Alle inzendingen over tijd

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

Er is een seconde zoek. De tijd is op de pijnbank gelegd. De tong van de tijd is losgemaakt. De tijd heeft geschreeuwd. De tijd is geslagen getrapt en vernederd. Ze hebben de tijd voor het voetlicht gebracht en het geweten stond in brand. Maar er is en er blijft een seconde zoek. --------------------------…

‘k Wil niet meer luistren naar het klokgetik; ‘t Klinkt me als gelek van dropplen bloed zo bang. Hoor hoe zij klettren, één voor één, zo lang Als ik bewust ben van mijn Ik! En langzaam kronkelt, als een klamme slang, Rond keel en hart die angst… ‘t Is of ik stik… Ik hoor aldoor der stonden stervenssnik, Ik voel zo zoel hun adem op mijn wang…

onverdroten vaart hij verder in zijn smalle bootje op vleugels van verlangen trotseert hij alle stormen in het glas van licht tot verste duisternis…

hier nu in dit oude huis val ik altijd maar uit het paradijs hier nu in dit koude huis waar het hout slechts kreunen kan waar de wind altijd maar kieren vindt om te snijden waar ik altijd maar wacht op jou hier nu roerloos wacht hier nu in dit oude huis waar ik altijd maar zing tranenliedjes zing voor jou hier nu in…

vastgeklonken op een sokkel de gipsen heilige roerloos in zijn nis stilstaan doet zeer houdt hij stand in witte eenzaamheid in de nevel van de tijd buiten glimmen de groene luiken op de grijze kiezel droomt de roerloze man zijn zwarte dromen de lange weg naar nergens in de zachte regen elke hartklop dichter bij de dood…

beeld je in dat wat tot nu geweest is enkel winterslaap was winter, kou, regen sneeuw en ijzel roest op het raam ’s avonds vroeg donker ’s morgens laat licht ouder worden is ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood…

De dag is al lang begonnen als ik op blote voeten de badkamer in vlucht. Peinzend kijk ik om mij heen en slaak een diepe zucht. De buurvrouw klopt alweer haar kleedjes, op zoek naar wat denkbeeldig stof. Ze doet haar best maar, al doet ze maar alsof. Ik moet me nu toch haasten in het steeds helder wordend licht. Ik zoek op blote voeten…

De heer Ik eer Onze blik Ze zeggen weleens dat wij niet Samen gaan Ik zeg Dezelfde maan Een stukje geschiedenis Daar aan jullie gracht Leer het samen Daar ligt jullie kracht De oudste Universiteit Oudheid Rechten Vooruit In dit leven Deze wereld Aan je voeten Fijn julle te ontmoeten Walhalla boven de wolken Laat het…

Achterlijk jong was ik voor ziekte Poly- cythemia Vera Gelukkig veel te jong om er vroeg aan te sterven De tijd die heeft, zielsgelukkig, anders beslist Die tijd besloot een ander leven voor mij Een leven dat gelukkig meer dan de moeite waard is Tijd van vóór en tijd nadien de tijd van vóór heb ik gehad De tijd nadien is naar…

duizenden jaren geleden boetseerden mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog…

het dorp stierf verstikt onder lagen van as en puin een stille dood in het dorp leefden bedaarde beukenbomen groeiden bloemen in het korenveld vervallen huisjes krom geteisterd door weer en wind en altijd in de donkere verte die eenzame fietser onder de grijszwarte lucht de sonore klanken van de kerkklok mijn gesmoorde…

Zomertijd, wintertijd. De klok, is het een ding, of is het een begrip. De wijze zal het U vertellen, van die wijzers, van het draaien, van het alsmaar uren maaien. De klok, rechtvaardig of niet, maar onherroepelijk.…

hadden we maar hier in een kamer van het hart alle tijd opgeborgen uren waarin wij dachten dat wij voor altijd zouden zijn hadden we maar de doodgewaande liefde naar onze ziel vervoerd waar jij en ik eeuwig zouden zijn…

