Alle inzendingen over overig

ik ben de dichter die in sobere taal zijn gevoel tracht weer te geven zuinig op mijn zinnen geef ik gehoor aan spaarzaamheid uit het alfabet kies ik na wikken en wegen met zorg de letters die werkelijk iets te zeggen hebben…

zo heet een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder…

de nachtvlinder tikt nog tegen het verlichte raam maar kan niet naar binnen naar het vrolijk lijkend licht het trekt als een magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders…

In mijn dromen komt de zilveren vlinder zij brengt mij op zijn tere vleugels naar een wereld vol sprookjes dat is heel wat anders dan de bittere werkelijkheid daarin is immers nooit de tijd om weg te zweven al was het maar heel even.…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

Onredelijk, als ze af en toe kon zijn weigerde ze ‘t zelfs maar iets te eten Ze deed immers gewoon aan de lijn en dat moest ze helemaal zelf weten Weerbarstig zoals ze soms kon zijn zat zij mokkend voor zich te staren Als ze lachte was dit voor de schijn de vele tranen kon ze niet verklaren Opstandig zoals ze meestal kon zijn wist ze waarachtig…

Verloren Teveel woorden Geschreven en gedacht In eigen taalrijk bos Verkracht…

Aan de grens van niemandsland wachtte ‘t eenzaam mij reeds op Al gauw kreeg pijn de overhand in mijn keel kiemde al een prop ik was in niemandsland gestrand Over de rand van niemandsland leefden het eenzaam en ’t alleen In het trieste huilden zij constant sinds bij hen het licht verdween droegen zij alleen een rouwrand In ‘t centrum van…

Een leugentje om bestwil kan altijd; Liegen om een anderen te plezieren; Een leugen waar je om heen gaat draaien; Respect wat je gaat lopen verstieren. Verstop je niet achter een wolk; Hoe donker deze ook kan zijn; Met leugens bereik je niets; Het doet achteraf altijd zo’n pijn. Hou je aan de afspraken; Normen en waarden in je gedachten…

Daar waar de dagen zich aaneenrijgen en de nachten zich losweken van het licht, Daar wordt het leven geleefd. Woorden gesproken, gelachen, gehuild en gedicht. De letters op papier gezet vertellen zichzelf. Het verhaal over het leven, over waarheden en leugens, over goed en slecht. Belichaamd door gevoelens en verstand, dit alles door het…

Zo wil ik zijn een schilder die een kaal canvas omtovert tot een fleurig landschap of gewoon tot een oude regenjas zo wil ik schrijven als de dichter die een blanco vel papier weet te vullen met zijn gave te boeien door een liefdevolle beschrijving van zijn huisdier of zulks dat je zelfs de koeien hoort loeien zo wil ik zijn een mens…

de pink glijdt schoorvoetend nochtans gaande over een niet gekende weg mijn innerlijke stem vult het komend niets en ik, ja ik ben het die die dobber uit de stroming dreg en deze schraap langs de wachtende vezels, een voor een in een taal, veel later dan t’oude Diets maar wel degelijk vermaagschapt en met veel daaruit te…

"de beste wensen" De Sint is weer verdwenen En in het hok zit alweer een nieuwe flappie Nee deze keer mag hij blijven leven Het goede voornemen is om de volgende kerst er gewoon 1 te kopen uit de diepvries bij de appie Nu het nieuwe jaar nog met de gebruikelijke beste wensen Zoals ieder jaar van te voren weer discussie over het vuurwerk…

Het gevaar ligt op de loer  Onbegrip dat steeds sneller stijgt Onrust scherp en vilein  Zwarte taal die langzaam zwijgt  In kalmte wil ik zweven  Zo wil ik zijn  In helderheid wil ik leven Rust zacht en fijn…

Al als kind had ik mij met boeken omringd het heeft mij nooit gestoord wanneer mensen mij als anders zagen ik heb hun woorden nooit als echt gehoord.…

De rokerige rook kringen kringelen om mijn vinger zodra de sigaret het vurige vuur heeft kunnen vinden De inhalerende inhalen laten verlangende longen zingen van vieze viezigheid die 't binnenste binnen komt dringen Verterend teer maakt de ontspoorde sporen verdachter de ruwe ruwheid maakt het meest verzachtende zachter Verslavende verslavingen…

