Alle inzendingen over filosofie

hebben we niet allemaal boter op ons hoofd? wie heeft de ander nog nooit een peen gestoofd? wie heeft zich nog nooit eens een keertje vergist? wie heeft nog nergens buiten zijn potje gepist? wie heeft nog nooit op de parking een auto geschaad? wie betaalde zijn rekening soms veel te laat? allemaal vragen die de laatste dagen op komen…

geen tijd! té druk! het blijft een jachten en jagen een rennen van hot naar her. overal en altijd :overvolle dagen agenda's puilen uit met afspraken van zakenmensen van heinde en ver. alles om je overvolle kas steeds nog meer te spekken de eigen bankrekeningen flinker te voorzien maar nooit een moment om te kunnen ontdekken dat…

sommige mensen spreken me oorverdovend aan. niet door hun woorden want die zijn geteld en afgewogen op een schaaltje als waren ze van goud. maar... hun daden volgen hen. zij hebben nog iets van die oude boerenwijsheid: woorden wekken maar voorbeelden trekken. misschien, onbewust ,zijn ze geïnspireerd op die oeroude bijbelse zinsnede…

Een interview? Waartoe? 'k Beeld nu al jaren, — En 't laatst wel 't meest en nooit zo ongestoord - In rijm, onrijm, met 't uitgezochtste woord De stemmingen, die door mij henen varen; En al de beelden grijp ik bij de haren, Die 'k kan verpraaien van mijn kapersboord, En ook begint — onlangs heb ik 't gehoord — Mijn duistre Stijl, goddank…

op het kruispunt van gedachten hangen dromen in touwen de tijd ingaand als een klopgeest toegelaten in de zachte delen van onwetendheid op haar dooie gemak zeilend tussen duim en wijsvinger lonkend naar mijn geestgronden als voer voor mijn intellect…

de diepste verlangens blijven vaak onuitgesproken. we vermoeden ze wel maar we horen ze niet. daarom zien sommigen soms overal spoken en anderen blijven , met een kluitje, verscholen in ’ t riet.…

het is niet omdat jij stoere handen aan je lijf hebt en ik het met mijn getrainde hersenen moet doen, dat ik je voortaan links laat liggen. het is niet omdat jij het sappige antwerpse dialect van de dokwerker praat en ik in keurig nederlands de rechten van de anderen bepleit dat ik je voortaan zal negeren. het is niet omdat jij meer houdt…

hij kon mensen van lang geleden weer tot leven brengen door woorden en gebaar we hoorden hen luidop dromen en werden hun verlangens gewaar. we zagen hen wroeten en vrijen. we proefden hun vreugde en pijn maar vooral ook hun honger naar vrijheid en hun verzet tegen verknechting en pijn zo trok hij een spoor door ons leven voor mensen…

als ik de zon op tafel zet, blozen mijn tulpen nog geler, fluit mijn kanarie nog beter, smaakt mijn sinaasappel nog zoeter. plots denk ik aan een vergeeld verleden: mijn vaderhuis waarin mijn moeder zong.…

'k verlang soms, in stilte, terug naar waar alles, voor mij, ooit begon. waar mijn wortels diep lagen in zandige grond. ik zie in gedachten kristalklaar voor de geest dat dorp in de kempen waar ik als kind dolgelukkig ben geweest ik hoor nog de oude fanfare en ook de meer moderne harmonie, de klok van de toren en soms alle drie. ik…

room drijft steeds boven zoals banale woorden nooit diepgang vinden.…

kritiek moet kunnen maar...zonder onderbouwing: enkel gebazel.…

waarom laten dictators mensen zo graag naar hun pijpen dansen? waarom hijsen zij zichzelf té vaak , liefst blijvend , op een schabel? waarom geven ze sommige mensen té weinig kansen? waarom wordt hun leven té vlug tot een hel? waarom blijven mensen steeds minder zoeken naar wat hen bindt dan naar wat hen scheidt? waarom laten mensen…

als jij mij zacht zoent, ben ik haast mezelf niet meer, jij kust een ander.…

Jij ruwe zee die onmacht heet, het grootste onbedwingbaar water. Wanhopig probeert men koers te varen, maar de golven brengen snel de kater. Jij ruwe zee die onmacht heet, gruis maakte jij van gedreven stuurlui. Pas als de strijd verloren lijkt, dan wordt men met rustig water verblijd. In berusting ziet men de haven, waar de zeelui…

iets laten schieten kan de rest van je leven totaal verpesten.…

Het is vaak bij allerlei soort zaken, belangrijk, er niet in verstrikt te raken. Al wat je ‘bezit’ blijkt vaak te renderen, als je het in jezelf gaat investeren, als je, het je ‘eigen’ kunt maken. Zo kun je er voor waken, je bezit niet kwijt te raken.…

