Alle inzendingen over overlijden

Mijn grote huis is kil en leeg jouw stem druipt nog langs de muren ineens was het stil en je zweeg jouw leven mocht niet langer duren Mijn grote huis heeft liefde verstoten jouw geur hangt nog aan de bank mijn hart heeft zich afgesloten geen tranen meer als ik jank Mijn grote huis is naakt zonder jou ik word met stil verdriet beloond ooit…

Ingehouden adem, een windstilte wakkert de rijzende dreiging aan zonder beroeren trilt een snaar een doffe fles vangt een eerste traan druppels in de oceaan van kilte Gestadig groeit het grauwe grijs over het afkalvend ijzig blauw als bliksemschichten zoeken scheuren wegen naar een versteende vrouw verwarde keizers zinderen in hun paleis…

Zij rijgt jaren aan elkaar hecht scheuren met verdriet dat terugkeert als ik naar hem vraag. In welke deken is die nacht zijn dood begonnen. Angst drupt door vult leegstand keert haar in en uit een ander.…

Als de kringloop van het bestaan gaat zoals het wordt beweert voel ik geen angst om heen te gaan dan ben ik na mijn sterven misschien de druppel rode wijn die blijft kleven aan je glas waardoor jij je goed herinnert hoe diep en zoet ons leven was…

Zij wil niet anders dan rusten aan ‘t oppervlak van het uitgestrekte meer om dobberend te drijven dus legt zij zich tevreden als tere bloesem neer Met open ogen staart ze tot de ondergaande zon lokkend op haar wacht ze vouwt devoot haar blad’ren toe "het daglicht maakte mij zo moe" klinkt ijl nog in de nacht Aan de stille waterkant…

Als ik eens broos en zwak zal zijn. En niet meer slapen kan van pijn. Doe dan wat nodig is want och, Die laatste slag verliest men toch. Ik weet dat het je bedroefd zal maken. Dwing toch jezelf niet te verzaken. Dan nog meer, dan enig andere dag. Blijkt wat je liefde echt vermag. Wij hadden 't jarenlang zo goed. Dat geeft ons ook die laatste…

Leven begint met leven, en eindigt met dood. Je begint altijd als kleintje en sommigen worden groot. Groot van lijf, of groot van geest, of groot door wat je doet. Je laat daarmee een indruk achter als een allerlaatste groet. De een die gaat voor grootheid en de ander kabbelt voort, maar een obsessie helpt je echt niet daar bij de hemelpoort…

Hij was een hele grote, geliefd bij vrouw en man en vooral ook bij de slager, want hij lustte er wel van. De boeren zien met lede ogen hun omzet ernstig dalen, maar de kippen en de koeien kunnen weer adem halen. Daar komt de stoet, geheel in 't zwart. De mannen druppend van het zweet de vrouwen van hun smart. Twaalf dragers zijn…

Wanneer lentelicht je plaats beroert hoor je mijn voeten op zachte aarde Beneden droogt slaap je tranen hier kleurt je beeld mijn ogen Je bed bedelf ik onder orchideeën en zoete margrieten Morgen niet dan zwaai ik je van ver mijn liefde toe…

Witte zachte bloemen bloeien op je graf en naast je kleine steentje de teddy die ik je nog gaf Ach, mijn lief klein meisje dagen gaan voorbij maar in de zware nachten dan huil ik je weer bij mij Dus kuis ik nu de plek waar jij zachtjes rust en wacht in mijn gedachten tot jij mij eens wakker kust…

Vaarwel mijn beste vriend succes op je tocht der tochten je hebt het verdiend je hebt lang genoeg gevochten Vaarwel mijn beste vriend ik wens je een behouden vaart we hebben teveel gegriend nu ben je officieel dood verklaard Vaarwel mijn beste vriend denk aan mij daarboven zodra ik hier ben uitgediend kan ik je weer mijn vriendschap beloven…

Sprakeloos, Ongeloof, troosteloos, ineens zonder jou !!!!! Nog zo veel plannen, nog zo veel dromen, nog zo veel dingen ongezegd ineens zonder jou !!! Al die woorden, zo vol troost gesproken, helaas dringt het niet door ineens zonder jou !!! De tijd zal leren, of dit leven nog vol vreugde kan zijn zo ineens zonder jou !!!!…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

Met je laatste adem blies je het lijden weg Een zuchtje was voldoende Daarmee gleed de vrede over je gezicht En nog even werd het licht In de schemer bleven wij achter bij je bed De dokter stelde je dood vast We zaten er zonder jou, verzameld om je heen We zaten er samen alleen…

