Netgedichten

netgedicht (nr. 5.004):

zaailingen uit onze schoot

strooi ik zand
in ogen die graag kijken
laat ik te veel blijken
dat de blauwe korenbloem
zich eenzaam voelt in het groen

vervluchtigd is het zaad
waaruit ik wortel schoot
de ouderplant is dood
zaailingen uit onze schoot
ontwikkelen hun eigen loot

soms woeker ik
als onkruid tussen rozen
belemmer nooit hun groei
bewonder slechts de
kleuren die ze kozen

kruip verder langs
de borders van het leven
de wilde tuin is mijn domein
verstik geen planten die daar groeien
wil enkel samen met ze bloeien