Boven sterfelijke lichamen, zien bewuste mensen vuur. Daar delen ze liefde. Wie ze zijn. Laat ons in elkaars ogen kijken. Laat ons dezelfde liefde voelen. Laat ons dezelfde sterren zien. Overal vlamt hetzelfde vuur. Wat houdt liefde tegen? Zijn het blinde angsten? Is het levensmoed?…

op een dorre kreunende tak van de eikenboom krast een kraai in het schrale najaarslicht herfstblad valt weerloos in de zompige poel troebele droefheid sijpelt in het hart voorzichtig wrijven mijn koude handen het najaar zacht uit de ogen…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

De weg terug naar huis, kan rustig worden afgelegd. In het hierNUmaals van altijd. In het daarvoormaals van gisteren, kunnen we onmogelijk nog leven. Het hiernamaals van morgen, kan rustig worden doorzien, in het hier en NU vandaag, Voor afwezigheid is geen plaats. Geen toeval. Geen enkele kans. Geen enkele bedoeling. Morgen of gisteren…

Boeken die bij me wonen, willen me terzijde staan, zolang ik leven mag. In boekenkasten. Mijn eigen bundels volgen me, later, tussen de zes plankjes, van mijn boekenkist. Ze bieden me antwoorden, wanneer ik met vragen zit. Verlichting in problemen, die meestal niet bestaan. Vandaag komen Billy's van Ikea, ons meer levensruimte bieden…

Gisteren, maar vandaag opnieuw, hebben mensen verdriet gevoeld, in het verlangen van violen. In de smart van violisten. In dichterlijke dromen. In poëzie van muziek. Hebben ze de pijn gehoord, in het diepgaand verlangen, naar vrijheid en samenheid, terwijl de jaren klimmen. Goddelijk verlangen ervaren, naar het bewegend stilstaan, van…

Leef het leven. Pluk de dag. Kus de morgen. Met een lach. Koester de middag De avond wacht. Schenk je liefde. Voor de nacht.…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

o Late dag, gij smaakt naar water en naar rozen. - Ik weet me alléen te zijn in 't wijde, koele huis; 'k geniet mijn eenzaamheid; ik voel mijn vrees verblozen; ik voel 't verleên vergaan in teder blaêr-gesuis. Reeds neigt de zon ter rust en lijkt 't gerijs der mane. Er is geen komst die hoopt; er is geen leed dat wijkt. Een vredige…

Over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan…

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen, dat…

Ik overdenk mijn leven, het duurt nu al zo lang. Ik kom al mijn fouten tegen, toch zijn ze niet meer van belang. Omdat ik er steeds van heb geleerd, met steeds meer onderscheid mijn eigen domheid kan aanvaarden met een rustige zekerheid. Kijkend naar mijn kinderen zie ik dezelfde kwaal. Zij komen ook hun fouten tegen, net zo vaak en telkenmaal…

Tijdens het genieten van koffie, vertraagt de dolgedraaide tijd. Tijdens het proeven van geluk, staan gedachten rustig stil. Verandert mijn koffietijd, in wat ik aandachtig wil.…

had het anders geweest wanneer ik: mijn verstand beter belegd, meer in je ogen gekeken, stil naast je gelegen? echt mijn weg had gevolgd in het zand en het zout? niet versteend maar geopend meer geleefd en minder overleefd? schrijver: Simon K.…

Boven de hoge bomen in onze tuin, komen wonderlijke gedachten op, als drijvende hemelwolken, die vanzelf verschijnen. Vanzelf weer gaan. Toekomstige gedachten zijn het. Voorspellingen uit oude tijden. Angsten zijn het. Luchtkastelen. Vannacht, boven dezelfde bomen, lacht een oudgeworden jongetje. Dat dichtertje op de maan, lacht ons…