Netgedichten

netgedicht (nr. 4.975):

Onzichtbaar

ik wil me niet opsluiten
niet achter nacht
waar schaduw heerst
en donker lacht

toch wacht ik hier
het hoofd gebogen
in de luister van de stilte
op een verlossend woord

geen wind die stem verwacht
op de kleine ik die alleen
zijn angsten telt

niet op de klok
die zich verborgen houdt
niet op het wezen
dat naar muren klauwt

onzichtbaar als morgen
het licht verspreidt
daar schemer te snel
de herinnering verleidt