Alle inzendingen over BOVENTOON

zij zijn weer terug de stemmen in de boventoon van het geroezemoes ze schilderen woorden in ongehoorde kleuren raken aan het onderbuiks gemoed door hun scherpte vallen schellen van de ogen worden onzekerheid en angst weer troef zij jachten en jagen in spiralen van terreur en geweld maken van de anoniem een dode held er is een god…

de sterren vallen dit jaar uit een vroege hemel, daartussen voorjaar als nadag van wintertijd en ondergeschikte slaap, hoorbaar rondzingend op kristallijne toon; 'duizend zwaluwvluchten', zei je nog tijdens dit hoogteritueel zonder daarbij van persoon te wisselen -een woord ontstijgt papier en er is overal werkelijkheid maar dan gedroomd…

De boventoon van het duister. Grijs! Manifesteert ruis door gefluister. Gesloten! Vangen mijn ogen verlichting. Het licht! De boventoon van verrijking. Ik kende jou als een eiland in open zee. Als een zacht, fris maar krachtige rosé Maar na een vloed over het fijne zand. Plotseling als schipbreukeling gestrand.…

Ondergeketend Dwingt zij hem contractueel naaldhakkendraaiend voor charmes gezwicht voert haar hand de boventoon hij gaat onderuit…

wat mezelf het meest eigen is geef ik uit handen wanneer jouw tederheid de boventoon voert een aanzetting tot ontbolstering…

dan wordt het gewicht doorzichtig draagbaar als onder smalle schouders onvermoede krachten de boventoon gaan voeren halverwege de weg naar meer inzicht…

Duizendschonen prijken duizendschonen lijken tot wij kijken onvolkomenheden, die tevoorschijn komen en voorbijgaan aan kleurverschillen, die vechten om de boventoon, waarin gelaten de vorm onbekend gebleven is…

Afwijzing, ik wil van jou scheiden Wil je echt niet meer met mij? Ja, herhaaldelijk 'Ja!' Afgewezen... Ik zal mijn gegeven woord moeten verbreken Je wil niet meer... Scheiden, voelt aan als de kinderen verstoten Men zegt dat het niet zo is, doch sinds ik jouw verliet, moet ik er alles aan doen om ze te laten zien dat ik het huis heb verlaten…

slalommend om slakken zijn de jongen uitgevlogen weg van onder moeders vleugels naar bestemming onbekend rood kleurt de avondzon waarin gemis langzaam de boventoon voert dit is mijn zomer niet…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Wat huichelachtig klinkt dus hun bewering dat zij geschikt zijn voor de landsregering, want welk geluid voert straks de boventoon? Mijn voorstel is om ieder vals verbloemen van nu af aan een ‘fabertje’ te noemen.…

topaas leverworst hemelsblauw appelwijn legerbroek dikke korst flatgebouw groot geheim gedachtenschreeuw springstroomt andersom pom pom - pom pom woordkrakeel boventoon…

Sierlijk de met precisie genomen schreden fragiel het koor waar scharlaken de boventoon voert reiken groene handen tot grote hoogten terwijl de rei meesterlijk golft…

De boventoon komt van binnenin.. Door zijn illusie gesterkt...…

Het is de grondtoon Van jouw canto Die het leven leefbaar Lijkt te maken voor de Mens die aan zijn Eigen leven lijdt Met ondertonen van Vrede en verdraagzaamheid En de boventoon een Sprankeling die hoopvol Uit doet zien naar De eeuwigheid…

ik leg m'n oor te luister geroerd door de toon van melancholische strijkers nemen zij mij ogenblikkelijk mee naar verre oorden daar waar toewijding de boventoon voert men elkaar woordloos verstaat…

je klaproosde op slanke wat lichtgroene stelen het kleine blad gaf lilapaars subtiel haar boventoon ik heb je niet bewoond maar wel je zwarte hart bewonderd als in een droom hebben onze kleuren elkaar altijd weer gevonden…

verdwaal in mij laat me je verleiden tot 'n wandeling in het witte woud waar vergetelheid de boventoon voert paden geen paden zijn en bomen geen bomen laat mij met je dansen zodat je bevangen wordt door de kou en langzaam verdwijnt in het niets *…

