Alle inzendingen over individu

Ik ben mezelf Ik ben ik Ik ben niet volmaakt Maar zo ben ik Ik weet wie ik ben En ik weet wat ik wil Soms ben ik een prater Soms ben ik heel stil Om mij te kennen Moet je dit kunnen leren; Ik ben wie ik zijn wil Zo moet je mij accepteren…

ik moest wel kijken hoe hij versleten gracieus bijna op het voetpad liep neen, danste een lichaamstaal verworven met handen vol en hoe hij tuurde naar de overkant zijn sprong berekende toen overstak ondertussen viel de deur weer dicht ik luisterde draaide terug moeilijk is dat niet integendeel handen vol met medicijnen vinden…

vandaag of morgen veel te laat en ook te vroeg less is more think big live small be happy twee is beter dan een drie is ook leuk vijf het toppunt…

ondefinieerbaar maar toch benaderbaar een moment een plaats een gebeurtenis vereist is een bepaalde mate van een state of mind een bepaalde ontspannenheid let it all come down geef je over en geniet…

Als gif van roddeltongen spuit dan gaan de praatjes rond het kletsen is begonnen en het gaat van mond tot mond. Zeg, heb jij het al gehoord.... zo begint steevast de eerste zin er wordt vanalles bij verzonnen al bij het allereerste begin. Als gif van roddeltongen spuit dan is de waarheid heel ver zoek behoren wij ook tot die mensen die…

verzegelde lippen verzwijgen geheimen van duizenden tranen verloren in tijd verkies ik te praten verlies ik een vriendschap vergeet ik beloftes verkeer ik in strijd verlang zo naar vrede verzand slechts in woorden vergis mij in mensen verdrink in verdriet verdring de gevoelens voor vrienden en vijand verboden te praten … verwijt…

Het is nu niet echt anders en toch ook weer wel Alsof ik nu pas praat over wat ik net vertel: In rust zijn Bezig, druk Alleen zijn Met geluk Kunnen, doen en weten Voelen wat ik wil Willen reiken naar wat mijn vingers grijpen Blij zijn, Vreugdevol verdrietig Groot zijn en nietig Groeien en rijpen Ervaren als hetzelfde…

voordat de wekker de stilte verstoort drukt hij het off-knopje naar beneden slaat de dekens terug voeten betreden de kille vloer het ochtendlicht gloort nog niet wintertijd hult in schemerduister wat tastbaar is op weg naar het toilet met lege blaas trap af luikjes opengezet ter opfrissing even hoort hij gefluister van wind en dakgoot smeert…

blinde vlekken dode hoeken in mijn hoofd geheugenlekken herinneringen uitgedoofd schier onwetend wat de dag hierna mij biedt snel vergetend … en zelfs dat onthoud ik niet…

langzaam opkomend of ineens plotseling daar al dan niet gepaard gaande met warmte en kou een gelukzalige golf maakt zich van je meester en stijgt langzaam op het laatste restje lucht is er uit vacuum getrokken alleen op de wereld in een zoemende wereld groene velden bloemenzee aan zon geen gebrek eens spat die bel uiteen het…

in het verleden was het heden nog mijn toekomst maar vandaag ben ik al blij als ik morgen niet van gisteren ben ... en jij?…

Wanhopig tot op het bot wachtend wanneer de realiteit zal komen in zijn schulp van spijt en hopen lege dromen verblijft hij tot hier waar mist zijn dagen blijft bestoken, dronken in licht en donker richting onbestemd. Elke regel is een nieuw begin elk midden blijft erin en elk einde verlegt wederom zijn zin.…

langzaam zoals de overgang van de schemering naar de duisternis langzaam de diepte in steeds verder naar beneden totdat je niet meer verder kunt de bodem is bereikt kan dat niet wat sneller?…

op momenten kan ik ineens rake gedachten krijgen in een flits dus razendsnel heb ik stof tot nadenken dat kost wat tijd en wat blijkt na afstand volgt een gewijzigde mening herzien opnieuw bekeken ontdaan van het moment…

Gevallen, bijna haar vleugels verloren, maar ze richt zich op, voelt zich als herboren. Trots, dat ze het heeft gemaakt, ze heeft alles nog, is niets kwijtgeraakt. Minachtend, op het punt om weg te gaan, want ja, zij kan echt, op eigen vleugels staan.…

Je leeft leuk en luchtig als lachgas: grappig, vluchtig…

als een open boek laat ik mij door jou lezen dicht ik mijn woorden één voor één in een ogenblik verdwaal je in mijn wezen kijken jouw ogen door mij heen…

