Netgedichten

netgedicht (nr. 38.970):

Broze schaal?

De zon bebroedt de klei en aarde,
stileert de broze schaal van eigenwaarde,
op haar wolk speelt een ongedwongen kind,
wordt geraakt door het gevederd licht,
als duizend lampionnen in het duister.

Tijd verschuift het zachte dons, bepaalt het
gewicht uit de ruïnes van het verleden en
steelt voedsel uit de harten van de hemelkar,
waar starre blikken worden versluiert, breken
vonken door, geheeld door bloesemgolven
uit een veilige kudde lammeren, die het land en
zee bezetten, een witte meeuw vangt de zilte
boodschappen als broedsel uit een vorige eeuw.