Alle inzendingen over DEINEN

ik deinde neer en op op en neer neer en op op op op op op op op…

De kwikstaart huppelt onbezorgd op de golven: stevige wieren!…

Ik dein mee In een zee van Liefde, Dat is de Goddelijke Kracht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd Maar vertoeven Zou ik maar niet meer Naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens Iets verzaakt Zodoende…

Zingen kan ze niet maar op een liefdesliedje dein ik met haar mee…

Trompetnarcissen deinen vrolijk op de wind rapsodie in geel…

Moment van deinen bereikbaarheid gevangen door plotseling licht in een cocon verzegeld brengt mij innerlijke rust. Tot de horizon stroomt gebundeld stroomafwaarts de perikelen die zij met zich meedragen dat de brandhaard in mij blust.…

Ik ben de zee, de oceaan Die surfers meedraagt op zijn golven Vaak raken zij door mij bedolven Onstuimig laat ik hen weer gaan Ik ben de oceaan, de zee Ik trek soms schepen naar beneden Ben doof voor smekende gebeden Heb macht inzake wel en wee. Mijn golfslag kan verbazing wekken Mijn branding speelsheid en plezier Dat maakt een…

Bij het veld vol hooi deinen klaprozen luchtig. Spaart het maaien hen?…

de wind ziet ze vliegen de vogels die deinen en wiegen op zijn snaren in de lucht tevreden in vogelvlucht…

maan en sterren spiegelen op de golven heimelijk dein ik met ze mee in wiegend licht verzonken ben ik vol maan en zee…

lui als een sultan alert als een jager dobbert hij voort op golven van gebeuren zonder plan drijvend op avondrood weet hij zich geborgen in de deinende schoot van het ogenblik verpletterd door de orkaan overkomt hem stilte…

Stormwind slaat de vaart: meerkoeten dansen vanzelf en vrij op en neer.…

In het hoge gras blijft dat verkruimelde wit opeengedrongen, wiegt losjes, toch standvastig. Fluitenkruid verwondert steeds.…

en dein ben mijn eigen mijn…

hoe indrukwekkend mee te deinen in je ademhaling voorbij het omheinde van hunker bevrijd toe te geven aan verleiding…

Schokgolven deinen uit tot bewustzijn. Woelig vruchtwater, stilte voor de storm? Eva iacta est!…

het is zo dat haar bril ogen geeft waar zij naar kijkt weerspiegeling van een ogenblik was wat het lijkt gericht op mij deins ik terug waar zij niet wijkt…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

wat klets je toch wat dein je de dolfijner mierenneukend door de golven van jouw taal of hou jij papegaaien op jouw stok? die na-apend woorden sporen rijm dicteren aan de haal…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

Een thuishaven zijn, voor wie weet, de zeemeeuw, die gelukkig mee wil deinen op het ritme van mijn zee.…

Wind stoeit met water stoeit met strand, zand stuift over wuivende duinen, onbesuisd, onder meeuwen die deinen, dansen op het ritme van de branding, golf op golf op golf, Nehalennia's hartslag.…

fluisterend dein ik op de zee van je zuivere woorden waar niemand iets mee kan en die ik slechts kan horen het strand ligt aan je voeten die bloot wat sporen achterlaat gekabbel van de golfslag ligt de branding in mijn hart…

ik wil je armen om me heen je warme handen strelend langs mijn rug kus me zachtjes overvloeiend en fluister alle lieve woorden die er zijn omdat ik er op teer mijn lief op dein als ik vandaag de krant weer lees…

Ze flaneert, op mannenjacht Haar borsten deinen zacht Lippen en nagels schreeuwend rood, het middel bloot En boven fraaie benen op hoge hak, het bewegen van haar billen 'Welke man zou mij niet willen?'…

In alle tijden wordt de mensheid getroffen door veranderingen gewoontes geloof en levenswaarden deinen steeds op twijfelzuchtig moeras d' Almachtige en Zijn hemelgeesten zien deze grillen aan met scherts hun Eeuwigheid heeft er alle ruimte voor.…

Gor deinen beminde strelen langzaam weg op de oneindige klanken van een luit hoog van een parterretrap Zingend en dansend spinnen spinnen zij rond elkander Velours sluit klappende vergezichten uit van succes…

Langzaam begint het te deinen en ik onderdeel zonder zelf en met velen, verstrikt in het woud van woeste woorden.…

spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met de werkelijkheid de lijnen deinen verder open verdwijnen door onzichtbaarheid rimpelend verlaat het beeld zijn vorm doch... zal het sterven in geborgenheid!…

nog zijn de meningen verdeeld over schietlood en kompas tot averij komt het niet meer een eigen koers in oude klompen niet giftig opgetuigd met woeste tijden van weleer ze deinen in broos water de golfslag al voorbij het laatste zeil gehesen overstag was er nooit bij lager wal zal hen niet raken hun vrijheid is te groot zo ver uit…