Alle inzendingen over psychologie

jouw huis is leeg de ramen staren blind naar niets meer dan houten schotten, vastgenageld aan de muur beleef ik niet de weg van ooit liep vast in bange hoeken waar ik zoeken moet vergeet ik niet, maar daar waar jij je leven leed huist nog altijd veel verdriet…

Ergens aan het eind Van wat mijn actieve Leven lijkt te zijn Moet ik moedeloos Constateren dat ik Niet meer verder kan Bedrading in het hoofd Die al mijn gedachten Sturen kan is in de Loop van veel verdriet En menselijk lijden Beschadigd geraakt, En uiteindelijk doorgebrand Met smeulende dampen Die mijn hele wezen Doortrekken…

Op de breuklijn Van mijn gedachten Halverwege hemel En aarde, ergens Tussen het paradijs En de woeste ledigheid Van de donkerste Van mijn hersenspinsels Word ik wakker vandaag, Wrijf de slaap uit Mijn ogen en zie dat De zon schijnt, de lucht Blauw is, mijn jonge Aanwas goed gedijt, En zie dat Het goed is…

Dit gedicht gaat over inzicht. Maar op welke wijzen Kun je zelfinzicht krijgen, Zicht in eigen licht. Zelfvertrouwen Kan het wel-licht opbouwen.…

Wij spelen met letters De letters van het alfabet Bouwen met woorden Onze vleugels verstrengeld in elkaar Om de zon in haar naam Laat mij deel van je blijven Laat mij niet onvoltooid achter Bemin mij Laat mij drijven op de golven van je hart Dan zal ik je dragen Met het blauw van mijn naam.…

evenals gisteren liggen ze daar onaangeraakt naakt heel zachtjes dwarrelt er stof overheen, al doet dat niet vergeten waar die sleutels eens voor stonden een vriendschap die eindig bleek…

Dacht dat ik je goed Gepeild had, die Elke dag zo nadrukkelijk In mijn blikveld aanwezig Bent, overduidelijk bezig Mijn vertrouwen te winnen Tot ik het vandaag Aandurfde buiten mijn Gezichtsveld te kijken En zag dat jij nog Niet half de persoon Bent die jij zegt Te zijn…

Doorgaan moet je, Altijd doorgaan, Nooit stil blijven Staan, kijk nooit Achterom, alleen Maar voor je, Niet links, niet Rechts, alleen maar Voor je, recht voor je, Verder moet je, altijd Verder, tot het laatste Lichtje gedoofd is…

Kijk niet om - Kijk nooit om Zelfs niet schuin Over je schouder Kijk niet links Kijk niet rechts Kijk alleen recht Vooruit, kijk alleen Voor je, alleen maar Voor je, en nooit Meer achterom, Omdat je verder Moet, altijd verder, want anders - dat weet je Toch - word je een zoutkolom…

zomaar een vriend uit niets zijn zachte woord vertelt me dat het aangeraakt zijn niet alleen uit handen komt, maar ook met name door cachet…

de zon schijnt op ontbladerde bomen takken gehuld in donkere herinneringen stof in de zwervende wind de trein raast in sporen voorbij dierlijke klanken achter gelaten in nevels af en toe trekt een wolksluier op haar nauwelijks hoorbare snikken ze zeggen dat ze lacht een vrouw in foetushouding weerspiegelt in stilstaand water…

kijk ik lach de heelheid van mijn tanden vertelt een verhaal uit ooit toen knekels nog een huis waren bovengronds scharen zeven vogels en een blauwe lucht…

Vat vol tegenstrijdigheden Ben ik, kolkend van Vrede en woede die Tegelijkertijd ongrijpbaar Zijn - het goede heb ik Voor met ieder mensenkind Maar sta ook hatelijk Tegenover hem als ik Omzie naar zijn hopeloos Menselijk tekort en ik Hem zijn wandaden Vergelden wil - Val ik terug op het Geweten waarin mijn Ziel nochtans…

Die altijd zuinig Geweest is op zijn Leven, zorgvuldig Inhoud gevend aan Het menselijk tekort, Plooien effenend In zijn dagelijks Bestaan, ziet terwijl Hij voortgaat alleen Nog maar de rafelranden Waarlangs hij moet gaan…

laat me niet achter mijn lichaam is de zee uit vrije wil, voor jou ik wil gedragen worden boven alles uit, nog meer in kleur, rond of door praat met mij, lichtblauw en herhaal dat met het leven dat het onze is vandaag en morgen zoals gefluisterd op dit ogenblik en als je dan luistert naar mijn golven, door onrust gevangen bemin…

de tragedie van ons leven is niet de dood, maar wat we laten doodgaan terwijl we nog leven!…

