Alle inzendingen over De weg bergop

Denken is in geheugen opgeslagen kennis bewerken tot antwoorden op vragen; intelligentie verschilt per persoon door verschil in aanleg en oefening van het kinderbrein; blijvende achterlijkheid van een Wild Child leert dat brein faciliteit soms ‘fossiliseert’ na datum van houdbaarheid. Bolleboos…

het pad bergop loonde niet de moeite was aan de top niet helder bovendien nu vraag je mij om puin te ruimen jij kunt het niet meer overzien…

Sinds Petrarca de Mont Ventoux Beklom is de weg afsnijden onwijs taboe Zijn broer mocht vóór Om in één moeite door Zelf tijd te maken open naar binnen toe Hoe waar de boodschap ook moge wezen Laat Bouke de Mol het maar later lezen Die krijgt bergop Zonder vizier klop Bochten zijn nu om messcherp door te sjezen…

onder Zuidvlaamse wolken met rauwe grauwe grijns suizen ontieglijk vroeg verbeten Flandriens gekromd zoals de bomen vernijdigt zich de strijd over kasseien wegen windop tegen de tijd melkkoeien slaan op hol door 't heuv'lend platteland wanneer de waaier spint en zich bergop verkrampt lichtvoetig over muren bemerkt de favoriet hoe…

mijn liefste het is toch echt niet niets, als 'k voor op de tandem bergop fiets.…

Bahamontes reed bergop iedereen er finaal af op toppen was het even genoeg kreeg chagrijn dronk daalzin in teugen uit karaffen wijn waarbij hij wachtend van uitzichten hoog opgaf was als adelaar van Toledo die slingerend joeg naar toplocaties gevleugeld in zijn element tot de klimgeit zijn pauzes eens oversloeg doorging voor winst in het…

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

1. Uit donkre gang van het station uit dompe mensenmassa kwam ik in het licht; daar sloeg de felle zon in mijn gezicht ik stond er stil en knipte met de ogen… Daar was het plein, de brede straat met hoge gebouwen, daar was beweging: fel door elkander was het woelen trams en auto’s in koele schuiving glijden aan tussen de mensen, die, zich…

Voor alle mooie mensen op dees’ aard zijn ereplaatsen in het paradijs waar jij je aan een troostentafel schaart, aan ’t einde van een o zo zware reis Het aardse leven stelde j’ op de proef, het werd je stuk bij beetje afgenomen hoe diep de kuilen ook die ’t noodlot groef wilskrachtig bleef je opstaan, bleef je dromen Sjalóm en vaar bergóp…

Iedere morgen na het nachtelijk slapen Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen. Iedere dag heb ik haar weggegeven, Telkens één dag meer van 't eigen leven. Telkens een kortstondiger bewoner Zie ik haar belanglozer, dus schoner. Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

. - Nog dreven om de toppen nevelvlokken; Voor heil'ge tocht hoorde ik de kloosterklokken Hun vroomheid sprenk'len door nog duister dal; Ik zag, hoe flikkerende pantsers trokken De helling af, zilveren waterval, En, lange rivier van choraalgeschal, Golvende pijen achter pelgrimsstokken; Banieren zag 'k bergop, schokkende, klimmen, De…

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen Van 't leven jou met late idylle lokken; Je zag, hoe bergop lange schaduwen trokken Onder een mist van scheve zonnestralen; Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen 'T elegisch tink'len van verspreide klokken Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar…

Je ligt daar, met halfopen ogen stil je ademt niet meer doodstil het is voorbij en ik kan niet bij je vandaan Je ligt daar ik druk je ogen toe het is over- het is uit en ik blijf bij je tot de dood ons scheidt toch?…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Je leerde me te leven op eigen benen te gaan staan mijn weg te bewandelen die vrijheid kon ik aan ook was er veel vertrouwen het leven leek een feest nu moet ik constateren dat dit een farce is geweest mijn levensweg gaat verder niet langer meer die pijn de liefde zal me leren dat het ook anders nog kan zijn…

zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee weg…

Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet.…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

En ik ze je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

lieve opa ik stuur je een brief aan een rode ballon je bent nu zo ver ik kijk naar de sterren en wou dat ik je bereiken kon misschien ben je nu wel heel dicht bij de zon zal de wind voor je waaien mag je zwieren en zwaaien en drijven net als mijn ballon zonder geluid komt hij nu naar je toe als zit ik van binnen je naam uit te schreeuwen…

Dan loop ik met jou over wegen. Praten zachtjes, hand in hand over liefde, over leven tot de maan de zon vervangt.…

er hing een merkwaardig vuil licht over het verveloze kruis alsof het ingegroeid was, vastgebonden zonder inscriptie ieder dag liep ik er langs raakte het verweerde hout net niet aan doodsbang om met de doden tikkertje te moeten spelen vandaag, jaren later zag ik het kruis weer het viel uit het dunne schrift waarin ik een memoriam…

Je kijkt me aan en tussen ons is niets dan verwachting, één blik, staal van begrip, een eeuw is ervoor te kort. Ik stort neer en op het moment dat ik je lippen raak voel ik me totaal in je verdwijnen.…

met jou verdwaal ik niet al lopend door het leven ik raak de weg niet kwijt hooguit voor heel even sta soms heel even stil of loop een beetje om hol dan weer snel vooruit of keer een keertje om ik zie wel hoe en wat weet soms niet hoe 't moet maar wat er ook gebeurd het komt allemaal wel goed…

Waar een wil is Wil ik weg…

Ontmoedigd en ontdaan staat hij aan de kant. Moet haar laten gaan. Ontredderd kijkt hij haar na, zijn armen langs zijn lijf. Zijn kin rust op zijn borst. Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter…