Alle inzendingen over jaargetijden

De zonnestralen van de winter laten warmte achter op mijn huid Het is bijna lente, nog even en de knopjes komen uit Ik ben gelukkig de zon, briesje wind vogels zingen, ik zing mee als een vrolijk klein kind Ik vergeet, dat ik weet dat het weer regenen gaat de boeren hebben weer de kolder mest ruik je door heel de polder Maar ik ben…

Broeipotten en zaailingen op de Creiler Flora: zo rood en geel getulpt is het deze winter niet geweest Waar was ik al die tijd? Om precies te zijn niet ik liet ze broeien dat ze barstten keerde ze tijdig om hun steel te rechten, trok bij min vier alle registers van de lente open En ik? Ik broeide in het winterlicht maar glazig op hun…

Er is een probleem dat we diep of betrekkelijk delen wintertraag spelen en spinnen vlassige nekharen een web van rusteloosheid, onvoorspelbaarheid geen winterslaap bevroren zee in het schilderij mijn jas wappert mijn compagnon heeft het koud en ik ben ziek blind en doof trekken we voort de winter door waarvan het begin net zo vaag…

Onder mijn appelboom gebeurt het dit jaar toch wel erg vlug als de zon even wil schijnen het ballet van de lentemug.…

De lente komt eraan.. Ik voel weer vlinders en mn hart gaat sneller slaan Ik zie de groene knoppen in de bomen de vogels hoor ik fluiten en zie al krokusjes komen Mijn lach bereikt mijn ogen als een kind zo blij huppelend en opgetogen De lente...mijn jaargetij na ellenlange donk're dagen voel ik me weer écht blij…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Koning winter laat nog één keer Zijn koude adem spelen Blazend de ijsvlokjes transparant Over de beginnende lente aarde In wit gekleed lacht hij tevreden Wetend dat zijn tijd er bijna op zit Lente zal de koning doen smelten Opgelost vervlogen in het niets Koning winter laat nog één keer De kracht van zijn adem zien Snijdend over de koude…

De lente barst in heel haar hevigheid uit. Een explosie sprankelend in schitterende lichtstralen van overgoten zonlicht. De lente begroet de dorre takken omhelst ze met haar zachte nieuwe groen. Bekleedt hen met een doorzichtige mantel van fluweel.…

heel even een tipje van de sluier licht gemorste dauw een verre loei nipt het oor verstrooit het zicht tot zingend blauw wakker springt het meiklokje uit haar winterslaap op tijd om weigeroes van bloem tot bloem een lentebries verspreidt…

De herfst schijnt mij de beste tijd, nog voor het koude in zal treden. Het hart overdonderd nog onwetend van spijt, verlangen dat wordt ingekaderd door de zomer en het heden. Voor mij geen winter onvermijdelijk zal hij komen, waarin gevoelens zullen zijn verstild. Een schuchtere herfst, een schitterend eind en dromen, verder een zinderende…

Deze lente gaat het toch weer over jou hoewel ik er langzaamaan wel moe van ben moe van regen, wind, flarden bedrieglijk blauw in de lucht, vage beloften van het einde van de kou. Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen…

Wil je nu al het rijgsnoer lospulken De strik van dit keurslijf Door een gure winterkoning geknoopt Zie je dan niet hoe hij reutelt en treuzelt Nauwelijks wijkt van de troon De laatste trots Gun ons een voorschot De milde spoeling van jouw meisjes Week onze wangen in het lengend licht Want geef maar toe De bevrozen aarde houdt een belofte…

De winter komt Je gaat het merken Het blad raakt stilaan weer de grond Kortere dagen om te werken Straks weer dampen uit mijn mond Kan er steeds minder goed tegen Bruin kleurt treurig heel het bos Jas tevoorschijn, volop regen Het maakt de gekte in me los Ieder jaar als bladeren sterven Regen geselt regenjas Mijn humeur weer gaat bederven…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

Het vochtige teken Der stortende beken Rijst boven ons hoofd. Nu zinken de stralen Waar heuvels dalen Door wierden gestoofd. De snelheid der stromen Begint te verlomen, In ’t vallen gestuit Door schuivende korsten, Die de oevers doen dorsten Met telgjens en kruid. De koele Najaden Verleren het baden, En schuilen in ’t hout: En ’t groeien…

