Netgedichten

netgedicht (nr. 10.245):

Roet van mijn leven

de kaarsen werpen schaduwen
die als doeken alles afdekken
de ramen glanzen vermoeid
alsof ze langzaam
in diepe vergetelheid
wegzakken
als je dan
je hoofd wegdraait
gloeit je haar rood
in het schemer
ik zie alleen contouren
en ben onzeker
over het bestaan ervan
jouw vormeloosheid
in de schaduwen
is de weerspiegeling
van mijn onkunde
om te zien wat je voelt
Dan draalt de vlam
en in de rookspiraal
stijgt de roet
van mijn leven
tegen het plafond
van mijn bestaan