Alomtegenwoordig vanaf dan, dreint de stem van notameneer, ambtelijk als een bewindsman, feodaal ook, als een kasteelheer. Ooit jubelden koren het paean voor Apollo: lied voor hun Heer. Zo hoort thans het meisje uit gras, plant en boomschors veelstemmig een doemleer: glorie en eer van bonnetjesman. Zelfs wat ruikt naar mos en herfstweer…

Ik vraag de grijze nevel niet, en zing ik vaak een treurig lied, toch vraag ik, dat de zonnegloed bezielend iedereen begroet en alle droefheid henenjaag. Ik vraag niet aan de duistre nacht, de demping aller vreugde en kracht; ik vraag het licht en altijd 't licht opdat in ieders aangezicht de waarheid in heur schoonheid schijn'. Zo zwart…

Je durfde het niet aan om naar me te kijken probeerde te ontwijken Terwijl ik naar je keek keken jouw ogen ergens langs me heen Ben ik de moeite niet waard om ronduit te bekijken ergert je iets aan me trek ik niet aan? Of ben je misschien bang dat ik echt terug zal kijken wat stoort je dan toch in mijn gespiegeld beeld wat stoort…

Hij predikt in jargonne zinnen en weet precies wat hij zegt. Aan al wat hij ziet, wil hij winnen Zegt: ‘d’ economie bestaat echt!’ De mensen, zij zien hem vaak in eh programma’s waar uit wordt gelegd: bezuinigen moet voor wie in de toekomst ook aan zijn geld is gehecht. Hij praat niet in plussen maar minnen, zegt: ‘zo komt er niets van…

het verwonden van de tijd kent geen aanknopingspunt waarom een mens toch lijdt het verachtelijke ligt verscholen ergens dieper dan de spijt doch kent berouw geen waarheid want wie we ook mogen zijn het is de afstand van geboorte…

Ze huppelt op luchtige voetjes: ze raken amper het gras. Aan al wat ze ziet, brengt ze groetjes, zegt: ‘hoi, ik was hier nog pas!’ De mensen, zij kennen haar toetje, ze woont daarginds bij boer Bas. Dat kind met die geinige sproetjes, olijkste meid van haar klas. Nâ nâ, haar ondeugende snoetje zegt: ‘lekker toch zonder jas! 'k glij uit…

Ik dacht ik schrijf eens een verticaal gedicht horizontaal dat is zo normaal maar verticaal dat zijn we eigenlijk allemaal.…

Iets wat ik altijd voor mij hou wat ik nooit zeggen zou brandt als het hellevuur zo fel in mij zou ik het uiten, zou het stilaan dan uitgaan? het antwoord komt langzaam boven drijven het vuur in mij is niet te doven het zal altijd zo blijven je kan die toorts nu eenmaal niet zomaar verdrijven.…

Een kannetje thee van bosbessen deze keer maar het leuke is dat bolletje rond made in China knus in de hand…

De Poëzie zit in de geest. Voor hem Die aan wat is niets van het zijne toe kan voegen, Is heel de wereld dof en zonder stem; Hij moet zich met haar proza vergenoegen.…

Wereldwijd zijn er toch gauw zo’n zes à zeven miljard mensen, wat meer of minder steekt niet nauw. Naar schatting is de helft vrouw. Hooibergen vol. Je zou zelfs menen volop keuze, dus spui je wensen. Maar zoekt het hart nou net die ene die zich niet wil laten vinden, dan word je gek, raakt buiten zinnen. Het is weer net als met die…

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

Geef ze nu maar, zei ze vaak geef ze maar bij het leven af Wat heb ik aan de nasmaak van de bloemen op mijn graf Kom nu maar, sprak zij ook kom maar tijdens mijn leven Wacht nu niet tot na de rook mij wat gezelschap te geven Zeg ze nu maar, klonk ’t stil zeg nu maar die lieve dingen Laat elkeen weten wat ik wil niet als ze om ‘t graf…

Jacoba zong op klaarlichte dag Haar herfstlied. Ze bracht het laatste offer. In haar verwaaide dromen Had ze het gezien Ze was de droomgetuige van De rode sneeuw in december Ze heeft het aan niemand verteld…