Alle inzendingen over eenzaamheid

Toen was ik nog samen Nu ben ik alleen Toen had ik geen vrienden Nu meer dan één Toen leefde ik thuis Nu leef ik intens Toen was ik een volger Nu ben ik een mens Toen was er liefde Nu is die er weer Het is alleen anders Het is voor mezelf dit keer Kerst wordt eenzaam Rustig en alleen Het is voor mijn toekomst Ik moet er doorheen…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

aangespoeld verlangen gebroken in golven markeren bakens van mijn wezenlijk bestaan afdruk na afdruk zorgen achterlatend balancerend op grenzen zee keuzes latend richtingloos op zoek naar toekomst gebroken in zorgen verlichting tegemoet…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

De buren zijn vandaag haastig vertrokken. Zo heb ik uiteindelijk toch nog kijkend uit het raam van de flat met hen kennis gemaakt. Zag nog net de achterkant van het verhuisbusje aan het einde van de straat. Hiernaast trekt nu niemand de WC door. Wat een eenzaamheid!…

Ik voel me alleen en verlaten maar niemand heeft het in de gaten; iedereen leeft maar door Echt belangrijk ben ik dus niet niemand hier die mij echt ziet; iedereen leeft maar door Als ik nu niet meer zou leven niemand zou daar wat om geven; iedereen leeft toch door Ik voel me verlaten en alleen ik weet echt niet meer waarheen, want…

speel je bal maar over verover vrij het land dat je tegen stond hier ligt de grens maar stop niet bij dit ommuurde verzonken graniet ga niet denken dan verdwaal je hier geef bewegen aan de angsten van je voorgevoel en spring de diepte in…

Kunnen we zwijgzaam de stilte bewaren in een illusie van het geheim behoren de woorden geen woorden te zijn onuitgesproken doen woorden geen pijn. Laten we geen woorden gebruiken in verbeeldende zin fictieve betekenissen zijn zo min. Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

Heel langzaam verdrinken onder schuim bedolven zandbanken geven geen kram terwijl vaste grond wijkt Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk…

Dans in het licht. Laat jou de dood verjagen. Die koude duisternis mag ons niet komen halen. Dans in het licht Laat jou de eenzaamheid verdrijven. Zodat zelfs op de mistigste vlaktes, de zon me nog kan halen. Dans in het licht. Laat jou de woede sussen. De woede over de eenzaamheid die de dood heeft gebracht.…

krakend geluid waar voetstappen verloren op een zilverwit deken van versgevallen sneeuw stilte doorbreekt in deze engelennacht de zoektocht naar dromen mijn hart verwarmt zal een ster haar geschitter hoop laten herleven elke stap dichter naar eindeloos geluk waar een wit tapijt toegesneeuwd stap na stap mijn verleden achterlaat…

Aangekomen bij een stil metrostation, staar je gedachteloos naar het perron. In je hoofd klinkt nog net het macabere sonnet over het ritme van leegte dat de metro zong. De deuren sissen dicht voor je beseft dat die zwarte leegte jou betreft. Jouw eindige bestaan. Voor je dit voelt ga je met rappe spoed je eind aan de horizon tegemoet.…

Ik weet geen raad Met hoe je nu bent Voor mijn gevoel doe ik niets goeds Terwijl je mij nu door en door kent Ontbreekt het aan een goed signaal Ondoordringbaar, onvoorspelbaar Helemaal Een moeder kwijt, een ander leven Accepteren dat dat hoofstuk sluit Ze heeft je alles meegegeven Je moet op eigen kracht vooruit En juist in deze donkere…

Het vorige gedicht is kwijtgeraakt in een macaber niemandsland waar oktober zich laat horen en duisternis in zwermen neerstrijkt binnen beweegt hij door de kamer alsof hij kan weglopen van een gedachte maar de beelden klampen zich vast en beuken zingend in zijn rug angstig hoort hij zijn leven breken beent nog dieper naar voren en denkt…