Soms is het zo stil Dat je helemaal niks hoort Dat zijn de momenten waar op ik mijn gedachten beantwoord…

steeds meer rollen papyrus vliegen in het rond de balans gevonden in het woord begrijpt gij de simpelheid van dit soort want de moeilijkheidsgraad vermoord mens o mens o mens gij wenst zoveel gij bent zoveel gewend gij bent niet meer als de dappere dodo een jojo van hebzucht en succes veel geld en veel macht niemand staat op niemand…

Een lentevroege morgen nog zonder breuk of smet ik heb met mijn penseel en pen een breuklijn ingezet, de gedachten als aambeeld op de werkbank van de dag. Door klanken licht door de ruit, strekt zich een chaos uit, het snijpunt van veelvoud, levend wit en zwart, gevulde caleidoscoop van een wisselende mozaïek met een prozaïsche verwachting…

Weer een dag in het paradijs voorbij sla de warme deken om je heen alleen de stilte doet nog pijn of zijn het stemmen in je hoofd hier zou het geluk toch moeten zijn achter dat groene gras ben je liever niet euforisch blij dat je hier nooit écht was de kudde heeft geen herder meer alleen zijn is een kunst de woestijn blijft leeg en dat doet…

als een kleine kleuter kleurt hij nu opnieuw duchtig buiten de lijntjes. als een kleine kleuter kent hij nu geen enkel gevaar, niets is te groot, te heet of te zwaar! als een kleine kleuter begint hij nu opnieuw in 't bed te plassen zelfs tijdens de dag in zijn broek. als grote, oude kleuter, nooit agressief maar altijd engelachtig lief…

stappen leren lopen vallen en opstaan twee vooruit, een achteruit levenswandel…

ze komen overal vandaan geen zee te hoog vanwaar de schaduw langer is en de wolken grijs ze pakken hun dromen in gelijk een vluchteling zoals volkeren altijd doen wanneer de glimlach ver is horen van een wereld daar en vrienden overal zoekend naar wat er nog rest om ook te delen zoeken naar een eigen plaats zoals zovelen dan komt de…

stap voor stap groeien ze groot. van dag tot dag vloeit het één in het ander. wordt eigen domein verkend en afgebakend. van moeders pappot alleen op een kot. 's zondags met lief even aanlopen met een berenhonger voor tien. dagelijkse herinneringen bijkleuren en straks weer terug naar de stad. waarschijnlijk tot volgende zondag…

ondoordachte woorden uitgevloekt op een onvoorzien moment blijven altijd verder kankeren heel diep in je milt en lever totdat jouw toen gemaakte slachtoffer je daarvoor met zijn grote, warme liefde jouw kille bitsheid van harte vergiffenis weer schenkt.…

mijn moeder was iemand uit de duizend. zij kon vergeven maar ook blijvend vergeten. nooit kwam ze nog op die spijtige feiten terug! mijn moeder was iemand uit de duizend. al had zij het zelf niet te breed toch wou ze met haar hart van goud diep geslagen wonden zacht helen. mijn moeder was iemand uit de duizend. zij was als een klokhen dag…

het Wad graast eeuwig in het zoute gras nu de storm spreekt en het water steeds maar hoger stapelt tegen het groen van de hoge dam ‘k voel me nietig nu de dood twijfelt aan mijn voeten er is geen ginder en geen hier slechts wat bijvallen uit een oud geweten de wind als een muziekdoos speelt het spel met ruwe woorden het pijnigt…

het leven is té kort inderdaad het leven is kort, voor sommigen veel te kort. maken ze er daarom een dubbelleven van om juist daardoor hun frustraties, hun ongenoegen, hun haat en nijd als venijn uit te braken tegenover iedereen die hen eerlijk van antwoord dient? smeden die sujets die als een god in 't diepste van hun gedachten geen…

aan de grote droogmolen hangt één hemelsblauwe sok wanneer ik door de knieën ga en naar boven kijk valt hij weg tegen het strakke blauw zo symboliseerd de sok verlatenheid en ik weet dat wanneer de andere sok niet meer wordt gevonden zijn bestaan niet langer kan worden gegarandeerd... nog een wonder dat iemand de moeite heeft genomen…