Alle inzendingen over verdriet

Gebroken waren haar vleugels maar vliegen, ja verdomme vliegen wilde zij opnieuw en opnieuw vloog zij hoog boven de wolken langs het dal van druppels dat gekscherend golvend leven genoemd werd koppig in de wind leerde zij haar beide vleugels te spreiden als twee armen zwevend over diepblauwe meren en haar onstuimige zee rustte…

Door het oog van een naald kroop zij vlijmscherp meer was niet nodig genaaid was zij toch al…

In een kringloop van falen en van hoop rijg ik de dagen en weken aaneen twijfelen aan mezelf wachten op verlossing geloven in bevrijding herkauwen van verdriet vechten voor vooruitgang trachten naar zoveel dat van belang schijnt te zijn zoeken naar vernieuwing Verwacht ik te veel?…

Donkere paden, duistere velden. Je bent bang, maar weet niet waarvoor Je wilt weg, maar weet niet waarheen Kom op. Spring, over de paden, door de velden. Kijk niet achterom, wees niet bang Want ik, ik vang je als je valt.…

Zoals het openen van een verkeerde deur haar aankijken op het goede moment Verontschuldigen, haar tranen zien haar troosten met de harteloosheid van een vriendin met haar vriend Zij wil naar huis gebracht nu Onder dekens zoeken wat zij heeft en terugvinden zal…

Gevangen in de lach Omsloten door de grijns Tranen plengen Vervuld van verdriet Door woede en laster Gedachten mengen Zinspeling onwaar De kracht een wonder Gaat maar door Berusting ontstaat 't Verdriet van de waarheid Staat stil. Laat voor Gaan de lach. De grijns Ontstaan na gerechtelijke Dwaling. Huichelarij Waarheid maakt…

Een laatste herinnering blikt zijn oog voorbij tranen vloeien rijkelijk in het donker van de nacht waar hij nog altijd wacht op het fragiele wezen van de groene wouden in het nevelrijk bestaan dan heft hij zijn zwaard doorklieft zijn hart zijn bloedend hart zonder haar wil hij niet leven en even in een laatste moment ziet hij haar…

Ik loop in de leegte Niets kruist mijn pad Ik heb alles verloren Wat ik eens bezat Nu loop ik hier alleen In diep gepeins verzonken Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit…

Vlucht in wegen van eenzaamheid huil, huil, huil en laat je tranen stromen weg is de zaligheid van geborgenheid liefde en geluk. Ik voel en leef met je mee maar kan je niet troosten je bent zo ver van hier en alleen mijn stem kan nog iets verdriet uit eenzaamheid en tranen om dat te laten zien.…

Wanneer zij de schil had mogen verwijderen van zijn in nevelen verborgen lichaam ooit nieuwe pitten had mogen planten in de vroege morgen uren pas dan krijgt nieuwe aarde vaste grond in werkelijkheid geplant waar verrotting haar eigen weg snijdt, gekarteld en wel terwijl het masker de grijns verbergt die gisteren met nu verbindt…

Ik stap zonder doel de vloedlijn aan mijn zij woorden stappen mee op golfslagritme aarzelend, onregelmatig komend, steeds meer regen sijpelt ongenadig door mijn jas heen wind zoekt toegang tot mijn lichaam gebogen silhouet proberend warmte te behouden gedachten diep, onzichtbaar vrijmaken van stilte enkel stappen in regen en…

Als liefde pijn doet, en je weet niet waarom roep zachtjes mijn naam, en ik kom breng zachte warme wind met me mee met de zoute smaak van de zee laat je deinen op zijn golven en word je, door het warme zand bedolven sterren die voor jou gaan schijnen laten één voor één je pijn verdwijnen stuur je de stralen van de zon geef je levenswater…

in mijn natte cirkel hang ik verblind de dove uit gevoelloos voor tekens van leven en van liefde zwemmend in een oceaan terwijl continenten langzaam eiland worden en eilanden verdwijnen in een zoute mist blijft verdriet van gisteren ook vandaag weer huilen zilte fontein die niet opdroogt eeuwig druppels achterlatend…

ik zag in een plotse flits jouw silhouet schrok wist me geen raad zo lang geleden niet kunnen vergeten zo veel verdriet geen ontkomen je stapte zonder aarzelen op me toe en kuste me me in verwarring achterlatend tranen in mijn ogen mijn hart weer open als voorheen…

Duisternis sluit zich voor mijn ogen Terwijl de wijzer richting twaalf sluipt Ik wen langzaam aan het donker Schaduwen tekenen zich af Ik duw mijn handen tegen mijn oren Om hun stemmen niet te horen fluisteren Vingers verkrampen en angst overheerst Bang om te verliezen wat het daglicht zag Ze bewegen achter de meubels Raken me aan in mijn…

beelden ze zijn toch van steen waarom huil ik dan en beweeg onzichtbaar mijn lippen ik weet dat je er nog bent want jouw geur van gezwollen aders beitelt mijn hand tot een vuist in mijn schoot brokkelen ogen tot onherkenbare resten van eens geprevelde gebeden mijn lichaam stil en koud leeg en kleurloos verhard verzwegen tot steen…