Mijn hart bereikt verlangens, maar ik kom er niet bij, het vervaagt in zoete liefde, maar blijft onbereikbaar, zo ver weg.. Ik kan het verdriet voelen, dat zich langzaam mengt met de leegte van mijn ziel, en de liefde uit mijn hart, maar zo ver weg.. Dan zie ik een puntje licht, dat verschijnt in het diepe, maar het niet verenigen zal…

geruisloos opent deze witte dag de blauwe deuren en mijn neus ruikt nog flauwe geuren van koffie met een versleten lach de afgelopen dagen zijn zo mild geweest omdat de vrienden weer zijn, komen kijken en achteloos meewarig lieten blijken dat ik nog welkom ben op 't jaarlijks feest (goed wetend dat ik toch niet…

met een grijns en met een lach, en de leegheid van de dag, vergeet ik woord en raad en dicht, ben ik van zwaar naar lichtgewicht. ben ik vergeten wat ik hekel, ken ik geen prik of scherpe stekel, ik ben zo doods als zand en pier, ik ben nu ook gewoontedier. ik kommer slechts nog om mijzelf, knaag nog nauwelijks aan 't gewelf, van dit…

Mijn bloed is stil Tekent grijze randen Sneller en sneller De tijd verzwaren Zwarte aarde is vertrapt Kreunt verbeten tranen Keer op keer Kwade daden Grauwe handen Wandelen de dag mee Heel even De stilte aanvaarden Een hol slapen Camoufleert gebrekkig Nooit meer Voortvluchtig stamelen…

De fluwelen streek van oude meesters beroert al lang het doek niet meer het bronzen vlas omgord met heesters wuift slechts op velden van weleer. Statige steden langs verzonken wegen worden langzaam van hun trots ontdaan de boerenbede om zon en regen de Vlaamse trots in een hard bestaan. Het is verdampt in de vooruitgang alleen in omzien…

Ik liep in de stad vannacht Ik liep in de duisternis En ik had even gedacht Dat er niet meer nodig is Ik danste in een lege zaal Ik danste voor een stil publiek En vertelde mijn verhaal Aan een junk in een portiek Ik zocht het licht van boven Ik zocht de warmte van een vriend En heb daar met die junk gesnoven Meer had ik niet verdiend…

Een grauwe lucht met ondoorbroken wolken zal mijn stemming bepalen de dag voor mij vertolken. Grijs en grauw de wereld miezerig slaat de grond tranen lopen langs m'n wangen bereiken zout mijn mond. Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

Ik wilde dat je dichter bij me was. Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen. Het weer is somber. Alle dagen staat er een haveloze regen voor de ramen lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop door 't huis, de kamers waarin jij niet bent en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens en kijk naar buiten tot het donker is. De televisie 's avonds…

Op zoek door de nacht, Geleid door onbekende winden, Zacht fluisterend als veren in Het ruisen van verborgen verlangens, Glijdt het bloemenschip der dromen. Zijn boegbeeld, Een nimf oprijzend Uit een zee van rozen, Oogt trots, De lieflijke blik afgewend, Strak gericht naar De weidse verten Van een lokkende toekomst. Verscholen in de schaduwbloemen…

Zoals onverzadigbare verlangens, Beelden van eenzamen, verstoten uit Een kilharde wereld, Schemerend zweven over de Grifgezaaide wegen van Bedrieglijke vergetelheid, Zo zoekt de immerdwalende droefnis Naar verlossing uit haar Eindeloos labyrint. Samen gaan de tijdloze Gedachten, geketend aan Het voorbijglijden van de Onbezorgde dag, Over…

Kijk, Luister, Vraag niet. Verlangens bedolven onder De mateloze woede van hen, De rusteloze zoekers. Ontdekkers, Beschermheren van Onbezonnen geluk. Waar dwaal je? Dromend door het Zwartglimmend stratenvocht? Alleen Gedachten denkend. Je gelaat, Een schim, Oplichtend mooi gevangen, Droef van weggedrongen smart, Achter je sluier,…

Dan breekt de hemel open Door alle donkere lagen Het zonlicht werpt zijn stralen Op deze grijze sombere dagen.…

Ken je me nog? Ik ben het , met die lach, met dat open hart Ach, je bent sterk, maar zo eenzaam, zo hard en zo ongelukkig Neem me toch terug want ik ben het; die vage herinnering aan wie je ooit was.…

ik heb het boek opengedaan het zwart van bladzijden gelezen waar wit eens had gestaan jaagt nu het kwaad de zinnen aan in het ruisen van mijn bloed fluisteren de echo's hun relaas haat klopt in de slapen van mijn hoofd een gevaarlijk rode waas letters dansen voor mijn ogen hun macaber lied de waarheid wordt gelogen de werkelijkheid…

in diepe stilte van vergeten leven huist de kille mens met gehaat lichaam zwarte bloemen als kern van ik verstenen zonden zonder naam weg van gedachten gijzeling van licht dood voor woorden met vergeest gezicht niets kan hem nog meer verteren dan tot stof te wederkeren…