Alle inzendingen over afscheid

kind van de nacht waarom ben je zo stil sluip je eenzaam door de straten door god en iedereen verlaten geweten sussend in je verdriet dat je altijd draagt en niemand die het ziet hoe je wegteert van binnen niet wetend hoe opnieuw te beginnen kind van de nacht waarom ben je zo stil gevallen vervallen het is je om het even zolang…

bloemetje langs de weg auto's razen voorbij eentje ging van de baan slachtoffer had dikke pech bloemetje werd daar gezet bloemetje langs de weg verdriet in de grond plaats niet verliezen wil nog blijven leven nu eens verwelkt, dan weer vers…

Op een regendag zeiden zij gedag hun laatste woorden druipende akkoorden ze zouden elkaar nadien niet vaker meer zien Eens de zee altijd de zee sprak de zeeman en op zijn laatste reis stapte hij resoluut van de boordtree Eens een gedicht altijd een gedicht sprak de dichteres en bij haar laatste vers sprong zij verstomd in de Woordzee…

Ik denk aan gisteren. Ik denk aan vannacht. De hele dag heb ik aan dat moment van 12 uur en 43 minuten geleden gedacht. Het lukt niet meer om dit gevoel te negeren. Jij bent niet van mij. Ik mocht van je genieten voor heel even. In jouw armen liet je me wegzweven. We wisten het, binnen een paar uur is het voorbij. Ik ben niet van jou. Vanuit…

Ik zocht je In de lucht In de bloemen In mijn hart vond ik waar ik naar zocht Toch wil ik iets tastbaars En jouw graf is concreet Maar met een steen kan ik niet knuffelen…

na de crematie een wandeling in de vrieskou ik adem zuchtjes kringelwolkjes in ijsblauwe lucht en weet mijn wezen broos bezonken 't gedragen amen vloeit Uw ongedroomd verscheiden tesamen met mijn zielsgedachten en stijgen wij op tonen van een vederlicht gebed als koppel ringelduiven bovenwaarts altoos in vogelvlucht aaneengeklonken waaiert…

Allang heb jij mij afgeschreven, heel lang ook al weggerekend. Ik voldoe niet langer aan jouw norm, met mij nog leven doe jij voor de vorm. Het voorlopig dulden is gebleven, hoelang heb jij me nog gegeven? Wanneer heb ik volledig afgedaan, of zal jij zijn weggegaan? Ik pas niet langer in het plaatje, o, verdraaid rot op, ik haat…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…

De beste gaan eerst Maar waarom jij Waarom in hemelsnaam jij Ik zoek maar vind niets Enkel je sjaaltje Is het dat? Was het dat? Ben je nu niets meer? Nee Dat geloof ik niet Een deel van mijn hart Een deel van mijn gedachten En één van mijn dierbaarste Herinneringen Dat ben je Hopelijk ben je gelukkig Want dan pas mag je gaan En laat…

ik hield zijn hand vast, niet stevig vast, maar gewoon vast. hij keek mij aan, alsof hij wist, wat komen zal... hij kneep mij zacht en lacht door een waas van de nacht. hij keek mij aan en zei dat hij mij nooit vergeten zal... hij keek weer naar boven, haalde diep adem, zijn hand gleed uit de mijne geen verdriet, een lege vlek…

De kapitein is ingeslapen Voor zijn laatste reis De boot die is vertrokken Naar het Hemels paradijs De oude uil die is gevlogen Naar daar boven goed en wijs Zijn laatste vlucht Naar het Hemels paradijs Man, vader, opa, wat was die man toch lief Grapjes maken en heel eigenwijs Op zijn manier dat moet je geloven Naar het Hemels paradijs…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

Het ding heb ik op jouw verzoek bewaard als aandenken aan je mannelijkheid Glanzend gepoetst pronkt 't in de kamer je geest huist erin, je bent niet dood Vrouwelijke kennissen strelen z'n vormen dat maakt nogal wat gevoelens bij ze los Ze hebben je blijkbaar erg goed gekend ze giechelen; niet voor mijn oren bestemd halen ze fluisterend herinneringen…

het licht dat jij ving jouw gezicht mijn redding gesloten,dicht een eenling geen enkel gedicht spreekt tot verbeelding vol woorden en zo leeg maar wat je verborg in je lach en altijd verzweeg was de kracht van het enige wat ik kreeg, jouw gedag.…

nietsziende ogen kijken mij aan een gevoelloze hand knijpt in de mijne op je bleke gezicht verschijnt een geforceerde glimlach samen vliegen wij weg naar een wereld zonder zorgen waar wij gelukkig zijn na een dag kijken wij elkaar aan en weten dat het voor mij de tijd is om terug naar de aarde te gaan…