Mijn handen in jouw handen, mijn handen in jouw haar, ergens op een eilandje stranden, voor altijd bij elkaar.. Deze droom duurde maar even, jij kreeg een dubbel leven, de leugens en de harde woorden, ik deed maar net of ik ze niet hoorde.. Je bleef je schuld bekennen, en zeggen dat het je speet, zodat ik niet weg zou rennen, en je de…

zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet en ik verlang zelfs naar iets anders niet zolang ik er maar woorden voor kan vinden hoeveel teleurstelling het leven biedt ik speel per slot van rekening steeds quitte zolang ik er maar woorden voor kan vinden bezwijk ik niet onder intens verdriet…

Roerloos sta je daar terwijl je leugens schetst in liefde ik kijk toe als een breekbaar kind, verwilderd en ver van mezelf verwijderd waar kunnen we nog heen gaan, morgen en later mijn ziel ligt nog bij die nooit vergeten dag, de jouwe kijkt nooit meer door mijn ogen deze dag zal vergaan en ergens tussen gisteren en vandaag…

Mijn lieve kindje zomaar weg... voor altijd uit mijn leven. Gegaan zonder één geluidje, zonder enig teken. Ben zo moe... te moe om door te gaan Blijf liever liggen op het gras, dat ooit zijn troost uitdeelde. Het gras dat o..zo koud nu is, en mij opeens verveelde. Hoe kon dit nu gebeuren, het leven heeft geen zin. Geen zin meer zonder…

Mijn gouden dagen Zijn naar grauw verschoven Grijze muizen knaagden De kleuren van mijn roze bril Waardoor ik Altijd zomer zag Oplichtend Witte muren vol Blauwe regen en Schaterend geel de Straten in zag stromen. Toeters en bellen Goudgerande hoeden en Bontgekleurde slingers overal. Door krassen op mijn glazen nog Groen versierde…

dat stilte was wat hij niet las in haar ogen brak hem op bezweet in angst vele jaren lang hoorde hij haar schreeuwen vocht’ge ogen roerloos gelaten diepe meren stilte in haar was nooit in hem gestemd vergeefs ook het temmen van stromen dromen z’n onbegrepen van in haar hoofd zo werd de kwelling van zijn dagen gekweten…

Een stuk glas dat op mijn hand drijft gevonden op een leeg, koud strand Randjes van pijn weggepolijst door de zoute zee en het zand. Wacht onze ruzie ook zo’n eind? En denk je dat de pijn ooit strand? dat onze liefde weer verschijnt als traangeslepen diamant?…

Ik vroeg het aan de bloemen en nam hun hartje in mijn hand. Ik vroeg het aan de zee en hoorde de golven beuken op het strand. Ik vroeg het aan dat schelpje dat alle stormen had doorstaan Ik keek ernaar het was nog gaaf..... Beschaamd ben ik naar huis gegaan!…

Dat ik van mijn vader hou, Doet moeder soms verdriet. En dat ik van mijn moeder hou, Dat weet mijn vader niet. Zo draag ik mijn geheimen mee, En loop van hier naar daar. Nog altijd hou ik van die twee, Die hielden van elkaar. Het fotoalbum van toen ze trouwden, Ze kijken elkaar vriendelijk aan. Nog niets van de ruzies die komen zouden,…

De hoogte van de toonbank Ben ik nooit vergeten Vooraanstaand Over het hoofd gezien Het gezin was groot In de jaren van Aardappelen en brood Er werd gepoft en dun belegd Bal gehakt op zondag Vleselijk genoegen De volgende dag Wachtte die vraag weer af Tevredenheid, een boterham Gesmeerd met margarine Belegd met een laagje suiker…

Hier sta ik dan, met angst en beven Een nieuwe confrontatie tegemoet Rust wil ik, niet voor heel even Leven!… niet omdat het moet Laf? Neen zeg, ben je mal! Heb genoeg het hoofd geboden Confrontaties, velen in getal Maar, ook ik heb zo mijn noden Ik vraag niet veel, slecht één verlangen Rust! Ik ben uitgestreden Iemand die opkomt voor…

streng en somberdonker zo ben je op blijde foto's de wereld rondom je lacht jij blijft somber en stil oude beelden liegen niet ze vertellen mij over de treurende moeder stil innig verdriet huilen zonder tranen leven met pijn gebaard is geknakt en schamele letters op een wit kruis herinneren aan hem die je onder je hart droeg nooit…

De zon gaat onder over onze liefde Elke lichtstraal dooft langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven…

zo ik mij afwend en niet verlaag mijn tranen wellen ongevraagd zilte verraders van intens verdriet wilde voorkomen dat jij mij zo ziet want koud berekend van geen weet verwijt jij aanschouwelijk leed verstik ik mij niet meer werend stil vluchtend in mij zelf kerend als de strijd gestreden en ik berust verlaat jij mij verminkt bedrogen…