Hij zonk weg in gedachten, die als ankers houvast zochten aan aardse zaken. Langzaam gleed hij naar beneden, terwijl de touwen aan de ankers hem verstrengelden. Hoe meer hij dacht, hoe zwaarder hij werd, hoe verder hij wegzakte, hoe dieper hij ging en ging en ging en dat bedenkend, zakte hij nog sneller de diepte in. Plots stond hij…

Mezelf zijn voor een ander Veranderen voor mezelf Stééds ben ik me vóór te veranderen vanzelf…

Lees mij en lees meer Klik door en nog een keer Lees het snel en geef het door Of langzaam, wat jij wilt… Laat anderen lezen wat ik hoor En denk en schrijf en zie en doe En laat toch eens zo’n cijfer varen En gebruik toch eens je stem Door te reageren met: ‘Wat stom’ of ‘saai’ of ‘Nou, wat een raar verhaal!’ Of ‘mooi’ of ‘snap t nie’ of…

het gebouw straalt gezag uit functionele autoriteit de vriendelijkheid van de portier compenseert de arrogantie van de macht hete koffie breekt het ijs schots en scheef vallen woorden in goede aarde vormen zinnen die verhelderend de situatie duiden drie kwartier later is wederzijds begrip basis voor een stevige handdruk de auto toont…

haar ogen bedriegen zijn liefde broeierig kijkt zij opzij sluimerend verwacht ik een teken maar wat verwacht zij van mij? haar mond, haar tong, haar tanden het spel beheerst zij goed mijn zakken vul ik met smoesjes maar verlies daarbij de moed…

En hier lig ik dan als een meermin op het droge niet wetend waarheen nu mijn schubben benen zijn en het kind in mij steeds groter wordt En hier verdwaal ik dan met de tijd als kruimeldief en geen steentjes meer op zak word ik steeds ouder en toch kleiner opnieuw bang voor de wolf in het struikgewas…

aan P.B. Bayens Heel licht is het geluk: niet saam te dringen. Een woord is nooit zo licht als 't wel behoort; vleugels die wijd opengespreid zijn, trillen in de lucht, maar afstandsloos van de huizen, waaieren open, in breder vlucht en verdwijnen zonder spoor. Maar het geluk blijft daar aanwezig, al is geen spoor ook merkbaar. Geluk…

Niets had hij te vieren Hij liet alles los Dichten deed hij als Aan touwen zwieren Met woorden op een klos Eenmaal weer aan land Stak hij graag van wal Dan had hij zich weer vastgezet In een spraakwaterval Eenmaal na het hijsen Met niets in de hand of haak Stelde hij verkeerde eisen Of alles aan de kaak En weg was zijn gezag Hij vergat…

de zon ontmant mij. zij striemt mij met gulden roeden. ze is wreed waarom toch? ja, ik heb de kruik gebroken languit gelegen in het riet in Rimbaud’s dronken boot maar waar en wanneer zelfs de zon heeft het nooit geweten toen horloges nog geen secondewijzers hadden en ik zonder verrekijker op pad trok het verleden deel was van het nu…

Niet iedereen kan het uurwerk zijn waar een klok op loopt Niet iedereen kan het vuurwerk zijn waar hij misschien op hoopt Maar meer dan een tik van een klok of een vonkje van het vuur Is voor mij al heel wat op dit moment maar niet voldoende op den duur Liever ben ik de rinkel van de klok of de "Big Boom" van het oudejaar Pas als ik…

ik ben gehuld in het gewaad van een blinde speleman een waas van onzekerheden en verwaterd ongeduld ik schrijf in een spiegel krul de letters binnenste buiten jaag de woorden op tot een rapsodie een melodie van kwinkslagen en implosies zoek op de bodem het illusoire begin het nooit aflatende einde in een metafoor van cascades ik zie anders…

Mijn woede naast de lust al wat waan en vals en voos is geschreven aan te klagen, de schor van hete adem niet te stillen zucht het onterechte uit te dagen. Ik zou wellicht mijn hoge toon uit nijpend zelfbehoud wat lager moeten stemmen. Maar wie ben ik zonder gram? Niemand nog. Hier valt niet af te remmen. Het lijdt geen twijfel dat ik…

Sneeuw van de bergen, smelten van de hellingen, in een stille beek.. Stroomt snel als water, rivieren van gedachten terug naar de zee.. Damp slaat op en neer de gletsjers van gevoelens in eigen wijsheid.. Boven is onder de cirkel warm gesloten wijsheid zit in ijs..…