Alle inzendingen over eenzaamheid

strooi ik zand in ogen die graag kijken laat ik te veel blijken dat de blauwe korenbloem zich eenzaam voelt in het groen vervluchtigd is het zaad waaruit ik wortel schoot de ouderplant is dood zaailingen uit onze schoot ontwikkelen hun eigen loot soms woeker ik als onkruid tussen rozen belemmer nooit hun groei bewonder slechts de kleuren…

De regen danst met mij en ik zie wat de regen wegspoelt op het eiland waar ik altijd wakker ben en dromen zoek die de regen kunnen laten verdwijnen op het eiland waar ik een regenbui geworden ben…

ik wil me niet opsluiten niet achter nacht waar schaduw heerst en donker lacht toch wacht ik hier het hoofd gebogen in de luister van de stilte op een verlossend woord geen wind die stem verwacht op de kleine ik die alleen zijn angsten telt niet op de klok die zich verborgen houdt niet op het wezen dat naar muren klauwt onzichtbaar…

Ik vraag je naam Je bent zo bang Je kijkt me aan Je zwijgt al zo lang Je gezicht is van hout Ik voel je beven Je wangen zijn uitgehouwd Je bent het wenen Je lijf is zo moe Je wacht op het gillen Ik kom naar je toe Je lippen gaan trillen Je handen zijn koud Je laat een traan Je ogen zo oud Ik raak je aan Je noemt je naam Uitgeblust…

Wanneer de zee ’s nachts volloopt met tranen, rukt en raast de storm door de zandloper van mijn maangestalte. De wind verslindt mijn verbrijzelde wangen en draagt mijn hoofd naar het koude deken dat golvende schaduwen overdekt. Op klanken van het kerend tij huilt de regen eenzaam verder. Stilletjes ebt de grens weg en jaagt me verder…

De nieuwe dag een woord dat ik zal spreken en volgen zoals de tijd dat vraagt met zijn aanwezige vloek zonder de woorden die weer beginnen waar ik voorbij ga als de schim die zijn verhaal zoekt en alleen nog maar oude woorden ontmoet…

geluiden galmen angstig door hoge gangen doodsangst houdt mijn hart in stalen wurggreep gevangen eenzaam martelend verlaten in mijn cel het felle licht brandend in de hel sterk moet ik zijn als ze me weer komen halen een hoge prijs met mijn leven te betalen Mijn God, mijn God, geef me moed en kracht te doorstaan wat mij morgen wacht…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…

Schuil je leven maar dicht bij mij Laat je woorden maar de vrijheid Dit is niet het leven wat je bedoelde Huil je leven maar dicht bij mij Tranen die je nooit liet zien Schuil je leven maar dicht bij mij Geef je verleden de tijd om te helen Dit is niet het leven wat mocht ontluiken Huil je tranen in een rivier van vergetelheid Laat je gaan…

Der mensen hoogste smart is wonderbaar. Zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht. Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht in de donkere nacht... donkere vormen, zonder gerucht, en ik zucht... Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, paarden en wagen draven…

Z'n ogen turen de wijde wereld in zijn knapzak heeft hij neergelegd verdwaasd kijkt hij om zich heen hij zwijgt, alles is al gezegd. Wat zal het leven hem brengen waar brengen zijn voeten hem naartoe? Eerst maar even uit gaan rusten want hij is de hele dag al zo moe. Hij eet zijn laatste pakketje brood legt voorzichtig zijn hoofd op z…

Steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen. Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte…

O, rozen, droef en schoon, ik heb u uitgekozen Voor àl mijn koude doden, rode en witte rozen. Rozen om 't dode haar, rozen op armen en borsten Vallen met zacht gebaar, of zij niet vallen dorsten. Rozen voor ieder, die met lachen, of kussen, of groeten, of schone melodie Mijn leven wou verzoeten. Rozen voor mij slechts niet, voor…

Ik ben als de regen in een woestijn, Als vrieskou in de zomer. Ik ben een bloem op antartica, Op de mooie witte sneeuw. Ik ben op een plaats waar ik niet hoor te zijn, Verdwaald in het oneindige. Gevangen in een web van leugens, Ik ben een buitenbeentje!…

Ik word opgeslokt door de massa Zoals een grasspriet in een wei of een druppel in een rivier Zelfs je verbergen even achter een witte wolk kruipen zoals de zon is een hele klus Maar wat ik wil is even alleen zijn Heel even alles mooi ordenen Helaas, de massa achtervolgt me zoals mijn schaduw en kleeft aan me net als de wind aan…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…