Was het jouw hand die in de mijne gleed toen disbalans mij deed wankelen voelde ik jou daar op de rand van de brug of was het de wind die mij wiegde mijmerend over hoe alleen, alleen zijn werkelijk is, voelde het koud tot op 't bot…

Als gedachten niet Langer zuiver zijn, Als ze worden Verdrongen door emoties Die nooit tot hun Recht gekomen zijn, en Onverwerkt verdriet alleen Somberheid ten goede komt Dan constateer ik dat Ik zo lang ik leef Aan mijn eigen leiband Loop - hond aan de riem Met te weinig speling…

Lang dacht ik De strijd die Het leven is Te kunnen winnen Door als een egeltje Opgerold door het Leven te gaan - Niemand hoefde dan Mijn stekeltjes te Zien, ze nooit Overeind zien staan, Nu merk ik dat ik een Stuk minder onzichtbaar Ben door mijn stekels In de volle lengte Uit te rollen, en ze Vervaarlijk overeind laat…

Ik ben in een script geboren regie heb ik niet nodig, ik speel een soevereine held in elk verhaal, rolverdeling lijkt overbodig, isolement van de verbeelding deel ik met elk primitief hart. De wieg stond op een onbewoond eiland van verlaten kunst, cursief omringd door de golven van het alfabet, in de getijden van geluk herrees…

Sinds ik mijn pen te leen heb gegeven is 't zin geven zoekgeraakt wolken zijn verstrikt geraakt in hun geschied – schrijving evenals de druppels die omhoogvallen nu niets meer is zoals 't lijkt…

Ooit werd ik in Grenzeloze vrijheid Geboren in een wereld Die bol stond van De schoonheid van De schepping - naar mate Ik ouder word, ervaar ik Dat er steeds weer nieuwe Cirkels om me heen Worden getrokken - zonder Dat ik er invloed op heb, Leren moet ik mijn eigen Grenzen te trekken, om er Vervolgens behoedzaam Over te waken…

mijn hart is stil alsof het overweegt om weg te gaan en jou achter te laten op mijn wang, aangevreten door het zilt dat oogleden van liefde sluit hoe zou het afscheid zijn als een stap in een zuilengang van echo waar boete beelden maakt en de reis aankondigt met het hoofd tegen de muur zou het dan mijn stem zijn die de weg tot stof…

toch mis ik liefdevolle handen kroelend door mijn haar nee, ik zeg niet die van jou de warmte van een heerlijk lijf verstrengeld met 't mijne nee, ik verval niet in herhaling wat rest is 'n vage glimlach dobberend in 'n immense leegte…

Hersens die langzaam Het vocht verliezen Waarop ze leven Cellen die verdorren Waar ik bij sta Denken dat opdroogt Als een modderpoel In de hete zomer Wat over blijft zijn Gedachten op hun Allerdorst - en in Mij groeit het verlangen Naar gerechtigheid, het Recht waar ik naar dorst…

Ik wilde eigenlijk vragen, Begint het al te dagen. Door wat voor zaken Moet jij je laten raken, Je steentje bijdragen. Het zijn woelige baren, Waar jij je weg moet varen. Met kennis van zaken Kun jij je eigen weg bewaken.…

Vandaag word ik Maar moeizaam wakker En kom niet verder Dan matig bewustzijn Op een ondergrond Die stevig en rustig is Wacht ik op het moment Dat mijn luikjes opengaan Waarin zorgzaam zijn Opgeborgen de woorden Van rust en vree, Van geluk en verdriet, En van overpeinzing Van hoe ik in mijn Donkerste duister Bijna het leven…

zij draagt haar naam naar de bekentenis dat ooit haar bloem weer open bloeit, in paars en witte tonen nu nog wonen er twee luiken in een zwaar gebroken hart -ze blijven dicht totdat zon opnieuw haar doorzicht geeft aan zwak beschenen kieren eerst dan -kunnen we vieren dat er ooit ook leven was…

PASTORIETUIN Kastanjes in volle Bloei die het leven Vieren in het Vriendelijke ochtendlicht Geur van nu te ruiken In de voetafdruk van toen Van mij als vijfjarig kind Dat aan het begin Van zijn mensenleven Dezelfde bomen meemaakte Met takken die als Slingerplanten dienden om De pastoriegracht over Te steken - en die samen…

Slaap die ik Uit mijn ogen Wrijf, droom die Onuitwisbaar is - Beeld dat helder Op mijn netvlies staat Bestand dat ik Verwijd'ren wil Maar niet met Zich spotten laat Angstbeeld voor Alle dagen Dat ik leef…