Alle inzendingen over actualiteit

is vanzelfsprekend maar waarom, zijn wij dan zo vaak afwezig? Waarom vertoeven we zo graag, in overleden tijden van toen? Waarom hopen we op verwachtingen, die alleen in overhoop bestaan? In overspannen denken. In angstbestaan. Dat alles zou ik willen weten, maar weet dat niet. Ik meen te weten wie wij zijn, maar dat zijn we niet. Dat…

je ogen glansden hun warme cirkels wikkelden de wereld tot intiem samenzijn in die intensiteit wilde ik jou heel nabij zacht vibreerde jouw energie in confrontatie met immense pulsaties van ongekende kracht in jouw tsunami lach als aan de grond genageld heb ik jouw fenomeen totaal geabsorbeerd een schepping die in hier en nu…

het kleeft aan de kleden die mijn ogen kunnen sluiten, mist dat als plak de toekomst verdrijft uit het verleden - het is stil, de tijd kent geen uitweg uit de talloze tolwegen die leiden naar wraakzuchtige handelingen van narren zonder ballen in de kielzog van dit fenomeen glimlachen mensen die als proefpersonen trots hun vaccin certificaat…

de wenkbrauw boog boven je oog rondde zonder onvertogen woord stilte in volmaakt zijn geen streep of vluchtig aangezet maar wel het heerlijke naturel van pas ontloken genen frisse kleuren van het lente palet zijn cirkelvormig bij elkaar gezet in een verrassend open voorjaarsblik het neusje dat zich terughoudend prononceert…

De dag van de zesde mei Dat is een dag Die blijft mij altijd bij De moord op politicus Pim Fortuyn Staat op mijn netvlies geschreven De beelden zie ik zo weer voor me Een politicus die op het Mediapark in Hilversum Lag te vechten voor zijn leven De dag van de zesde mei Van het jaar tweeduizend twee Draag ik als een zwarte dag met me…

De volkstaal is nu eindelijk een feit Want ik mag zowel als als dan gaan zeggen Zonder een wijsneus die me uit komt leggen Dat hij me heeft betrapt op slordigheid En als dat toch gebeurt zet ik hem klem Omdat ik het nu beter weet als hem…

niet zo uitbundig als voorgaande jaren meer ingetogen vieren we vandaag dat wij zesenzeventig jaar bevrijdt zijn al ken ik gezinnen die nog altijd gevangen zitten vast in onzekerheid omdat hun lief nooit weer thuis kwam niet door een oorlog maar omdat die ene dag de laatste was dat ze hen gedag kusten hen nakeken, uitzwaaiden niet wetende…

nog zijn de gordijnen lang fauteuils in donker uitgevoerd omdat op licht er veel te veel zou worden geknoeid de ochtend wordt snel opgestart met een boost voor vele handen die wapperen in een vrolijke lach maar in de middag als de zon nog wat verstolen schijnt en stofjes dwarrelen langs de zijkant van het gordijn komt stilte…

De liquidatie die nog altijd schrijnt Maar waar ze in de Stad zo nat van dromen Is niets bij wat ons nu is overkomen: Ons sufferdje, ons bokkenblad verdwijnt. Wij zitten hier met geestelijke schade: Tweemaal een moord met voorbedachten rade.…

wij hebben liefde beleefd in de stilte van onwetendheid zijn er voor op pad geweest hebben blauw gele treinen stoffig laten staan omdat wij niet verder met hen wilden gaan een kaal perron onder de brandende zon applaudisseerde zijn hitte bij gebrek aan publiek wij zijn de wereld ingetrokken doodsbang voor de brokken die ons de…

ik heb de wolkentrap bestegen waar jij in jouw werkplaats luchten een beter leven geeft verfomfaaid en verwaaid komen ze bij jou ankeren met hun witte kant stevig aan jouw werkbank in de donkere zijden laat jij buien betijen met hun onweer hagel en slagregens blijft het daar altijd bewegen een enkele keer bij helder weer maak…

ik zag de kleine vingertjes in jouw grote hand voelde het stralen van verbondenheid in een warme familie uit genetische band jouw meegaandheid was een heerlijk nest waar ruimte voor ontwikkeling was vertrouwen op zijn best als afhankelijkheid met liefde werd toegedekt jullie zijn steeds op een bijzondere wijze een gebleven soms…

zacht knetterde het vuur de verhalen van dronken vlammen in de kleine uurtjes van de nacht als het slapen wacht nog speelt wind met warme en koude vlagen die de gekruide geuren van de maaltijd dragen in het laatste kwartier van de maan hier zacht neuriet de groep hun dank aan de gastheer zingen vrouwen lachend van een goede…

ik wist niet hoe jij transformeerde maar dat je het deed kon ik uit eigen ervaring delen al de keren dat jij mij onbewust even raakte en onze werelden tot universum maakten mijn hand op de bast van een boom zomaar aan de kant van de weg in tijdloze herkenning we deelden jaarringen kruisten hete zomers aan en benoemden winters…