In Elemangora is schaduw het meeslependste deel van het bestaan treiterend volgt dit spookbeeld overal vastgeklit smaller wordend tot ook in stilte de dood deze volgzame opslokt.…

met klamme hand nam ze die gebruikte naald vast. en stierf ze weer wat...…

stoned op een parking, ver weg, dwaalend in het rond. een auto, een gil, niets...…

aahaa zei ik heel stil in een hoekje mysterieus einde…

Ik loop door de duinen, langs de zee… Ik kijk naar de golven, wil met ze mee… Daarbij droom ik stilletjes over jou… Ik vertel de zee hoeveel ik van je hou… De zon schijnt, maar warm heb ik het niet… Ik sta bij de zee, met zoveel verdriet… Ik voel me alleen, zonder jou aan mijn zij… Jij was ongelukkig, nu ben je vrij… Zoveel schrik was er…

Mijn eerste herinnering lijkt eeuwen terug te gaan Naar hoe jij mijn boterhammetjes smeerde tussen de middag En hoe jij mij vasthield, als je levensechte pop, tegen je aan Toen moet mijn liefde voor jou zijn opgebloeid Een gevoel van niet zonder kunnen en voor altijd Ook al wist ik niet wat het was, jij hebt mij altijd geboeid Maar al vroeg…

Nu ik plotseling niet meer met jullie mee mag gaan zal ik als een Engelbewaarder altijd achter jullie staan Dan kun je altijd met me praten en zelfs al zou je fluisteren ik er voor eeuwig en altijd daar ben om te luisteren. Zo ben ik altijd bij je maar door de pijn en het verdriet kun je dat nog niet begrijpen voel je dat nu nog niet.…

Als elke strijd gestreden is Als iedere leed geleden is Als elk gebed gebeden is Dan is de tijd gekomen Om eeuwig in je dromen Zwevend over groene weiden Gedachten leeg niet meer strijden Eeuwig rust en altijd vree Neem mij in je gedachten mee Langs de wolken en de maan Mamma ik wou dat ik mee kon gaan…

de brekebenen konden het leven bewaren noch dragen ik was er wanhopig hoe dood je ook was je was machteloos mooi in die oneindige tel ik barst van verloren vreugde ben in mijn voegen vergaan je bent in mijn lijf geschreven door een analfabeet wat mij van nature niet was wordt mij elke dag ontnomen hoe kan zo gruwelijk mooi zo vredig…

Ooit, op een dag, zal ik je weer zien. Zou je dan lachen, of huilen, misschien? Ooit op een morgen, zal ik weer naast je staan. Zouden we dan misschien weer samen verder gaan? Ooit zal ik weer samen zijn met jou, en lieverd, dan hou ik nog steeds van jou. Maar nu zijn er tranen, veel pijn, en een hoop verdriet. Want jij lieverd,…

bloemen sieren je houten kist de kleur past ongenoemd bij jou zacht speelt klassieke muziek en ik hoor, je neuriet mee het besef dat het goed is zo wordt in mooie woorden geschetst waarna de laatste melodie begint een enkele traan valt gelaten even strelen handen zacht over het hout dat je omhult een nieuw begin, voor ons een einde dit…

Van geluk bijna dronken, blind. Muziek als van violen door wilde haren. Hun lach als klarinetten in de wind. Wolken weerkaatsen de muziek. Glanzende spaken als harpsnaren draaien rond en rond tot bijna ziek. Een vogel vliegt voorbij hoog in de lucht. Weet direkt al de finale. Maar kijkt vooruit en blijft de eerste van de vlucht. De…

Alles was wel overwogen; hij zou opnieuw beginnen. Te vaak verloren en bedrogen, zo had hij zich bedacht. Maar met niets meer af te wegen hield tenslotte dit hem tegen: Dat volgen zou op "kom binnen" "Ik had je nog niet verwacht".…

ik zou nog niet willen sterven maar ik voel dat het einde nabij is ik trek de dekens op doe mijn ogen even dicht in de woonkamer slaat de klok twaalf maal hetzelfde geluid elke slag klinkt zwaarder de nacht begint bij middernacht vreemd dat ik een rust voel geen angst om te slapen inslapen klinkt zo definitief zal ik de zon nog zien…

en we dromen en praten alsof alles nog zo is zoals het was en het hart stuwt tranen…

In slowmotion zal de dag van morgen Langzaam en kwijnend ten onder gaan Je gezin hier, zal langs elkaar heen leven Voor één dag zal zwijgzaamheid volstaan Morgen, ons Engeltje… Onze ogen zullen neergeslagen worden Bang voor ieder, ziel ontblotend, contact We zullen je herdenken… ieder voor zich Omdat het spreken nog altijd pijn doet Morgen…