Wanneer liefde in haat overgaat, voert liefde nog steeds de boventoon, immers: wordt haat gevoed, door de wortels van liefde. Echter: als liefde en haat, overgaan in desinteresse, kun je stellen dat: je het met beiden wel hebt gehad!…

In een stille kamer waar de schemering meer leven brengt dan ik voert mijn besluiteloosheid de boventoon gedragen door een trage bas van betreurenswaardigheden Geen muziek omsiert mijn grauw verleden of mijn vrolijkheid vandaag Vandaag ben ik in dubio, mistig en te traag over hoe ik me moet voelen en hoe ik me gedraag…

welkom op Anner Harleydag de Hondsrug ronkt en gromt testosteron vlamt in de pijp meiden van zestien op tilt zwart voert de boventoon de brink ruikt naar ledervet een helm maakt ieder jong rijders voorbij de horizon…

ze zijn in de maak net zo lang tot ze de smaak van onvergetelijkheid zullen overtreffen ze neuriën een melodie niet eerder gecomponeerd die zal blijven hangen als een luminescente ballade zonder slotakkoord maar het stemmen zal duren tot de boventoon zo helder is dat grondtonen spontaan verschieten van kleur als passend decor…

Nog nooit was een vrouw minister-president, calvinistische en roomse mensen voeren de boventoon, altijd mannenego's op de troon, geen vrouwelijk schoon, laat Femke zegevieren, duldt geen valse vent! Niemand van de heren is zo integer als zij, is het volk blind en met enkel een geleidehond al blij!…

De ledigheid voert de boventoon Jij vleit je erop neer Als zijnde mijn beschermer Mijn redder en mijn heer Ik wil jou echter dumpen Want God wat haat ik jou Maar dat juist is de grondslag Dat is de hele clou Zolang ik je bevecht Hap jij steeds weer toe…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden en nestelen zich naast mijn lippen die ik stijf dichtgeknepen houd ik wil niet proeven met welke saus je déze keer je gerecht hebt bereid onsmakelijkheid voert de boventoon door het allesoverheersende ingrediënt dat volmondig naar hebzucht smaakt…

Verglijdt met echt alles Schijn is dan vaak heilig Waargebeurde verhalen Voeren de boventoon Schone schijn met verdriet Een lach door tranen…

De regenboog met veel kleuren weerspiegeling de boventoon van heelal naar aarde krachtig stralingsvertoon met helende werking herinnering aan vervlogen gedachten van vele geesten die ons opdrachten seinen door Meesters gegeven om goed te leven in de schoot van de eeuwigheid naar de waarden van de geest OSIGAR LUTAM GRESTIT ALI…

in het zachte parelmoer van schelpen ruist de zee je stem zingt boventonen op het schuim van golven mee nog zijn je haren droog en waaien in de wind het gouden blond van zon dat je alleen in holland vindt je ogen spreken warmte in hun diepste blauw samen door de branding maar de zee is stervenskoud…

zo breekbaar ben ik als het licht dat kaatst op een winterblad glanzend, maar bros zodat de vorst het makkelijk, vinnig krakt zo kwetsbaar ben ik als de merelvleugels ondergesneeuwd wachtend in een tuin onder de liguster op de bekoring van de zon zo frêle zachtjes luisterend naar een lied de boventoon van vreemde vogels…

virtuoos overdansen lenigjonge vingers de vierweg op een elegantslanke hals harenstokberoeren doet borst- en taillesnaren sidderend ontwaken trekt registers open melodie breekt pareljuichend uit de open flanken de heupen kingeklemd bij haar boventoon in orkestrale luwte tuimelt mijn ziel een kortstondig arcadia binnen…