De avond tekent een gezicht met de rode gloed die blijft vragen naar de ogen die het licht doven omdat ze niet meer wachten op de maan die al zijn schaduwen met een eindeloze eenzaamheid aan sterren bedekt…

De Nacht is weer gevallen Mensen drinken hun laatste glas En komen op de rand van hun bed tot inkeer Het leven wordt onzichtbaar Gaat schuilen voor zichzelf. Het is oorlog. De wind rukt de bomen aan flarden En met hen de stilte Van in olie gedrenkte dromen Op hol geslagen vliegtuigen Scheren langs kerken en moskeeën. Ik sta aan de zijkant…

Afgedwaald in deze wereld denk ik aan een ander land, luisterend naar mijn ademhaling strompel ik net tot aan de rand. Woorden rekken zich door mijn ribben heen, zinnen buigen zich over mijn romp, bewegend naar de overkant, liggen gedichten reeds te wachten, onbeweeglijk in mijn mond. mijn hoofd wacht enkel nog op mijn…

Je dagboek gelezen, even later motregent het buiten en de wind komt uit het noorden, veegt de wolken langzaam naar je toe Te weten dat het goed met je gaat is vaak voldoende om weer een dag te overleven zonder heldendaden De strijd om het bestaan blijft maar doorgaan net als de markt op vrijdag en zaterdag in Leuven waar we eens op het…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Een achterdeur is wat ik zoek een deur om even weg te gaan Waar is die deur die ik zoek om even weg te zijn van dit bestaan Achter die deur wil ik even alleen zijn samen met mijn gedachten over jou Misschien verbindt die deur wel een lijn met de achterdeur van jou....…

Vechtend tegen alles schop ik tegen dat Wat me zo verdriet ach ik weet het niet Iedereen lijkt slimmer en mooier bovendien ik voel me even niets en wil ook niks meer zien Laat me toch gewoon en vooral met rust wat ik helemaal niet wil is dat iemand me nu kust Mijn kop nu in het zand in het donker en alleen ik geef me niet gewonnen…

eenzaam bewandelden zij de weg zij, voor wie het leven niets bood en waar het leven uiteindelijk eindigde in een totaal onbelangrijke dood als schimmen bewegen ze zich voort vergeten door vrienden uit vroegere tijden afgedankt door de wereld, waardeloos verklaard door wat anderen over hen zeiden een voor een slaan ze de weg in allen ongelukkig…

Kruipend omhoog als groeiend gras sluipend voort als dieren Hoor het verkeer in volle gang ogen schieten heen en weer Niets staat stil en niets beweegt al lijkt het telkens anders Oren staan open in geslotenheid hoor de mensen praten Langzaam snel in pas vertraagd dichtbij als grote bergen Achterom kijken of de branding rolt en de gewone…

Breng me morgen naar het strand De laatste avond vertelt haar verhalen, geen herinneringen meer Er is hier niets anders dan de wind. De tocht stelpt het bloed in mijn hand, het ademhalen doet zeer Schelpen zoeken een lege plek. Het graf richt zich op, de stilte valt, geen enkel verweer Ritmisch trillend beweegt mijn blik. Duisternis…

mijn lieve god ach weet je,ik heb zoveel verdriet mijn vragen die vergeet je,waarom zie je mij dan niet hoelang moet ik nog verder,hoeveel jaren moet ik nog gaan de heer dat is mijn herder, maar ziet mij niet meer staan mijn kinderen zijn uitgevlogen, ik zit hier maar alleen lieve god heb mededogen,ik ben toch niet van steen zit met mijn handen…

Duizend rozen heeft mijn tong gegeven Fonkelend en vlammend, ware kleurenpracht Eender aan het blozende stilleven Door en door met eigen falen voortgebracht Langs de afgrond manoeuvreert mijn stem Onuitgesproken val ik over randen Hoop en vrezen zetten mij nu klem Tussen doodstille zwart besproken tanden Praten doet nu niets meer tegen muren…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Houvast snijdt mijn handen, bloedt mijn bloed, verliest mijn blaren. Rauw glijdt langs de wand mijn bast. Touw is strohalm, is mijn angst die beter past. Ik blijf dus hangen zeker van de afstand die ik nauwelijks durf te klaren want dat touw... hoe houd ik dat in godsnaam vast.…