Herfst brengt soms wel zonlicht, maar gefilterd vaak door tranen; de kerkhofgang duurt toch zo lang en doet de weemoed groeien waar alle andere bloemen nu vergaan.…

een eenvoudige witte kist alsof hij bijvoorbaat wist hout is maar vergangelijk een eenvoudige witte roos alsof hij bijvoorbaat koos geen boeket maar één per stuk een eenvoudige witte vrouw alsof hij zei ik hou van jou want jij bent voor mij geluk het eenvoudige witte doek alsof het wacht in een hoek als staat 't er per ongeluk…

in schoonheid stierf de schrijver zijn zinnen kleuren rood en hoe ik ook naar woorden zoek het rijm loopt telkens dood een leven lang geletterd geliefd en onbemind en hoe ik ook zijn woorden lees naast hem ben ik nog kind met woordeloos genieten begraaf ik mij in tekst maar hoe ik ook mijn woorden kies zijn woorden zijn behekst…

de wind waait anders in zijn aanval op het vallend blad de herfst kleurt bleker rode gloed verdween al in de zomer van dit miniatuur ik tol in dit kleine landschap als een stuurloze kastanje waarmee kale takken diabolo spelen misschien mis ik het dansen nog het meest…

Een vlinder zo mooi van kleur, Zo teder, lief en aardig, Bij iedere bloem even proeven, En ruiken aan de geur. Lieve, zo zag ik jou, Net als een vlinder genieten, In je mooie bloementuin, Altijd in de weer en in touw. Soms teruggetrokken in je cocon, En als de bloemen gingen bloeien, Kwam jij tevoorschijn als een vlinder, Alsof het leven…

Witte reuzen begeleiden zijn laatste reis De Wolkerse wolken fluffig en pedant Hij was groot, groter dan zijn zijn Warrig en onduidelijk zijn praatgrage mond Ieders ogen gekleefd aan de barstige lippen Mierenheuvels, wespennesten in rouw gedompeld Pissebedden, spuugbeestjes, grijsgrauw duingras Vogels, bunzingverdriet......overrompeld.....…

hoogblond de haren dun al dat verlies…

Je zegt doe dit, je zegt doe dat, je tikt me op de vingers en alles weet je beter, bovendien snauw je me af. Maar zal ik je eens wat zeggen schat? Zo zijn we niet getrouwd, kijk, ik ben een man van vrijheid ik wil ruimte voor mijn geest je beklemt me, snijdt me de adem af ik krijg het Spaans benauwd. dus als je nu zo goed wil zijn, zeg me…

Ik zal je gaan missen... Nu jij de beslissing hebt genomen mij te kunnen missen...…

Hier zit ik dan, Niet alleen maar wel eenzaam... In een door mijzelf gekozen ongelukkig leven Met tranen in mijn hart, die niet over mijn wangen mogen vloeien Mijn tranen om jou... Tranen om het vuur dat er tussen ons is ontstaan.. dat niet mag branden. Tranen om onze stralende momenten van samenzijn die niet zo hadden mogen zijn, en nu zullen…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist breuken steeds weer te lijmen nu ze eindelijk is uitgemoeid poets ik al onze grijsgedraaide platen en strijk haar kukident in de groeven gelukkig zat er toch al geen muziek…

Zo rustig ligt het land nu de oogst voorbij is en de vlugge vogels henen... Zo rustig ligt het land terwijl de mensen jagen op wat geluk en stilte. Zo rustig ligt het land en jij ligt in de kilte; zo rustig ligt het land en ver zijn al de dromen. Zo rustig ligt het land en wij verlangen naar de vrede die toch niet is gekomen. Zo…

pap soms heb ik van die dagen dat alles tegen zit, en dan denk ik bij mezelf hoe deed papa dat vroeger, en dan denk ik bij mezelf rug recht, en hoofd boven iedereen houden. Soms denk ik waarom moest je weg van ons gaan ik ben nog zo jong en nu 6 jaar zonder jou opgevoed, en dan denk ik soms zou ik anders zijn als jij er bij was? pap soms wil ik…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…