Even wegdromen Samen een wereld apart Onder dezelfde maan. Wanneer een nieuwe avond in alle rust kleedt verdrinkt mijn blik nog even in mooie gouden gloed Laat me dragen en voeden door deze ongeziene helderheid Een warm aanvoelende cocon voorzien van een zijdezachte glans. Het puur licht bespeelt mijn breekbaar hart met menig gekleurd…

ik liep de scala in waar zelfs roezemoes de welluidende kleur waar maakte van groener groeiend gras er was geen begin omdat men nooit geëindigd was geen laatst akkoord of een verdwaalde noot die de strijkstok zomaar losgelaten had hier was muziek in de speeltuin van klanken zelfs de banken zaten zacht omdat kaatsende kanten…

De ufo´s vliegen hier al jaren rond. In juni komt het grote nieuws eraan. Van wie? Natuurlijk een Amerikaan. Een beetje bang? Maar is dat wel gegrond? “Jij ziet ze constant vliegen”, zegt mijn vrouw: “Maar ondanks dat hou ik nog steeds van jou”.…

ik zag je ogen lachen toen ik wat zachte gedachten uit onze lock down streamde naar normaal we waren verstrikt in de veelheid van losse einden waaraan wij zelfs geen punt konden zuigen tot ik in je blik fantasie en blijmoedigheid las voelde hoe je hart brandde omdat jij nog spirit had je zong het lied van de arbeid met…

Mijn naamgenoot gaat steeds meer op mij lijken Want dinsdag smulden wij synchroon van taart. Ik en de koning zijn die dag verjaard, Wij wisten elk een elfvoud te bereiken. Ik, samen met de drager van de kroon Een heel jaar lang ‘symmetrisch’ en synchroon.…

je streelde met voeten de grond terwijl je ogen dansten in een eigen choreografie lichaam en handen hun aparte ritmiek verkenden in mystiek een brok beweging in ongekende vitaliteit ontdaan van de kluisters gewoon en tijd vrij met een lach in de kracht van een gelukkig bestaan vol overtuiging dat jouw vat geen duig zal misstaan…

je hand lag op tafel even in rust het leek of je vingers mij wenkten hen even aandacht te schenken in raken ik voelde de spanning en in het touche de ontlading ik wist me eindeloos blij want ik hoorde erbij mocht delen in samen zou ik me nooit meer vervelen overweldigend was de info die ik in dit contact ervaarde…

jij hebt geen woorden nodig om in weg te kruipen je te verschuilen voor hun warmte vorm en kleur jij hebt hun inhoud opgetuigd in de mooiste zinnen om die in een schitterend exposé te laten zien zonder blingbling maar met hun natuurlijke glans die in versterken een ietsje van het hemelse laat merken soms duistert in je ogen…

er waren geen raggen zoals ik verwachtte je zachte huid spon zon en hield de herinnering met een lach krachtig ik herkende het veld met de vele paden die ik blind uit zou kunnen tekenen volgde de sporen die ik nooit zou vergeten wij zijn samen terug gegaan naar het moment dat alles stil bleef staan hebben daar de draad…

jij kon niemand tegen de haren instrijken het voelde altijd als een verrijken van de persoonlijke kant waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden…

je ademt zachte warmte in tonen die een lied beloven waarvan ik de refreinen al ken nu ik weer jouw kleine ben nog zijn je ogen donker geloken opent je stem wat breekbaar licht want ook ik heb mijn blik vol aandacht voor jou zie hoe jouw mond en lippen woorden vormen waar ik vroeger naar moest gissen in een steeds veranderende…

ik voel dat je tegen beter weten in de tijd bent vergeten dat zijn sporen zich even niet zichtbaar in je huid hebben vastgebeten dat je gewoon degene bent die uit de spiegel zijn glimlach herkent nog steeds bevrijd van de donkere schaduwen uit de laatste tijd toch heeft de onrust van de nacht je niet echt uit balans gebracht…

Soms is een boodschap zo onduidelijk dat je er geen elastiekje aan vast kunt maken op zeker dat het springt! Misschien gaat alles beter, zo niet staan we terug bij Af! Waarschijnlijk gaat alles goed, maar: mocht het niet zo zijn: gaan we terug naar start!…

Het fieldlabfeest van 538 barst los De jacht op het Chasséveld is geopend Net als in Woodstock komen allen lopend Swing it out, geen hond is hier de klos Maar wat zegt Simons, de Politieboss Geen cao? Dan gaan wij allen staken En zullen, wat Depla ook zegt, niet waken Make love no war, ook op die Zwarte Cross...…

in cirkelen scheefde zij rechter dan goed voor haar was droeg zwaartekracht slechts als versiering wist in welke piercing restant lachgas zat begroette opgetogen de dwaasheden die iedere morgen faketen op niet afgestoft niet eens de tijd hadden om de weersomslag eigentijds te beleven ze verdween in het vooronder van verplichte…

zacht golfden geluiden in een zee van ongekleurde decibellen langs ons heen de wijde wereld in alleen gevangen door lucht en wind donker bromden tonen uit een laag octaaf vlak bij de grond zich onderscheidend kenbaar maken los van de spirit der jeugd in hun super actieve vreugd zij missen nog identiteit hebben andere zaken nodig…