Het ruwrijmt, het brimmelt, en ‘s winters geweld heeft varings al ‘t hout in zijn schoonheid hersteld. Het stond daar en treuren, van alles ontbloot; vol deernisse, och arme, en een beeld van de dood! Nog maanden en dagen zal ‘t lijen eer ‘t alom weer licht is en leven, en blad hier, en blom. "‘t En zal," zei de Winter, "‘t en…

Het sneeuwt, eindelijk sneeuw het ziet er sprookjesachtig uit even komt je jeugd terug 't is vredig en dempt elk geluid. Wandelen in de witte wereld muts en wanten tegen kou héél even sneeuwballen gooien dan warmen bij de schouw. Je wilt dagenlang genieten maar er cirkelen al meeuwen voorbode van storm en regen laat het nog maar éven…

Een najaarsstorm trekt door de stad en blijft de hele dag door de straten razen Overal zie je lelijke groene vazen gevuld met lompe stengels zonder blad Zielige zwarte stokken en treurige grijze hulpeloos bij elkaar gedoken Dikke kale stokken die onafgebroken de schuldige blijven aanwijzen Een najaarsstorm trekt door de stad en eist…

Hoe erg verlang ik terug naar de zon. Die teder scheen over jou gezicht. Enkel een vage herinnering uit een diepe bron. In deze lange dagen van kort licht. De laatste zomer die ik doorbracht met jou. In het bos, op de heide, aan het strand zo vol. Ze gingen voorbij, en wij beloofden elkaar trouw. Terwijl de zon afdaalde, langs de hemel.…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

De nacht valt deze dag wat langer in ver en kletsnat lamplicht waarin het water stuift vind geen beschutting niets is waterdicht een dak op palen laat de wind door onaf en onverlicht wil januari schrijven terwijl mijn hand drijfnat papier beroert en van mijn hoofd de druppels vallen ja schrijf ik dan stokt mijn pen toch positief…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

Van die avonden met huisdieren, met kinderen ook, aanvankelijk, in achtertuinen gezeten, wat keuvelend, wat aaiend, natuurlijk drinkend, en zuchtend, zo nu en dan, met die muggen, totdat men maar naar bed gaat zonder daartoe werkelijk besloten te hebben - van die avonden waarop men - vreemd voldaan - op wat voor wijze dan ook echt…

Vanuit de coulissen van de hemel strooit zij haar stralen over de aarde Zij verwarmt nog niet nog bleek is haar licht Licht zo oorverdovend stil en kleurloos bleek stil als het lied van de doven bleek als de schaduw van de dood Er zijn sporen van eeuwig lijden een heldere bestemming ontbreekt in het niemandsland tussen dood en leven tegendraads…

de lente is de ochtend van het jaar. een vogeltje speelt voor wekker en er staat een ontbijt van geuren klaar. deuren en gordijnen gaan open en het mooie meisje wast haar haar ze kleedt zich in lentekleuren, en ik huppel over een bloementapijt naar haar. de zomer is de middag van het jaar. de wereld is op z’n heetst en harten smelten…

In het koele gouden bad Van het fijne winterlicht Rijst de grote mensenstad Tot een droomvervlucht gezicht: - Al de gangen, al de zalen - Waar de ziel in droom mag dwalen. Boven glansgewassen pleinen Waar de stille mensen lopen, Juichen klokken uit haar open Torens zuiver door de reine - Luchten naar verrukte dromer - Al de hartstocht van…

ik wil schaatsen gedachteloos lang glijden wakken mijden en langs takken rijden van de waterplaats voor vogels van de vaart het is het waard de vorst te voelen bijten in je wang of bang te zijn als je het ijs hoort kraken de scheuren zelf nog kan maken ruggen diep gebogen ogen tranen ijsplezier niet bevriezen is het motto hier gure…

In het zachte schijnsel van de ochtendzon Laten de stralen zich glijden over de aarde Heerlijk warm zacht verkwikkend De vogels laten zich wiegen op de wind In het zachte schijnsel van de ochtendzon Prikkelen de stralen de ogen wakker Een nieuwe dag is weer begonnen In het zachte schijnsel van de ochtendzon Verdwijnen de zwarte sluiers van…

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…