onvermoed- verderfs evenzogoed kerf ik duizend tekens met mijn scherf kind… mijn kind deze engel bindt geen banden aan slechts vleugels uit het dons van zilte druppels in de wind…

Het ik gevoelloos Zo lang, te lang, Emoties die zich Niet meer lieten Kennen - Afgevlakt gevoel In een mens die zichzelf Verliest aan een wereld Verloren in schuld Asgrauwe hemel overdag Ondoordringbare nacht Een lange tunnel Zonder vluchtstrook Onbewust biddend Dat er aan het eind Van de tunnel weer Licht mag zijn…

Buig met zachte Beweging het Dunne ijzerdraad In de richting Die ik bedoel En zie dat Met lichte weerstand Het draad zich Onverwacht ontpopt Tot een metalen Sleutel voor de Muziek die jij Voor mij spelen gaat, De sonate die ik bedoel, Het oor dat weer luistert De handen kennen weer gevoel…

Hoe hoog vliegt de naam van de moordenaar met faam in droeve vrede van het lied door alweer een bloedvergiet is het keerpunt weer bereikt hij die zich zonder wapens ijkt aan de aard van het bestaan zonder drang in stille waan zie de vogels vliegen hoog het kind houdt het niet droog plast verdrietig in zijn bed door zijn dromen uitgezet…

Een ongeluk, zeg jij Zit in een klein hoekje, Maar dan ben ik Wel dubbel aan De beurt - Ik heb mezelf Aan nader onderzoek Onderworpen, zoals Dat wel vaker gaat - En ontdek bij mij In elk hoekje wel De vorm van een Honingraat…

Voor Ginus Wijnholds Uit hetzelfde nest Geboren - uitgevlogen Toen de tijd Daarvoor gekomen was, Daarna elkaar wat Uit het oog verloren Maar op het lest Altijd nog vogels Uit hetzelfde nest…

naar buiten gestapt en meer dan ooit in vrijheid, meer dan ooit de lucht gehapt ingeademd reikt mijn zucht naar waar dit kind verbleef ik leef elke muur voelt onbevreesd, de oude kast beschrijft verweesd zijn tijd tot glans gewreven leuningen langs uitgesleten spijt ligt de trap reeds geplaveid op duizenden verschillen dit is wat we…

Huis dat Lichaam heet Al jaren in verval Noodzakelijk onderhoud Wegens permanent Tijdgebrek niet Uitgevoerd Overal kieren en Spleten, planken Die het begeven, Dak dat lekt - Wilde er nog Wel in wonen, Maar zag op een Morgen een wit bord Met zwarte letters Op mijn gevel aangebracht Mijn lichaam was Onbewoonbaar verklaard…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

toen ik jouw levende schrift in kleine woorden zag gebogen door de tijd van toen op los papier en zonder zwier in rood geruit geweten willen ze niets anders doen dan jouw geschreven hartenkreten tot ons brengen uit jouw nood…

men zegt wel; laat geen dag, geen avond hetzelfde zijn zodat ijs verdampt en het klimaat verandert, hoewel niet voor het leven de zon doolt rond in onze tuin op het zuiden waar het niettemin een aantal graden koeler is zo verkwikkend, dat ik in de vijver met troostvissen bedlegerige gedachten zie zwemmen op het liefdevol spiegelende oppervlak…

ik heb ze aangeraakt - heel stil… gevoeld in weerwil van zoveel, van hoe een tere meisjesziel haar deel van leven opdroeg aan een boek elke deurkruk uit die tijd is nog op zoek naar vingertoppen en haar ziel haar opgesloten voetstap op de vastgelegde vloer valt weg in het à jour van dichtgeschreven dagen opgedragen aan het nu beseft…

Kijk in de spiegel, nu de dode hoek de blinden ontluikt. De hand betast ongenode,   volgt de contouren en iedere groef. Een vinger penseelt de lippen sexy karmozijn op proef.   Ledige ogen blikken naar binnen, treffen zichzelf en komen tot zinnen. Doof het licht, doof het heden, wat nu was is alweer in tijd vergleden…

Later als niet Jij het leven Maar het leven Jou heeft losgelaten Heb jij niets Om naar terug Te verlangen Want alle idealen Waar je voor Gestreden hebt Zijn in rook Opgegaan - Onzichtbaar vergaan In de lucht die Jij geademd hebt…

Gedichten Zeggen veel, Zo niet alles, Over wie je bent - Jij…

Veel gespin Om haar heen En weinig wol Geen vlees meer Op de botten Schaap dat zich Zinloos scheren laat Ontdaan van alles Dat haar eigen was Starend in de Kluwen die ze Zojuist heeft afgestaan Die ongesponnen blijft Zoals ook haar leven Nooit is begonnen…

er woedt 'n gevecht in mijn hoofd nu mijn hart in duizend stukken aan mijn voeten ligt hoe kan ik de onrust in mezelf blussen, begrijp je dan niet dat deze papieren vrede voor mij geen vrede is jullie gewoontes zijn mij vreemd ook al ben ik nu veilig brandt de strijd nog altijd binnenin…

De dag is al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken…

Glazen die weliswaar Ontspiegeld zijn Maken mij het Zien gemakkelijker Maar gelijkertijd Lijkt het alsof Ik door matglas Naar de wereld kijk - Maar deze dag Die geboortedag Van een bijzonder Kind Genoemd wordt En waarop het licht Uitbundig schijnt Het schitterendste licht Dat er bestaat Komt rechtstreeks zonder Ontspiegeling…

Heb de afgelopen Vierentwintig uur Eigenlijk alleen Maar geslapen omdat Het niet alleen Buiten maar ook In mijn hart Grijs, nevelig en Regenachtig was - Maar nu is het Kerst En word ik wakker In een ochtend met Stralend licht, Dat sterker is dan Al het donker op Deze aarde - en Krijg ik het leven Vandaag opnieuw…